در احاديث فراواني اين مضمون به چشم مي‌خورد كه نور حضرت محمّد و علي و خاندان پاك او (عليهم‌السلام) پيش از آفرينش آسمان و زمين آفريده شد و هزاران سال پيش از خلقت آدم، در يمين عرش الهي جا داشت.
پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) مي‌فرمايد: چون خداوند، آدم (عليه‌السلام) را آفريد، آن نور را در صُلب او قرار داد و در بهشت جا داد؛ آن‌گاه در صلب نوح و سپس در صلب ابراهيم قرار داد: فلم يزل ينقلنا اللّه عزّ وجلّ من أصلاب طاهرة إلي أرحام مطهّرة. سپس از صلب‌هاي پاك به رحم‌هاي پاك انتقال يافت تا در عبد المطّلب دو قسم شد؛ نيمي در صلب عبد اللّه قرار گرفت كه پيامبر اسلام (صلي الله عليه و آله و سلم) از آن متولّد شد و نيم ديگر در صلب ابو‌طالب واقع شد كه از او عليّ (عليه‌السلام) به وجود آمد.
پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) مي‌افزايد: و جعَل فىّ النّبوةَ والبركةَ و جعل فى علىّ الفصاحةَ و الفُروسيّةَ و شقّ لنا إسميْن من أسمائه فذو العرش محمودٌ و أنا محمّد واللّه الأعلي و هذا علىّ (1)؛ در من نبوّت و بركت قرار داد و در علي (عليه‌السلام) فصاحت و سواركاري و شهسواري. نام‌هاي ما را از دو نام خويش جدا كرد. نام من محمّد است كه از نام ذوالعرش محمود برگرفته شد و نام علي (عليه‌السلام) از اللّه الأعلي.
بنابر‌اين، اجداد پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) همگي از افراد شايسته و صالح و پيامبر و پيامبر زاده و سيّد و بزرگوار و مادران پاك دامن و صالحه و شايسته‌اند. در روايات فراوان، اين نكته به چشم مي‌خورد كه هيچ‌گاه به دامن‌هايشان گرد و غبار گمراهي و ناپاكي و زنا و تاريكي ننشسته است و از راه مستقيم خدا انحراف نيافته‌اند. بنابر‌اين، حضرتش از اصل و نسب بسيار شكوهمند برخوردار است.
هنگام ولادت با سعادت پيامبر، آثار عجيب و غريب رخ داد. اميرالمؤمنين (عليه‌السلام) مي‌فرمايد: هنگامي كه پيامبر خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) متولّد شد، بت‌هاي آويزان به كعبه، همگي به رو به زمين سقوط كردند و شب هنگام، ندايي از آسمان شنيده شد كه حق آمد و باطل درهم كوبيده شد؛ به راستي كه باطل نابود شدني است: جاء الحقّ و زهق الباطل إنّ الباطل كان زهوقاً(2). درياي ساوه خشك، و آتشكده‌هاي فارس خاموش شد و ايوان كسرا، چهارده كنگره‌اش فرو ريخت(3).
آمنه بنت وهب، مادر آن حضرت (صلي الله عليه و آله و سلم) گويد: هنگام ولادت او هاتفي ندا داد كه به اين مولود مبارك، برگزيدگي آدم (عليه‌السلام) و رأفت و مهرباني نوح (عليه‌السلام) و حلم ابراهيم (عليه‌السلام) و زبان اسماعيل (عليه‌السلام) و زيبايي يوسف (عليه‌السلام) و صبر ايّوب (عليه‌السلام) و صوت داود (عليه‌السلام) و زهد يحيي (عليه‌السلام) و كرم عيسي (عليه‌السلام) وشجاعت موسي (عليه‌السلام) بلكه خلق و خوي همهٴ‌ پيامبران را به او بدهيد(4). بنابر‌اين، حضرت محمّد (صلي الله عليه و آله و سلم) شاه‌كار آفرينش است.

1.ر.ك: بحارالأنوار، ج 15، ص 11 به بعد.
2. ر.ك: همان، ص‌274.
3. ر.ك: بحارالأنوار، ج‌15، ص‌323.
4. ر.ك: همان، ص‌327.
وحي و نبوت، ص 389-391