پس از آن که امام حسين(ع) با در خواست مکرر استاندار مدينه مبني بر بيعت با يزيد بن معاويه رو برو گرديدو بنا چار از اين شهر خارج و وارد مکه معظمه شد، به مدت چهار ماه و چند روز در جوارخانه امن الهي اقامت گزيد و در اين مدت با دعوت مسلمانان مبارز برخي از مناطق اسلامي،به ويژه شيعيان کوفه مواجه شد و براي پاسخ گويي به درخواست آنان،پسرعمويش مسلم بن عقيل(ع) را جهت هماهنگي انقلابيون و زمينه سازي نهضت بزرگ، به کوفه ارسال نمود و چون مسلم بن عقيل با استقبال شايان مردم کوفه مواجه شد، براي آن حضرت نامه اي فرستاد و او را براي رفتن به شهر کوفه دعوت کرد.
امام حسين(ع) تصميم داشت که پس ازپايان مراسم حج، به سوي کوفه رهسپار شود،ولي به وي خبر داده شد که يزيد بن معاويه،تعدادي از مزدوران خود به فر ماندهي عمروبن سعيدبن عاص را به بهانه حضور در مراسم حج، به مکه فرستاد تا در هنگام مراسم حج،امام حسين(ع) را دستگير کرده و به نزد يزيد در شام بفرستد ويا اينکه ناجوانمردانه وي را در هنگام عبادت ترور کرده وبه شهادت برساند.
امام حسين(ع) براي خنثي کردن توطئه هاي دشمن حيله گر،ناچار شد در تصميم خويش تجديد نظر کند. بدين جهت حج خود را تبديل به عمره کرد و پس از پايان أعمال عمره،از حالت احرام بيرون آمد و در هشتم ذي حجّه،يعني دو روز پيش از عيد سعيد قربان،از مکه عازم کوفه گرديد.
يزيد بن معاويه از يک سو جاسوسان و مزدوران خويش را براي دستگيري ويا کشتن آن حضرت به مکه اعزام کرد و از سوي ديگر با واسطه قرار دادن افراد موجّه و سر شناس، مانع خروج آن حضرت از مکه مي گرديد.
وي،نامه اي براي عبدالله بن عباس فرستاد و از او درخواست کرد که مانع قيام امام حسين(ع) شده و او را به سکوت و آرامش دعوت کند، در غير اين صورت،بدون در نظر گرفتن ملاحظات خويشاوندي بااو برخورد خشن خواهد کرد. عبدالله بن عباس به نزد امام حسين(ع) رفت و او را به ماندن در مکه و خويشتن داري دعوت کرد،ولي آن حضرت،اعتنايي به مصلحت انديشي هاي وي نکرد و بر تصميم خود تأکيد نمود
غير از عبدالله بن عباس،افرادي ديگر چون محمدبن حنفيه،عبدالله بن عمر وعبدالله بن جعفر نيز آن حضرت را از قيام بر ضد يزيد و رفتن به سوي عراق بر حذر نمودند.تنها عبدالله بن زبير وي را تشويق به رفتن ميکرد، تا زمينه را براي خود نمايي وي فراهم شود. چون با وجود ابا عبدالله الحسين(ع) در مکه معظمه،کسي اعتنايي به عبدالله بن زبير نمي کرد.
ولي امام حسين(ع) بدون توجه به توصيه و تشويق ديگران(ع) ،تصميم خود را گرفته بود و بر اساس آن،به همراه خانواده و ياران وهمراهان خويش از مکه خارج شد و به سوي عراق رهسپار گرديد.
يحيي بن سعيد از جانب برادرش عمرو بن سعيد،مأموريت يافت که آن حضرت را از حرکت به سوي کوفه باز دارد و وي را به مکه برگرداند.
ولي تلاش و اصرار وي نيز بي فايده بودوامام حسين(ع) بدون اعتنا به تهديدات او به حرکت خويش ادامه مي داد.
آن حضرت،از مکه تا توقف درسرزمين کربلا، چند منرل را طي کرد که برخي از آنهابدين نام مي باشند:تنعيم، ذات عرق، حاجز، زرود،ثعلبيه، زباله، بطن عقبه، شراف، عذيب هجانات، قصر بني مقاتل و کربلا.
سفر آن حضرت از مکه معظّمه به سر زمين کربلا حدود بيست و پنج روزادامه يافت و در روز دوم محرّم سال 61 قمري،با اصرار حرّبن يزيد، فرمانده لشکر عبدالله بن زياد وارد سرزمين کربلا شد و در آنجا خيمه هاي خويش را بر پا نمود.