استاد فلسفه آلساندرو ولتا در سال 1799 دیسک‌های روی و نقره یا مس را به صورت یکی در میان روی هم  قرار داد. او در میان این دیسک‌ها قطعاتی از پارچه یا مقوای خیسانده شده در آب نمک را گذاشت.  گرچه این ستون ناپایدار متشکل از صفحات فلزی به برج کج پیزا شباهت داشت، مقدار اندکی جریان برق تولید کرد. پیش از کشف تکان‌دهنده ولتا، عموما تصور بر این بود که تنها موجودات زنده می‌توانند الکتریسیته تولید کنند. باتری او ،"توده ولتاتیک"، ولتا را به چنان شهرتی رساند که واحد پتانسیل جریان الکتریکی به افتخار او به نام او خوانده می‌شود.