خبرگزاری مهر- در روایات اسلامی، فصلی به عنوان وجود دارد که به تکریم وگرامی داشتن واحترام وپذیرایی ازمهمان سفارش می کند ومهمان دوستی را خوش می دارد وخوشحال شدن ازآمدن مهمان را بسیار نیکو می شمارد وخانه بی مهمان را دور از فرشتگان می داند.

آنچه روحیه ها را شاداب و زندگی ها را با صفا می سازد دیدار است چه دیدارهای دوستانه چه خویشاوندی. به ملاقات برادران دینی رفتن و دیدار مومنان، مورد سفارش اولیا دین است. گاهی رفت و آمدها و زیارت ها به جای سودمندی، زیان بار است و به جای آنکه بهره ی تربیتی یا پاداش اخروی داشته باشد محصولی جز افسایش گناه یا هدر رفتن فرصت ها یا تاثیر منفی بر خود و خانواده ندارد. هوشیاران می کوشند از همه دیدارها سود ببرند و از تباهی فرصت جلوگیری کند. در اسلام آمده است که در صله رحم خود و خانواده خود را با افراد با ایمان و خانواده های شریف و با فرهنگ هم قدم کنید.
امام صادق (ع) به اصحاب خویش فرمودند: یه دیدار و ملاقات یکدیگر بروید و ما را هم یاد کنید.

مناسب است در سایه ملاقات ها و دید و بازدیدها ،خانواده ها و افراد از دردها، نیازها و مشکلات یکدیگر آگاه شوند و در حد توان، در رفع آن بکوشند. مشورت و همدلی و همدردی، گوشه ای از این بهره ها است. در یک جامع ایمانی هم بستگی اهل ایمان ضروری است. این پیوند در سایه صله رحم و دیدارها پدید می آید و استحکام می یابد. در روایات، بابی تحت عنوان "زیارت المومنین" است که به این گونه دیدارها تاکید دارد. دیدارها دو رکن وجود دارد: دیدار کننده و دیدار شده. آنکه پیش قدم در دیدار می شود فضیلت بیشتری دارد و پاداشی افزون تر این سخن پیامبر اکرم (ص) است که فرمودند: آنکه برادر مومن خود را دیدار می کند پاداشی بزرگ تر از شخص دیدار شده دارد.

آنانکه کار را به بهانه کاستن از دیدارها و صله رحم ها و رفت وآمدها می کنند باید خود اینها را هم کار به حساب آورند بلکه از بهترین کارها. این اقتدا به سیره رسول خداست. برخی به هر دلیل عیادت و زیارت و احوال پرسی شان غیر حضوری است. دیدن و ملاقات کردن غیر حضوری هم خیلی خوب است و نوعی صله رحم محسوب می شود ولی جای دیدار حضوری را پر نمی کند. گرمای دل ها در سایه دیدارهای صمیمانه و معاشرت های مخلصانه و آمیخته به صداقت و مودت است.

از برجسته ترین خصلتهای نیکمردان وآزادگان، کرم وسخاوت است وهمین آزادگی ازتعلقات وخوی بذل وبخشش است که دیگران را اسیر محبت و احسان می کند. "ضیافت" وداشتن دستی بازوسفره ای گشوده وعطایی پیوسته ومهمان داری ومهمان نوازی از نشانه ها وجلوه های این روحیه فتوت وجوانمردی است. معاشرتها دید وبازدیدها و رفت وآمدها گاهی به صورت "مهمانی" است. از این رو آشنایی با آداب ضیافت و رسوم دینی مهمانی در محدوده اخلاق معاشرت می گنجد.

این موضوع دو جنبه ودوطرف دارد: یکی کسی که مهمان می کند، دیگری آن که مهمان می شود وهرکدام را آداب وروش وحد وحدودی است. بعضی از مهمان گریزانند.برخی هم مهمان دوستند.هرکدام هم نشان دهنده خصلت درونی افراد است. حضرت علی(ع) را اندوهگین دیدند، پرسیدند: یاعلی! سبب اندوه شما چیست؟ فرمود: یک هفته است که است که مهمانی برایم نیامده است!. این کجا؟ وآن که آمدن مهمان را نزول بلا می شمارد وکوه غم بردلش می افتد وعزا می گیرد، کجا؟

برکت خانه درآمد وشد مهمان است. مهمان رحمت الهی است وپذیرایی از مهمان، توفیقی ارجمند است که نصیب هرکس نمی شود. مهمان حبیب خداست. در ضرب المثل های ایرانی است که مهمان، روزی خود را می آورد. البته این ضرب المثل از احادیث اسلامی گرفته شده وریشه ای دینی دارد. ازحضرت رسول روایت است که مهمان، روزی خود را نازل می کند. البته اضافه براین، گناهان صاحبخانه ومیزبان را هم می زداید واین برکتی شگفت است. کسی که خانه ای وسیع وامکاناتی فراوان و دستی سخاوتمند دارد، شکرانه نعمتهای الهی را باید با انفاق وصدقه، گاهی با اطعام ومهمانی، هدیه، دستگیری از بینوایان، کمک به محرومان و...ادا کند وگرنه شهرت وثروت ومال، وبال اوخواهد شد.

مهمانی وصله رحم یک سنتّ اسلامی که دلها را به هم مهربان تر و صفا وصمیمیت میان جامعه را بیشتر می کند واقوام ودوستان، یکدیگر را می بینند وآشناتر می شوند. روحها شاداب تر وزندگیها بانشاط تر می شود. گرچه باده نشینان عرب به مهمان نوازی معروفند،همچنین عشایر خودمان درایران ولی دربسیاری از شهرها ومناطق با جلوه های زیبای مهمان دوستی مواجه می شوید. شاید شما هم نام برخی از شهرها ومناطق را به عنوان مهمان نواز و مهمان دوست شنیده اید که در این خصلت، مشهورند و زبانزد خاص وعام. این نیز ریشه درفرهنگ دینی وباورهای مذهبی دارد وتعلیمی است که از قرآن و دین گرفته اند. اساساً دین ما یکی از موثرترین عوامل شکل دهنده به فرهنگ عمومی در جامعه ایرانی واسلامی است.