ولادت: 1290ق.
محل ولادت: نجف
وفات: 1351ق.
محل دفن: نجف
محل تحصیل: نجف
اساتید: حضرات محمد حسن مامقانی ، هاشم تبریزی ارونقی و ....
شاگردان: سید حسین موسوی گرگری تبریزی، سید شهاب الدین مرشی نجفی و ....
تالیفات: تنقیح المقال فی علم الرجال ، منتقهی مقاصد الانام و....
پدرش شیخ محمد حسن از شاگردان شیخ مرتضی انصاری و سید حسین کوه کمره ای و از مراجع بزرگ تقلید در عصر خویش بود و چون به استعداد ذاتی و شوق فراوان فرزندش در فهم و دانستن واقعیت ها پی برد ، سرپرستی علمی او را خود بر عهده گرفت و قسمت زیادی از علوم مقدماتی ر به او تعلیم داد.
شیخ عبدالله در یادگیری علم و معرفت هیچ تعطیلی ای جز روز عاشورا نمی شناخت به طوری که گاه بعضی از اساتیدش نگران سلامت جسمی و روحی او می شدند.
این مجتهد سخت کوش علاوه بر تربیت شاگردان و مبلغان دینی و رسیدگی به امور مرجعیت و برپایی مجالس عزاداری برای زنده نگه داشتن و نشر مکتب اهل بیت (ع) کتابخانه ای تاسیس کرد که بیش از چهار صد نسخه کتاب خطی منحصر به فرد در آن بود . او بارها کرامت و عنایت خداوند را در مورد خویش مشاهده کرده بود. خودش می فرمود چه بسا می خواستم مطلبی را در کتابی ببینم که به مجرد اولین باز کردن آن مطلب را می یافتم و کم اتفاق می افتاد که در جستجوی مطلبی نیاز به ورق زدن آن کتاب داشته باشم .
آیت الله عبدالله مامقانی وصیتی خطاب به فرزندش و خانواده و دوستان خود نوشته است که بسیار مفصل و در عین حال دارای نکات آموزنده اعتقادی ، اخلاقی و عبادی است این وصیت نامه به نام مراة الرشاد و به صورت کتابی مستقل بارها به چاپ رسیده و حتی به زبان های فارسی ، ترکی ، اردو ، و مالزیایی و .... ترجمه شده است . در قسمتی از آن چنین آمده است : فرزند عزیزم ! بر تو لازم است که از گناه اجتناب نموده و دوری کنی . زیرا که گناه بر تو خواری دنیا و عذاب آخریت را وارد می کند...