مرگ زبير بن بكار قرشيد در سال 256 هجري قمري
ابوعبدالله، زبير بن بكار بن عبدالله بن مصعب بن ثابت بن عبدالله بن زبير، در حدود سال 172 قمري، در حجاز به دنيا آمد و در همان سرزمين رشد كرد و در مكه معظمه، به قضاوت منصوب گرديد.
پيش از او، پدرش بكار بن عبدالله، قاضي مكه بود و پس از مرگ بكار، بنا به فرمان متوكل عباسي [دهمين خليفه عباسيان] زبير بن بكار، به اين مقام برگزيده شد و تا آخر عمرش، منصب قضاوت را بر عهده داشت و به ميل و خواست خلفاي عباسي [يعني: متوكل، منتصر، مستعين، معتز و مهتدي] در ميان مردم داوري مي نمود.
وي از علماي اهل سنت و از نَسَب شناسان معروف عرب بود و كتاب هاي چندي در أنساب و تاريخ، به رشته تحرير درآورد. اسامي برخي از تأليفاتش، عبارتند از:
1- أنساب قريش؛
2- الاختلاف؛
3- الاوس و الخزرج؛
4- العقيق؛
1- النحل؛
زبير بن بكار، همانند جدش عبدالله بن زبير، از جهت اعتقادي، از مخالفان و دشمنان اهل بيت(ع) بود و نسبت به مقام شامخ اميرمؤمنان(ع) دشمني و كينه زيادي داشت.
وي به خاطر اختلاف با يكي از طالبيين و سوگند دادنش به محراب و قبر رسول خدا(ص)، به بيماري برص [پيسي] گرفتار و پاهايش به آن، مبتلا شده بود.
سرانجام در 23 ذي قعده سال 256 قمري، در 84 سالگي، در مكه معظمه، به كام مرگ گرفتار آمد و به سراي مكافت منتقل گرديد.

تولد « ابن نجّار» مورخ و محدث و اديب شافعي در سال578هجري قمري
« ابن نجّار» مورخ و محدث و اديب شافعي مذهب در سال578هجري قمري دربغداد بدنيا آمد. او تا سال624هجري قمري: با مسافرتهاي متعدد به شهرها و سرزمينهاي مختلف ازدانش علماي بسياربهره برد و سرانجام خود ازعلماي پرآوازه روزگارشد. ابن نجارازاطلاعات تاريخي و شرح حال رجال كه دراين سفرها گردآورده بود براي تأليف كتابهاي خود استفاده كرد. ازآثارابن «نجارمَناقِبُ الاِمامُ الشّافِعي و اَلدُّرَةُ الثَّمينَةُ في تاريخِ المَدينه » را مي‎توان برشمرد.

درگذشت «قاضي ابوبكراحمدبن طَيِّب » در سال403هجري قمري
«قاضي ابوبكراحمدبن طَيِّب » ملقّب به باقِلاني ازمتكلمان عهد عَضُدُ الدّوله ديلمي در سال403هجري قمري دربغداد درگذشت. وي تحصيلات مقدماتي را درزادگاهش بصره به پايان رساند و سپس دربغداد سكونت اختياركرد. باقِلاني ازحاميان فرقه اشعريه بشمارمي‎رفت و به بحث و جدل علاقمند بود. او همواره با شيخ مفيد به بحث و مناظره مي‎پرداخت اما هميشه درپايان بحثها شوريده و مبهوت مي‎ماند. ازجمله آثارباقِلاني «اِعجازُ القُرآن، اَسرارُ الباطِنيَّه و هِدايَةُ المُستَرشِدين» را مي‎توان ذكركرد.

کشته شدن « ابوعبدالله حسين بن منصور» ملقّب به حلاّج در سال309هجري قمري
« ابوعبدالله حسين بن منصور» ملقّب به حلاّج عارف و صوفي مشهور در سال309هجري قمري به دستورمقتدرعباسي كشته شد. او دربيضا درمحلي نزديك استخرفارس متولد شد. اما درواسط عراق پرورش يافت. حلاّج ازاوايل جواني به زهد و رياضت روي آورده بود ازاين رو نزد «سهل بن عبدالله تُستَري» رفت و مدت دوسال نزد وي شاگردي كرد. سپس همراه استاد خود به بصره تبعيد شد. پس ازآن سفرهاي بسياركرد و عاقبت به اهوازرفت. حلاج درسال297هجري قمري دستگيرشد و يكسال بعد اززندان گريخت و اين باربه شوش رفت. اما مجدداً دستگيرشد و بدستورمقتدر و با قضاوت ابوعَمرو، خون حلّاج ريخته شد. حسين حلاج رادر چنين روزي به دار آويختند و سرش را ازتن جدا كردند. كتابها و اشعاري را به حلاج نسبت مي‎دهند كه «قرآنُ القُرآن و ديوان اشعار»ازآن جمله‎اند.

اعلام بی طرفی دولت وقت ایران در ادامه جنگ جهانی اول در سال1293هجري شمسي
در ادامه جنگ جهاني اول دولت وقت ايران در سال1293هجري شمسي اعلام بي طرفي كرد. بيطرفي دولت ايران دراين جنگهاي بين المللي به علت ضعف سياسي حكام وقت ايران و اوضاع آشفته داخلي ناديده گرفته شد و دولتهاي مقتدرآن زمان يعني كشورهاي انگليس، روسيه و عثماني اين سرزمين را مورد تهاجم قراردادند و خسارتهاي بسياربه كشورمان تحميل كردند.