ولادت : 1325ق.

محل ولادت: نجف

وفات : حدود 1398ق

محل دفن : پاکستان

محل تحصیل : نجف ، اصفهان

اساتید: حضرات آقا ضیاء الدین عراقی ، سید ابوالحسن اصفهانی و...

وی فرزند شیخ الشریعه اصفهانی و داماد آقا ضیاء الدین عراقی بود. او روحانی کبیر و فاضلی برجسته بود و از اکابر علمای عراقی محسوب می شد .

با شیخ محمدرضا مظفر رابطه ای دوستانه و صمیمی داشت و در سفر و حضر ملازم ایشان بود . ظاهرا بیشتر افکار آیت الله مظفر از شیخ محمد شریعت سرچشمه می گرفت و همراه وی در حرکت اصلاحی حوزه نجف گام های موثری برداشت .

او علاقه و محبت خاصی به حضرت امام خمینی (ره) داشت به تعبیر خودش این عارف و اصل را مهم ترین یافته خود می دانست همچنین نسبت به عارف بزرگ آیت الله سید علی قاضی بسیار اخلاص و ارادت می ورزید و به گونه ای که در بیشتر قضایایی که به او محول می شد با ایشان مشورت می کرد و رای او را صائب می دانست . وقتی به او پیشنهاد شد ریاست دانشکده فقه را بپذیرد از آیت الله قاضی راهنمایی خواست ، مرحوم قاضی به او فرمود : اگر لابدی خود را خیلی آلوده نکن .

از یکی از دوستانش چنین نقل است : شیخ مراقب وقت معینی بود . وقتی موعد مقرر فرا می رسید از دیده ها پنهاد می شد و هیچ کس نمی دانست کجا می رود .

جناب شیخ به قضایا با نظری کاوش گرایانه می نگریست و وقتی دیگران برای حل مشکلات به راه حل موقت معتقد بودند . او همواره به راه حل بنیادی نظر می کرد و به چشم اندازه های دورتری نظر می دوخت .

در زمان زعامت آیت الله بروجردی به ایران آمد و با مرحوم سید محمد کاظم عصار و شیخ حسینعلی راشد مرتبط بود . پس از چندی به دستور آیت الله بروجردی به پاکستان رفت و تا پایان عمر آنجا بود . ایشان مساجد زیادی در پاکستان ساخت و هیئت علماء امامیه به همت او تشکیل شد .