1- راه ورود به بهشت
مرحوم نراقى در كتاب ارزشمند خود آورده است :
شخصى نزد امام جعفر صادق عليه السلام حضور يافت ؛ و
عرضه داشت : يابن رسول اللّه ! پدرم پير و ضعيف گشته است به طورى كه
همانند بچّه كوچك بايد در خدمت او باشم ؛ و نيز او را براى قضاء حاجت بغل مى‌كنم.
حضرت فرمود: چنانچه توان داشته باشى بايد اين كار را ادامه دهى؛ و نيز بايد با كمال ملاطفت و مهربانى برايش لقمه بگيرى و
دهانش بگذارى .
و انجام اين امور فرداى قيامت، راه ورود به بهشت را برايت
آسان مى گرداند.
(جامع السّعادات : ج 2، ص 265)
2 - تفسير 2 آيه قرآن از زبان امام صادق(ع)
روزى ابن ابى العوجاء از هشام بن حكم - كه هر دو از شاگردان
امام جعفر صادق عليه السلام هستند، پرسيد: آيا خداوند متعال حكيم و به همه امور و مسائل دانا است؟
پاسخ داد: آرى، او حكيم ترين و داناترين حكيمان و عالمان است.
پرسيد: آيه قرآن «فانكحوا ماطاب لكم من النّساء مثنى و ثلاث و
رباع فإ ن خفتم...» (سوره نساء: آيه 3) كه مى‌فرمايد: آنچه از زنان مورد علاقه شما قرار گيرد مى‌توانيد تا چهار زن ازدواج نمائيد و اگر نتوانستيد بين آن‌ها عدالت نمائيد، به يك نفر اكتفاء كنيد، آيا ضرورى و حتمى است ؟
هشام گفت: بلى، سپس پرسيد: پس اين آيه قرآن «ولن تستطيعوا أن تعدلوا بين النّساء...» (سوره نساء: آيه 129) كه مى‌فرمايد: هرگز نخواهيد توانست بين زنان به عدالت رفتار نمائيد، آيا با آيه قبل منافات ندارد؟
اگر خداوند، حكيم است؛ پس چرا دو سخن مخالف و ضدّ يكديگر
در يك موضوع ايراد مى‌نمايد؟
هشام از دادن پاسخ صحيح ساكت ماند؛ و سريع به سمت منزل
امام صادق عليه السلام حركت نمود و چون به مدينه رسيد و بر آن حضرت وارد گرديد، امام عليه السلام فرمود: چه عجب، الان كه موقع حجّ نيست، چطور اين جا آمده‌اى؟!
هشام گفت: به جهت يك مشكل علمى كه ابن ابى العوجاء از من
سؤال نمود و نتوانستم جواب آن را بگويم، به حضور شما آمدم؛ و سپس داستان
را به طور مشروح براى حضرت تعريف كرد.
حضرت فرمود: در رابطه با آيه اوّل، مقصود مصارف و مخارج زن مى‌باشد يعنى اگر امكانات مالى برايتان فراهم بود و مايل بوديد، مى‌توانيد تا چهار زن را ازدواج نمائيد؛ وگرنه بيش از يكى حقّ نداريد.
و امّا نسبت به دوّمين آيه قرآن، مقصود علاقه و محبّت است، كه
امكان ندارد مردى نسبت به تمام همسران خود يك نوع ابراز علاقه و محبّت داشته باشد.
بنابراين در اين جهت، رعايت عدالت امكان ندارد، برخلاف آيه اوّل كه امكان عدالت هست و مى‌توان براى هر كدام يك نوع لباس، منزل، خوراك و... تهيّه و در اختيار آن‌ها قرار داد.
بعد از آن هشام از حضرت صادق عليه السلام خداحافظى كرد و چون نزد ابن ابى العوجاء آمد و جواب حضرت را بازگو نمود، ابن ابى العوجاء گفت: به خدا قسم! اين جواب از خودت نمى‌باشد.
(اعيان الشّيعة: ج 1، ص 662)
3 - پاداش‌هاي ديدار و رسيدگي به خويشاوندان
مرحوم شيخ طوسى در كتاب خود حكايت نموده است:
روزى منصور دوانيقى امام صادق عليه السلام را به دربار خود
احضار كرد، هنگامى كه حضرت وارد شد، كنار منصور - كه برايش محلّى
در نظر گرفته شده بود – نشست.
پس از آن، منصور دستور داد تا فرزندش مهدى را بياورند؛
و چون آمدن مهدى مقدارى به تأخير افتاد، منصور با تهديد گفت: چرا مهدى نيامد؟
اطرافيان در پاسخ گفتند: همين الان خواهد آمد.
هنگامى كه مهدى وارد مجلس شد، خود را آراسته و خوشبو كرده بود؛ منصور خطاب به امام صادق عليه السلام كرد و اظهار داشت:
يا ابن رسول اللّه! حديثى را پيرامون ديدار و رسيدگى به خويشان
برايم گفته‌اى، دوست دارم آن حديث را تكرار فرمائى تا فرزندم، مهدى نيز بشنود.
حضرت صادق آل محمّد صلوات اللّه عليهم فرمود: اميرالمؤمنين
علىّ عليه السلام از رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: چنانچه
مردى با يكى از خويشان خود صله رحم نمايد و از عمرش سه سال بيشتر باقى نباشد، خداوند متعال آن را به مدّت سى سال طولانى مى‌نمايد؛ و اگر قطع صله رحم نمود و سى سال از عمرش باقى بود، خداوند آن را سه سال مى‌گرداند.
منصور گفت: اين حديث خوب بود؛ ولى قصد من آن نبود،
حضرت فرمود: بلى، پدرم از اميرالمؤمنين علىّ عليه السلام و او از
رسول خدا صلى الله عليه و آله روايت نمود: صله رحم سبب عمران و آبادى خانه و زندگى است؛ و نيز موجب افزايش عمر خواهد بود،
گرچه از خوبان نباشد.
منصور گفت: اين خوب بود، ولى منظورم حديث ديگرى است.
امام جعفر صادق عليه السلام فرمود:
پدرم باقرالعلوم از پدرش زين العابدين و او از پدرش سيّدالشّهداء، از اميرالمؤمنين علىّ عليهم السلام و او از رسول خدا صلى الله عليه و آله حديثى را نقل كرده است، كه فرمود:
صله رحم بازخواست شب اوّل قبر و محاسبات قيامت را آسان مى‌گرداند؛ و دل مرده را با از بين بردن كينه‌ها و حسادت‌ها و ناراحتى‌ها زنده و شاداب مى‌نمايد.
در اين هنگام منصور گفت:
آرى، منظورم همين حديث بود.
منبع:
(امالى شيخ طوسى: ص 316، بحارالأنوار: ج 47، ص 163، ح 3)