نتایج شبیه‌سازی‌اي كه اخیراً از ابر دنباله‌دار‌ها در اطراف منظومه شمسی انجام شده است نشان می‌دهد که شاید منظومۀ شمسی متراكم‌تر از آنچه می‌پنداریم باشد .
به گزارش ماهنامه نجوم، بيش از نيمی‌ از دنباله‌دارهايی‌ كه دورۀ تناوب طولانی دارند از ابر اورت می‌آيند كه حاكی از آن‌ است كه شاید منظومه شمسی متراكم‌تر از آنچه می‌پنداریم باشد.
دنباله‌دارهایی كه دورۀ تناوب بیش از 200 سال دارند، در همه جهات در آسمان حركت می‌كنند. مدتهاست كه منجمين تصور می‌كنند دنباله‌دار‌ها از هالۀ پراكنده‌ای از اجرام یخی در اطراف منظومه شمسی به نام ابر اورت می‌آیند.
شاید این اجرام از همان صفحه‌ای كه سیارات از آن تشكیل شده‌اند به وجود آمده و صدها میلیون سال بعد توسط مشتری و زحل به بیرون پراكنده شده باشند.
با این كه به دلیل تاریكی ابر اورت با تلسكوپ رؤیت پذیر نیست اما ستاره‌شناسان معتقدند كه از دو بخش تشكیل شده است.
تصور می‌شود، دنباله‌دارهایی كه دورۀ تناوب طولانی دارند از بخش خارجی كه در فاصلۀ 20،000 تا 200،000 واحد نجومی (AU) از خورشید قرار دارد، می‌آیند.
پیش‌بینی شده كه منظومۀ شمسی یك قشر داخلی نيز در فاصلۀ 3000 تا 20،000 AUاز خورشید داشته‌باشد. اما پژوهشگران معتقدند كه اجرامی كه در داخل این قشر در حال گردش‌اند، هرگز به خورشید نزدیك نمی‌شوند تا مناظر زیبای دنباله‌دارها را در نزدیكی خورشید بسازند. آنها به محض نزدیك شدن به مشتری و زحل به فضای بین ستاره بیرون رانده می‌شوند.
یك شبیه‌سازی جدید رایانه‌ای نشان‌ می‌دهد كه این مانع گرانشی در جاهایی دارای شكاف‌ است كه باعث ورود برخی اجرام به مدار مشتری می‌شود. عملا مشتری و زحل این مزاحمین را در مسیری طولانی‌تر قرار می‌دهند كه به خورشید نزدیك‌تر می‌شوند.