آيت‌الله‌العظمی جوادی آملی در پيامی به مناسبت چهلمين روز درگذشت آيت‌الله‌العظمی بهجت تصريح كرد: اين بزرگوار كه عمری قريب به يك قرن را با طهارت و صداقت پشت سر گذاشت جزء جوامع‌الكلم عصر ما بود.
به گزارش خبرنگار افتخاری خبرگزاری قرآنی ايران (ايكنا) در قم، آيت‌الله‌العظمی عبدالله جوادی آملی، با صدور پيامی به مناسبت چهلمين روز درگذشت آيت‌الله‌العظمی محمدتقی بهجت، ارتحال اين مرجع عاليقدر را به پيشگاه ولی‌عصر(عج) تسليت گفتند.
در پيام آيت‌الله‌العظمی جوادی آملی آمده است:
از ذات اقدس الهی مسألت می‌كنم روح متعالی اين بزرگوار را با انبيا و اوليا(ع) محشور بفرمايد و به همه علاقه‌مندان وی اجر صابران را عطا كند. بحث در شخصيت بزرگواری مانند آيت‌الله بهجت(ره) كار دشواری است، زيرا اين بزرگوار جزء جوامع الكلم عصر ما بود. هر انسان صالحی كلمه الهی است و كلمات الهی يكسان نيستند و هر كدام از هر نامی از نام‌های پر بركت خدا هستند ولی جوامع‌الكلم مظهر نام‌های برترند. آنچه جوامع الكلم اصيل و كامل است، انسان معصوم است، ولی شاگردان انسان معصوم در سايه علم صائب و عمل صالح سهمی از اين جوامع‌الكلم دارند.
در بخش ديگری از اين پيام آمده است: كسی جزء كلمه جامع هست كه نه تنها بين معقول و منقول جمع كند، بلكه جامع بين معقول و منقول و مشهود باشد. اين بزرگوار، علوم عقلی، علوم نقلی و علوم وارستگی كه طهارت روح را به همراه دارد و آن علم شهودی كه به طهارت روح و نزاهت خود برمی‌گردد را فرا گرفت.
او جامع بين معقول، منقول و مشهود بود، كسانی كه در معقول كار می‌كنند سفرشان يك بعدی است كه از جهل به علم، از علم به مراحل بالاتر علم حركت می‌كنند و بالاخره در مدار مبهوم و علوم اصولی سير را ادامه می‌دهند. كسی كه در منقول كوشش می‌كند، از جهل به علم و از بديهی به نظری حركت می‌كند، از بیّن به مبیّن می‌رسد و در رشته خود عالم و اعلم می‌شود و كسانی كه جامع بين معقول و منقول‌اند در مدار علم حصولی با آن مفهوم ذهنی و تلاش‌ها و كوشش‌های درونی به مقصد می‌رسند.
در ادامه پيام آيت‌الله جوادی آملی آمده است: مرحوم آيت‌الله بهجت(ره) در اثر وارستگی كه داشت، تعلمش، عمل به تعلم و تعليمش در ساليان متمادی برای رضای خدا بود. اين بزرگوار «آيت‌الله‌العظمی» است از منظر ملكوت و راز اتصاف وی به اين وصف عظيم، همان هجرت از علم به معلوم است. اگر كسی هجرت از علم به معلوم كرد، علوم عقلی و نقلی را سكوی پرش قرار داد و به علم شهودی رسيد، چنين شخصی جزء جوامع الكلم است. بزرگوارانی كه هجرتی دارند، خواه از جهل به علم، خواه از علم به معلوم، چون خود را مسافر می‌دانند، دو شهود را به همراه دارند، يكی می‌دانند همراه كی هستند و يكی اين‌كه می‌دانند چه كسی همراه آنها است.
آيت‌الله العظمی بهجت(ره) هم مشاهده می‌كرد كه خدا در اين سفر يك قرنی با اوست و هم مشاهده می‌كرد كه خود در حضور ذات اقدس الهی است. اين مشاهده حضور و خود را مسافر دانستن و خدا را با خود دانستن، ذكر الهی است. اين بزرگوار نام خدا و ياد خدا را در دل و دائما نام خدا را بر لب داشت. چون ياد خدا در دل و نام خدا بر لب بود، خدای سبحان به ياد چنين بزرگواری هم بود. اگر خدا به ياد بنده باشد، به او عطايا و جوايزی اهدا می‌كند و بهترين جايزه‌ای كه خدا به بنده‌اش عطا می‌كند، ذكر آغاز و انجام جهان يعنی هو الاول والآخر و الظاهر والباطن است.
حضرت آيت‌الله بهجت(ره) چون ذُكر خدا در دل و ذِكر خدا بر لب داشت و ياد خدا باعث ياد معاد و ياد منزل و مأوای ابدی است، چنين انسانی قيام و قعودش برای رضای خدا بود و چون قيام و قعودش برای رضای خدا بود، تذكره بود و چون تذكره بود، محضر، نماز جماعت، تدريس، تأليف، گفتار و تواضعش آموزنده بود.
مرحوم آيت‌الله العظمی بهجت(ره) از جمله كسانی بود كه وقتی می‌گفت «وجعلنا للمتقين اماما» تنها آرزوی صرف نبود بلكه واقعاً امام متقيان بود و متقيان هم به امامت او اقتدا می‌كردند.
نماز جماعت حضرت آيت‌الله بهجت(ره) در حقيقت اقامه ستون دين بود و كسانی كه با نماز جماعت او مأنوس بودند از بركات آن جماعت آثار فراوانی نصيبشان شده بود، چون آيت‌الله بهجت(ره) عمود دين را با طهارت روح اقامه می‌كرده است. چنين روح ملكوتی هم در زمان حيات و هم بعد از ارتحال، امام متقيان است. الآن بايد از فيض و فوض آن بزرگوار بهره جست و از روح متعالی او استمداد كرد.