فطرت انسان، خواه مشهور يا مستور و خواه مكشوف يا محجوب، جز بينش جمالْ ديدي ديگر ندارد و غير از تمايل به كمال، منش ديگر ندارد؛ يعني فطرت محجوب، همان را مي‏طلبد كه فطرت مكشوف مي‏خواهد؛ ليكن خواستن يكي مشهود است و خواهش ديگري، محجوب و مدسوس و مستور است و هرگز فطرت محجوب، شرّ يا داعي به آن نيست.
آري حجاب فطرت و ساتر گوهر انسانيت، به سمت شرّ مي‏گرود و فراخوانِ مقالِ گناه و مقالتِ تباهي است و گردهمايي با اشرار و ابليسان را در سر مي‏پروراند و همايش چالشگران بهيميت، سبعيت و شيطنت را مي‏آرايد و سمينار اضلال، اغوا، تمنيه، تزيين، تسويل و ديگر آرمانهاي اهريمن بيرون و نفس مسوّله و امّاره درون را بزم آرايي مي‏كند.
بر اين اساس، بايد ميان حاجب و محجوب فرق نهاد، زيرا فطرت هرچند محجوب باشد، باز منادي توحيد و مدافع وحي و نبوّت و مبلّغ معاد و سرانجام، ناشر پرچم اسلام و خطوط كلّي و اصيل دين است كه ره‏آورد پيام‏آوران الهي است.

تفسير انسان به انسان، ص179