*متن حدیث :
من اطاع التوانى ضیع الحقوق و من اطاع الواشى ضیع الصدیق .(249)
*ترجمه :
کسى که اطاعت کند کسالت و سستى کردن در امور را ضایع سازد حق هائى را که باید اداء آن کند و کسی که
 اطاعت کند سخن چینى را یعنى کلام او را قبول کن ضایع گرداند دوست با وثوق خود را.
پس بر هر عاقلى لازم است که بر سخن چین وقعى ننهد  چه نمام فاسق است و خبر فاسق مردود بلکه او را نهى کند و از این جهت او را دشمن داشته باشد و بدترین انواع نمامى سعایت است .
کسى گفت با عارفى در صفا         ندانى فلانت چه گفت از قفا
بگفتا خموش اى برادر نهفت         ندانسته بهتر که دشمن چه گفت
کسانی که پیغام دشمن برند         ز دشمن همانا که دشمن ترند
از آن همنشین تا توانى گریز         که مر فتنه خفته را گفت خیز
زبان کرد شخصى به غیبت دراز       بدو گفت داننده سرفراز
که یاد کسان پیش من بد مکن         مرا بد گمان در حق خود مکن
رفیقى که غائب شد اى نیک نام      و چیز است از او بر رفیقان حرام
یکى آن که مالش به باطل خورند     دگر آن که نامش به زشتى برند
هر آن کو برد نام مردم به عار         تو خیر خود از وى توقع مدار
که اندر قفاى تو گوید همان         که پیش تو گفت از پس دیگران
کسى پیش من در جهان عاقل است         که مشغول خود وز جهان غافل است
*پی نوشت:
249- نهج البلاغه ص 1193 حکمت 231.
نویسنده:شیخ عباس قمی