آخرين باري كه طوفاني شديم / پيش پاي عشق قرباني شديم
در وجودم طوفاني برپا شده است. زلزله‌اي به نام «عيد قربان» ستون‌هاي تنم را به لرزه در آورده. آشوبي زلال در دلم چرخ و بهاري شورانگيز در لابلاي كوچه‌هاي ذهنم جوانه مي‌زند.
احساس مي‌كنم ربناي ديگري در قنوت نمازم ريشه دوانده است. ربنايي كه سقف نمازم را بلندتر مي‌كند.
احساس مي‌كنم كه خدا به قلب نازكم نزديك‌تر شده است.
كم كم از موجودي به نام خود، مي‌گريزم. از روزهاي يكرنگ و روزمر‌گي دور مي‌شوم.
چقدر پاهايم سنگين شده‌اند. نمي‌شود براحتي از پيله‌اي كه دور خودم تنيده‌ام كنده شوم. پا در گلم، اما مي‌خواهم رهايي را تجربه كنم.
مي‌خواهم از ابرها فراتر بروم. احساس سبكي مي‌كنم.
مي‌خواهم رداي بندگي به دوش بيندازم. به سرزمين مناي عشق قدم بگذارم. ابراهيم باشم.
مي‌خواهم براي يك روز هم شده مشق عاشقي كنم و خون ابراهيم در رگ‌هاي تنم بجوشد و با همه وجودم سر كه نه! دل به فرمان الهي باشم.
مي‌خواهم براي يك روز هم كه شده از خودم دور باشم. چرخ بزنم. سماع كنم.
مي‌خواهم اسماعيل دلم را در عزيزترين روز خدا به قربانگاه ببرم.
فردا عيد قربان است و هر ابراهيمي دست اسماعيلش را گرفته و راهي شده است. اما براستي بندگي كدام برتر است؟ آن‌كه فرزندش را مي‌برد تا به خدا هديه كند يا فرزندي كه آگاهانه همراه پدر گام برمي‌دارد؟
اسماعيل! تو خود ابراهيمي كه به قربانگاه عاشقي قدم گذاشته‌اي.
حالا مي‌خواهم ابراهيم باشم. نه... مي‌خواهم اسماعيل باشم. عجب دردي ست.
خدايا تو كداميك را مي‌پسندي؟ كدام يك به رضاي تو نزديك‌تر است؟
حالا ولي پلك پنجره‌ها مي‌پرد. عيد به روي عاشقان لبخند مي‌زند و دل راهي صحراي منا شده است. ابراهيم يا اسماعيل فرقي ندارند، تنها بايد سر به فرمان حضرت عشق بود.
عبدالرحيم سعيدي‌راد / جام‌جم