ولادت: حدود 1266ق.

محل ولادت: اصفهان

وفات: 1339ق.

محل دفن: نجف

محل تحصیل: اصفهان، مشهد، نجف

اساتید: میرزا حبیب الله رشتی و ...

شاگردان: شیخ عبدالکریم حائری، میرزا محمد علی شاه آبادی ، آقا ضیاءالدین عراقی و....

تالیفات: رسائلی در فقه و اصول

وی از علمای آگاه به زمان خود بود که همواره وظیفه مرزبانی را به بهترین وجهی ایفا می کرد، از هر کجا رخنه ای در مرز عقیده دینی پدید می آمد، به موقع به رفع فتنه و ترمیم رخنه می پرداخت . به دنبال رحلت میرزا محمد تقی شیرزای رهبری نهضت استقلال عراق در برابر انگلستان و نیز مرجعیت شیعیان جهان به ایشان انتقال یافت . سرپرستی نهضت را با مبارزه ای خستگی ناپذیر ادامه داد ولی با وجود این رهبری دینی را مانند بار سنگینی بر دوش خود می دید.

ایشان در پی مبارزه با تهاجم فرهنگی دشمن ، کتابخانه بزرگی احداث کرد که دانش پژوهان از آن استفاده می کردند همچنین صدور اعلامیه های فراوان که پرده از چهره استعمار می زدود از دیگر فعالیت های ایشان بود.

در 1313ق که عازم بیت الله الحرام بود در خلال سفر با تعدادی از علمای اهل سنت برخورد کرد و مباحثه ای در بعضی مسائل با آن ها انجام داد به گونه ای که آن ها را از احاطه کامل وی به کتاب های اهل سنت تعجب کردند.

او را در خلوت دیده بودند که اشک ریزان با خدا چنین می گفت : خدایا در آخرین روزهای زندگی ام در دنیا به ریاست مبتلا شده ام من طاقت تحمل این امر بزرگ را ندارم حال آنکه تو فردای قیامت از من سوال خواهی کرد.

27 سال بعد از رحلت این مجاهد نستوه وقتی می خواستند مرحوم آیت الله آقا حسین قمی را در کنار او دفن کنند، مقداری از قبر وی خراب شد و حاضران با تعجب دیدند جسد آن فقیه فرزانه چنان تازه است که گویا روز پیش به خاک سپرده شده است .