اين اختلال در 3 گروه طبقه‌بندي شده است:

گروه اول: شخصيت اسكيزوئيد، پارانوئيد (بدگمان) و اسكيزوتايپي. اين افراد غالبا عجيب و غيرعادي به نظر مي‌رسند.

گروه دوم: شخصيت نمايشي، خودشيفته، ضداجتماعي و مرزي. اين افراد غالبا بي‌ثبات، هيجاني و دراماتيك مي‌باشند.

گروه سوم: شخصيت منزوي، وابسته، وسواسي جبري و طبقه‌بندي نشده مثل منفعل، مهاجم و افسرده. اين افراد غالبا مضطرب و بيمناك هستند.

 

اختلال شخصيت نمايشي

ويژگي اين اختلال، رفتار نمايشي و پرزرق و برق در اشخاص تحريك‌پذير و هيجاني است. با وجود ظاهر فريبنده، از برقراري ارتباط با دوام و عميق ناتوانند. شيوع اين اختلال در حدود 2 تا 3 درصد بوده و در زنان شايع‌تر است.

معيار تشخيص:احساس ناراحتي وقتي كه در كانون توجه نيست، تداخل عمل با ديگران، ابراز هيجانات به طور سطحي و سريع، جلب توجه به شكل ظاهري خود، تكلم احساسي و بدون جزئيات، ابراز هيجانات به صورت نمايشي و مبالغه‌آميز، تلقين‌پذيري و روابط را صميمانه‌تر از آنچه كه هست مي‌بيند.

 

اختلال شخصيت خودشيفته

اين افراد احساس خودبزرگ‌بيني داشته، انتقاد را تحمل نمي‌كنند، جاه‌طلب بوده و به دنبال كسب ثروت و شهرت هستند.

معيار تشخيص: خود را مهم مي‌داند؛ اشتغال ذهني با خيال موفقيت، قدرت، استعداد، زيبايي؛ خود را فردي متفاوت و منحصر به فرد مي‌داند؛ نيازمند تمجيد شدن است؛ خود را محق و شايسته مي‌داند؛ در روابط فردي استثمارگر است؛ فاقد احساس همدردي است؛ غالبا نسبت به ديگران حسادت دارد؛ داراي رفتار و نگرش خودخواهانه و پرتكبر است.

 

اختلال شخصيت ضداجتماعي

ويژگي اين اختلال در رفتار ضداجتماعي و عدم انطباق با موازين و مقررات است. ميزان شيوع آن در مردها 3‌درصد و در زن‌ها يك درصد است، قبل از 15‌سالگي شروع، ولي بعد از 18 سالگي تشخيص داده مي‌شود. انتقال بيماري داراي يك الگوي وراثتي بوده و در بستگان درجه اول شايع‌تر است، آسيب جزئي به مغز هم گزارش شده است. اين افراد ظاهر عادي دارند، ولي در سابقه آنها، نزاع، دروغگويي، فرار از مدرسه و فعاليت‌هاي غيرقانوني ديده مي‌شود.

معيار تشخيص: ناتواني در تطابق با موازين اجتماعي، فريبكاري و دروغگويي، رفتار ناگهاني و ناتواني در برنامه‌ريزي، تحريك‌پذيري و پرخاشگري، بي‌توجه بودن به امنيت خود و ديگران، عدم احساس مسووليت.