مطالعات نشان مي دهد زماني كه والدين قادرند بدون عصبانيت با هم مخالفت كنند بچه ها در موارد مخالفت به ندرت تحت تاثير قرار مي گيرند و بچه هاي اين خانواده ها، يادگيري شان در مدرسه بهتر واعتماد به نفسشان بيشتر از بچه هايی است كه مذاكرات پدر ومادر شان درباره اختلاف به جر وبحث ودعواهاي خصمانه كشيده مي شود.به گزارش خبرگزاری مهر، از ميان تمام درس هايي كه پدران ومادران ناآگاهانه به بچه هايشان مي آموزند، شايد درسي كه نمايان ترين پيامدها را داشته باشد چگونگي پرداختن والدين به اختلافها است. در عالم خيال همسران لبخند برلب، دست در دست يكديگر وپا به پاي هم قدم مي زنند، اما در واقعيت، در زندگي مشترك هميشه لحظاتي هست كه آنچه يكي از همسران مي بيند يا مي خواهد با آنچه ديگري مي بيند يا مي خواهد متفاوت است. از آنجا كه شريك زندگي يكديگر شدن به معناي آن است كه اعمال يك فرد هميشه روي فرد ديگر تاثير مي گذارد، هر زوج بايد راهي براي گرفتن تصميمات مشترك بيابد و ياد بگيرد كه تاثير همسرش را بپذيرد.

دانستن اينكه چگونه بايد مذاكره كرد، چگونه بايد بدون كوچك جلوه دادن همسر خود را نشان داد و چگونه بايد بدون رنجش مصالحه كرد جز لاينفك موفقيت هستند، اما بايد مانند هر مهارتي آنها را آموخت، تمرين كرد و به درستي به كار گرفت. وقتي پدر ومادر، نگرش ها يا عقايد متفاوتي داشته باشند، بچه ها با تيز هوشي از تنش هاي موجود آگاه مي شوند و طريقه اي كه والدين خود را كنترل و با همديگر رفتار مي كنند اصول قدرت وحل مسئله را به بچه ها ياد مي دهد.

اگر چه بيشتر افراد مي دانند كه انواع خاصي از درگيري هاي والدين اثرات زيانباري روي بچه ها دارد، اما بسياري از همسران مشكلات ناشي از ترس از ابراز وجود را درك نمي كنند و در عوض به كلي از درگيري اجتناب مي كنند.

پژوهشگران روان درماني ازدواج به اين نتيجه رسيده اند زوج هايي كه به ندرت با هم مخالفت مي كنند اولين كساني هستند كه از هم دور و ناراضي مي شوند. عدم درگيري به معناي اين نيست كه دو نفر هميشه كاملا با هم سازگاري دارند، بلكه به احتمال بيشتر نشان دهنده آن است كه زن وشوهر روز به روز آزرده تر و تنها تر مي شوند. بچه هايي هم كه در چنين جوي بزرگ مي شوند اغلب با جايگزين كردن يكي از والدين به عنوان منبع ارتباط صميمي، چه با برعهده گرفتن نقش ميانجي، بيش از حد گرفتار زندگي زناشويي والدين خود مي شوند. سواي اينها، هرگز اين فرصت را نمي يابند كه ببينند چگونه مي شود به طور سازنده اي به اختلاف رسيدگي كرد.

ترس از احساسات يكي از دلايل اصلي كه پدر ومادرها از در گيري اجتناب مي كنند اين است كه نمي دانند چگونه بايد احساساتشان را هدايت كنند. در بعضي از خانواده ها احساسات جايز شمرده نشده وآنها هيچ وقت ياد نگرفته اند كه چگونه از حالت دروني شان سر در آورند. بعضي از پدر ومادرها قادرند وقتي بچه هايشان ناراحت اند آنها را آرام كنند، اما نمي دانند چگونه بايد به بچه هايشان ياد دهند كلماتي را كه آشفتگي عاطفي شان را بيان مي كند، بيابند.

يادگيري اينكه چگونه بايد احساسات را به زبان آورد مستلزم صبر و پدر ومادري است كه مشتاق شنيدن وتصديق تجارب دروني بچه باشند. اگر والدين نتوانند بچه هايشان را در اين فرآيند كمك كنند بعيد به نظر مي سد كه بچه ها به تنهايي اين كار را ياد بگيرند. در عوض ياد مي گيرند كه احساساتشان را ناديده بگيرند،حواس خودشان را پرت كنند يا براي خلاصي بدون فكر به دنبال راه فراري باشند كه از اين مخصه خلاص شوند.

هر چند اين نوع راه هاي كنترل احساس ممكن است به يك آدم بزرگسال كمك كند با موفقيت از پس بعضي از موقعيت هاي تنش زا بر آيد، اما فرد را آماده واكنش به آن دسته از مشكلاتي كه نوعا در روابط نزديك با آن مواجه مي شود، نمي كند و تا يك فرد وقت نگذارد وبراي شناخت وضعيت عاطفي خودش در كنار احساسات عذاب آورش نماند قادر نخواهد بود از چيزهايي كه او را آزار مي دهد با همسرش صحبت كند. شايد توجه اش را از آن منحرف كند يا تلاش كند مشكلش را به دست فراموشي بسپارد، اما اين احساسات همچنان تداوم يافته ومعمولا عميق تر مي شوند. در نهايت زماني كه به وجود اختلاف ها اعتراف مي شود، آنقدر زياد هستند كه لاينحل به نظر مي رسند.

رودر رو صحبت كردن

در زندگي زناشويي موفق، زن وشوهر قادرند به مواضع يكديگر توجه كرده وعكس العمل نشان دهند. از آنجا كه زندگي زناشويي بر اساس دوستي بنا شده است، خوشبختي هر كدام از همسران خود به خود محترم شمرده مي شود. زن وشوهري كه،در زندگي زناشويي اي كه قدرت وكنترل، مسايل اصلي نيستند، قادرند براي نظرات يكديگر ارزش قايل شوند، به طوري كه خيلي مواقع هر كدام مي توانند اطلاعات جديدي كه به يك راه حل مشترك بهتر مي انجامد،در اختيار يكديگر قرار دهند.

روان درمانگران خانواده كه با زوج هاي ميان فرهنگي با "دو فرهنگ متفاوت "كار مي كنند اظهار مي دارند چاره زن وشوهرها در دوري از مشكلات اين است كه فرهنگ خاص خود را بر پايه همكاري هاي هر دو همسر خلق كنند. از اين جهت، هر زندگي زناشويي، ميان فرهنگي است چرا كه هميشه ميان روشهاي وسليقه هاي زن وشوهر اختلاف وجود دارد.

وقتي زن وشوهر بتوانند بدون احساس تهديد وتحقير به نظر هم گوش دهند، معمولا قادرند همسرشان را بهتر شناخته و با بهترين دوستشان همكاري كنند تا اينكه عليه او كار كنند. بچه هاي اين خانواده ها واقعا خوش شانس هستند. جوي مملو از پذيرش وجود دارد كه امكان شكل گيري ديدگاههاي بچه ها و همين طور بزرگتر ها را فراهم مي كند. بچه هايي كه مشاهده مي كنند پدر ومادر هر دو با قابليت تمام نظرات خود را بيان مي كنند، مي فهمند كه زن ومرد هر دو چيزي براي ارائه كردن دارند ومطالعات تحقيقاتي نشان مي دهد زماني كه والدين قادرند بدون عصبانيت با هم مخالفت كنند بچه ها در موارد مخالفت به ندرت تحت تاثير قرار مي گيرند.

در حقيقت بچه هاي اين خانواده ها، ياد گيري شان در مدرسه بهتر واعتماد به نفسشان بيشتر از بچه هايی است كه مذاكرات پدر ومادر شان درباره اختلاف،به جر وبحث ودعواهاي خصمانه كشيده مي شود. بچه هايي كه مشاهده مي كنند پدر ومادرشان با هم رابطه موثر و محترمانه اي دارند قادرند با موفقيت بيشتري با همسن وسال هايشان مذاكره كنند وهنگام بزرگسالي امتياز مهمي در آگاهي از نحوه حل اختلا فات در روابط نزديك خود خواهند داشت.