ولادت: 1317ق.

محل ولادت: تبریز

وفات: 1393ق.

محل دفن: قم

محل تحصیل: نجف ، مشهد، قم

اساتید: حضرات آقا ضیاءالدین عراقی، محمد حسین غروی اصفهانی ، سید ابوالحسین اصفهانی و....

استاد عرفان : آقا سید علی قاضی طباطبایی

شاگردان: میرزا احمد پایانی، میرزا ابوطالب تجلیل و ...

ایشان فرزند آیت الله سید احمد قاضی و برادر زاده مرحوم سید علی قاضی بود و با علامه طباطبایی رابطه نزدیکی داشت . با وجود موقعیت بالای علمی ، ذره ای تکبر و غرور در او راه نداشت . تواضع و ادبش زبانزد بود و با آنکه خود مجتهدی مسلم بود ، در درس استادان دیگر حوزه شرکت می کرد. بسیار کم خواب و کم خوراک بود و همواره از بیتوته در مسجد سهله با حسرت یاد می کرد . چنان با مردم می زیست که کسی گمان نمی برد ایشان دارای چنان مرتبه بالایی از فضل و دانش باشد. فرزندش می گوید : برای تهیه نان شخصا در صف می ایستاد و هر قدر نانوا اصرار می کرد که من نان را برایتان به منزل می فرستم ، نمی پذیرفت.

یک بار در محضر علامه طباطبایی سخن از فضل و دانش و تقوای ایشان به میان آمد. مرحوم علامه فرمود: ایشان از جهت فضل کمتر از آقایان فعلی قم نبود جز اینکه او از بیت انزوا بود ، مرحوم پدرش آقا سید احمد قاضی و مرحوم آقا سید حسین که از شاگردان مرحوم میرزای شیرازی بود همین گونه در انزوا بودند.

آیت الله سید حسین قاضی در زمان جوانی با حضرت امام خمینی (ره) مباحثه علمی داشتند و مرحوم امام هم از حالات ایشان اطلاع کافی داشت و در اغلب موارد از نفس آیت الهی استفاده می کرد . حضرت امام ره به مرحوم آقا مصطفی فرموده بود: آقا سید حسین قاضی دارای موت اختیاری است و قدرت این را دارد که هر وقت بخواهد روح را از بدن خود خلع کرده باز مراجعت کند. او در استخاره ید طولانی داشت . افراد دردمند بسیاری با نفس گرم و الهی اش شفا یافتند و گرفتارانی با دعای او از بند رها شدند. مرحوم سید احمد خمینی می فرمود: همسرم در بیمارستان بستری بود و حال وخیمی داشت آیت الله سید حسین قاضی در کاغذی چیزی نوشت و فرمود : این را پهلوی خانم بگذار، ولی نخوان ! خوب می شود.من با توجه به حالاتی که از ایشان سراغ داشتم عمل کردم و همسرم خوب شد . پزشکان مصر شدند که آن کاغذ چه بود. به اصرار بیش از حد آن ها کاغذ را گشودم و دیدم فقط نوشته : بسم الله الرحمن الرحیم . یک هفته قبل از رحلت زمان فوت و مکان دفن خویش را به اطرافیان گفته بود.