ایکنا- مشعر سرزمین محترمی است؛ محل توجه و ذکر، بیداری و تنبه و محل ذکر در مقابل غفلت است. آنجا را خداوند ویژه ذکر قرار داده است و زائر باید مرتباً «اللَّهُمَّ فُكَّ رَقَبَتِی مِنَ النَّارِ» بگوید.

حجت‌الاسلام عبدالحسن افتخاری، استاد حوزه و دانشگاهحج یک مناسک است؛ اعمالی مشخص و به صورت دقیق از پیش تعیین شده که همه مسلمانان حاضر در این مراسم باید به صورت دقیق آن را انجام دهند. اما آیا منظر و مقصود خداوند از قرار دادن حج به عنوان یکی از فروع دین اسلام انجام ظاهری همین اعمال است؟

مطالعه احادیث حضرت رسول(ص) و ائمه اطهار(ع) و نیز کتاب‌های بزرگان دین در خصوص حج حکایت از وجود اسراری ژرف در پس هر عملی در این مناسک دارد. اسراری که مطالعه و آشنایی با آنها موجب به کمال مطلوب رساندن عمل عظیم حج می‌شود.

خبرگزاری ایکنا ضمن آرزوی حجی مقبول برای همه زائران بیت‌الله الحرام، درس گفتارهای اسرار حج را با تدریس حجت‌الاسلام عبدالحسن افتخاری، استاد حوزه و دانشگاه و روحانی کاروان‌های حج تهیه کرده است تا گامی در جهت آشنا کردن هرچه بیشتر زائران با اسرار حج برداشته شود.

شانزدهمین بخش از این مجموعه با موضوع «مشعر» را با هم می‌بینیم و می‌خوانیم.

سخن از حج، احرام حج،‌ رفتن به عرفات و توجه به این نکته است که رکن و پایه اساسی حج عرفات و درک عرفات است. با تسویه حسابی که حاجی در عرفات کرده و جایگاه خود را شناخته و دقت کرده و مسیر را پیدا کرده و ارتباط خود را با خداوند طراحی کرده است، به این مرحله می‌رسد که خداوند می‌فرماید اگر قرار است هوشیار و بیدار شوی یک نصف روز برای تو کافی است معطل نشو، حرکت کن از عرفات به مشعر برو.

اما مشعر کجاست؟ فاصله بین عرفات تا منا سرزمینی به نام مشعر است؛ این سرزمین در حرم واقع شده است. عرفات بیرون از حرم است. حضرت امی (ع) فرمودند که وقتی حاجی طواف خود را در عمره انجام داده و پاک شده و بعد احرام مجدد بسته و پاکی دیگری را تجربه کرده و به عرفات آمده که بیرون از حرم است، اکنون دوباره لیاقت ورود به حرم را پیدا کرده اما ناگهان به طواف کعبه که داخل حرم است باز نمی‌گردد بلکه به او می‌گویند چیزی کم داری.

نام دیگر مشعر مزدلفه یعنی محل نزدیک شدن است. خداوند به حاجی می‌گوید: برای اولین گامی که در مسیر بندگی خودت و رسیدن به من می‌خواهی برداری و به من نزدیک شوی، یک شب به تو فرصت می‌دهیم، یک شب در مشعر بمان و مناجات کن «و ذکرالله عند المشعر الحرام».

مشعر سرزمین محترمی است. آنجا را خداوند ویژه ذکر قرار داده است. حاجی در مشعر هم مثل عرفات فعالیت و کار خاصی را انجام نمی‌دهد و لازم نیست رفتار عبادی خاصی را انجام دهد. مشعر فقط محل توجه و ذکر است؛ محل بیداری و تنبه، محل ذکر در مقابل غفلت.

آدمی که یک عمر غافل بوده و یا غفلت‌های زیادی در زندگیش شکل گرفته است و بعد از عرفات به مشعر آمده تصمیم می‌گیرد که دیگر بیدار، متنبه و هوشیار باشد و قدر این نزدیکی و ورود در حرم را بداند؛ دیگر مراقب است که حرم را از دست ندهد برای همین تنها چیزی را که حاجی باید در مشعر انجام دهد ذکر، یاد و زمزمه کردن با خداوند است.

این یک بخش از کار مهم زائر حج است و کار دیگری که واجب نیست اما خوب است آنجا انجام دهد، این است که برای فردای خودش که روز دیگری است و آغاز زندگی جدی‌تر است سنگ‌هایی را که برای مبارزه با شیطان نیاز دارد از این سرزمین جمع کند.

مشعر محلی است که زائر سنگ‌هایی را برای رفتن به منا و شروع زندگی عبادی و درگیری با شیاطینی که می‌خواهند مانع راه او شوند را برمی‌دارد.

یک نکته جالب در مشعر وجود دارد و آن اینکه زائر در مشعر دائم این جمله را باید تکرار کند که «اللَّهُمَّ فُكَّ رَقَبَتِی مِنَ النَّارِ» خداوندا مرا از چیزهایی که به آتش می‌کشاند، جهالت‌ها و غفلت‌های من، کفرها، نفاق، فساد، هوا و هوس من و آدم‌هایی که مرا به سمت آتش می‌برند، نجات بده و اجازه نده آنها به من گره بخوردند و مرا در مسیر خودت نگه دارد.

خوب است زائر تمام شب مشعر را با خدا همین مناجات را زمزمه کند و بگوید من نمی‌خواهم بسوزم و از هر چیزی که در آن آتش است می‌خواهم دور باشم و در نهایت حاجی سحر روز دهم که روز عید قربان است مهاجر می‌شود و از مشعر که در حرم است به سمت دیگر حرم که منا است می‌رود و زندگی را در روز آغاز می‌‌کند.