ما در طول زندگي ، اشتباهات زيادي مرتكب مي‏شويم كه اين هيچ اشكالي ندارد زيرا آدم بودن، به معناي اشتباه كردن است. اشكال زماني پيش مي‏آيد كه بخواهيم روي اشتباه باقي بمانيم و آن را ادامه بدهيم.
اشكال بيشتر، زماني پيش مي‏آيد كه ما بدانيم كه اشتباه مي‏كنيم. عده‏اي از ما اگر كلامي را از زبانِ كسي كه دوست دارند، بشوند، در جا آن را مي‏پذيرند، ولي اگر همان كلام را از زبانِ كسي كه دوست ندارند، بشوند، تحتِ هيچ شرايطي حاضر به پذيرفتن آن نمي‏شوند.
گاهي وقت‌ها ما حقيقت را با اشخاص به اشتباه مي‏گيريم. حقيقت را با اشخاص مي‏شناسيم تا اين‌كه اشخاص را با حقيقت بشناسيم. اين مي‏شود كه زندگي ما، مي‏شود فرو رفتن در اشتباهاتي كه مي‏دانيم مرتكبشان مي‏شويم.
ما در طول زندگي، معمولا به دنبال خوشبختي هستيم، يا حداقل سعي مي‏كنيم كه از بدبختي فرار كنيم. صرف‌نظر از همه تعابيري كه در مورد خوشبختي و بدبختي وجود دارد، چيزي كه ما را راضي و خشنود نگه مي‏دارد، مي‏تواند ناشناخته و بسيار دور از ما به نظر برسد.
بنابراين تلاش و كوشش ما در زندگي، به دنبال چيزي است كه نمي‏دانيم چيست يا فاصله بسيار زيادي از ما دارد. هرچه كه هست، نبايد اين‌گونه باشد. شايد ماجرا، چيز ديگري است.
ما در طول زندگي، به دنبال محبت هستيم. يعني به طور ناخودآگاه به سوي كساني كه به ما محبت مي‏كنند، جلب مي‏شويم. اما نكته اين است كه چرا گاهي اوقات، نسبت به كساني كه بيشترين محبت را نسبت به ما دارند، اينقدر بي‌توجه و ناسپاس مي‏شويم؟ حتما اين را هم ناخودآگاه انجام مي‏دهيم. ما در طول زندگي، به دنبال رضايت از انجام كاري هستيم كه انجام مي‏دهيم.
گاهي اوقات (يا بيشتر اوقات) به دنبال پولي كه از آن درمي‏آوريم هم هستيم. اما اگر به دنبال رضايت مالي نباشيم، بايد كاري را انجام دهيم كه از آن لذت مي‏بريم، در آن كار استعداد داريم يا از آموختنش خوشمان مي‏آيد.
عده‏اي هم هستند كه از كمك كردن به ديگران احساس رضايت مي‏كنند. نمي‏دانم چه چيزي رضايت بيشتري را به دنبال مي‏آورد، ولي حتم دارم كه اين عده هم محبت بيشتري كسب مي‏كنند، هم خوشبخت‏تر هستند و هم اين‌كه اشتباهات كمتري در زندگي مرتكب مي‏شوند.
نكته آخر اين‌كه بستگي دارد كه ما چطور به زندگي نگاه مي‏كنيم.

جام جم آنلاين