مرگ عايشه در مدينه در سال 58 هجري قمري

عايشه دختر ابوبكر بن ابي قحافه، سومين زني بود كه به همسري رسول خدا(ص) افتخار يافت. وي يك سال و به قول طبري دو سال و نيم پيش از هجرت به مدينه، از سوي پدرش ابوبكر به نامزدي پيامبر(ص) درآمد و كمتر از يك سال پس از هجرت آنان به مدينه منوره، در سن نه سالگي، همسر پيامبر(ص) شد و به خانه آن حضرت منتقل گرديد. عايشه به مدت نه سال با پيامبر(ص) زندگي كرد و به هنگام رحلت آن حضرت، هيجده ساله بود. پس از پيامبر(ص) به مدت چهل و هفت و يا چهل و هشت سال زندگي كرد و سرانجام در 66 سالگي و در هفدهم رمضان سال 57 و يا 58 قمري در مدينه وفات يافت و ابوهريره، جانشنين مروان بن حكم بر وي نماز گذارد و در بقيع به خاك سپرده شد.

گفتني است وي به مانند حفصه بنت عمر، در ايام حيات رسول خدا(ص) با درخواست ها و انتظارات بي جا از پيامبر(ص) و فخرفروشي بر ساير همسران رسول خدا(ص)، رنجش خاطر آن حضرت را فراهم مي كرد و حتي آن حضرت به خاطر رفتار نكوهيده آنان، به مدت يك ماه از آنان كناره گيري كرد و به صورت تنها در حجره اي به سر مي برد.

پس از رحلت پيامبر(ص) به خاطر برخورداري از امتياز همسري رسول خدا(ص) و دختر خليفه وقت بودن، به موقعيت هاي اقتصادي و اجتماعي دست يازيد.

وي مخالف سرسخت عثمان بن عفان (سومين خليفه مسلمين) بود و مردم را بر ضد وي مي شورانيد. وليكن پس از قتل عثمان به دست انقلابيون و انتخاب حضرت علي(ع) به خلافت اسلامي، با آن حضرت نيز از در ناسازگاري وارد شد و به بهانه خون خواهي عثمان، جنگ بزرگ جمل را به راه انداخت و در اين راه از اصحاب معروف رسول خدا(ص) مانند طلحه و زبير بهره جست و ده ها هزار تن از مسلمانان ]اعم از موافقان و مخالفان خويش را[ به كشتن داد و سرانجام با شكست فضاحت بار مواجه و با سرافكندگي به مدينه برگشت.

عايشه، هم سن و سال حضرت فاطمه زهرا(س) دختر رسول خدا(ص) بود و چون عشق و علاقه زياد رسول خدا(ص) به دخترش و دامادش علي(ع) و فرزندانشان حسن(ع) و حسين(ع) را مي ديد، در باطن ناراحت و عصباني مي شد و چون خود داراي هيچ فرزندي نشده بود، وجود فرزندان فاطمه زهرا(س) برايش بسيار دشوار بود. براي جبران اين كمبود روحي، خواهرزاده اش عبدالله بن زبير را به نزد خويش آورد و او را از خردسالي نگهداري كرد و بدين جهت به "ام عبدالله" معروف شد.

وي در عهد رسول خدا(ص) نيز گاهي ناراحتي هاي خويش را نسبت به امام علي(ع) و همسرش زهرا(س) آشكار مي كرد.

روايت شد كه علي(ع) روزي بر پيامبر(ص) وارد گرديد و در نزد آن حضرت، همسرش عايشه نيز نشسته بود و علي(ع) ميان پيامبر(ص) و عايشه نشست. عايشه كه از نشستن آن حضرت در آن جا ناراحت شده بود، به صورت اعتراض آميز گفت: آيا غير از نزديكي من جايي براي نشستن ات نبود؟

پيش از آن كه حضرت علي(ع) پاسخش را بدهد، پيامبر(ص) پاسخ محكمي به وي داد. آن حضرت، دست خود را بر دوش علي(ع) گذاشت و فرمود: ساكت باش ]عايشه[! با اذيت كردن برادرم، مرا آزار مده. زيرا او امير مؤمنان، سيد مسلمانان و پيشوا و مهتر پيشتازان در روز قيامت است. او بر روي صراط مي ايستد و دوستانش را وارد بهشت و دشمنانش را داخل جهنم مي اندازد.

حضرت علي(ع) در جريان جنگ جمل، نامه اي براي عايشه نوشت و شخصيت وي را بدين گونه توصيف كرد: اما بعد فانك خرجت من بيتك عاصيه لله تعالي و لرسوله(ص)، تطلبين امرا كان عنك موضوعاً، ثم تزعمين انّك تريدين الاصلاح بين النّاس فخبّريني ما للنّساء و قود العساكر؟ و زعمت انك طالبه بدم عثمان، و عثمان رجل من بني اميه و انت امراه من بني تميم بن مره، ولعمري ان الذي عرضك للبلاء و حملك علي المعصيه لأعظم اليك ذنباً من قتله عثمان، و ما غضبت حتي اغضبت و لا هجت حتي هيّجت، فاتقي الله يا عايشه! و ارجعي الي منزلك و اسبلي عليك سترك. والسلام.