درختان چناروسپيداروبوته هاي شمشاد کوچه پس کوچه ها وخيابان ها درسکوتي معنادارفرورفته اند وچشم به آسمان آبي ونيمه ابري دوخته اند تا هرچه زودترآبي آسمان جاي خود رابه چهره ابرهاي بهاري بسپارد. طبيعت بغض خود را فرومي خورد تا لحظه انتظارهرچه زودتربه پايان خود برسد و اشاره اي رحماني دانه هاي درشت وبلوري باران را نصيب جان تشنه وسرمازده اش کند.
اگرازظواهرزندگي ماشيني امروزکه همه نبض حياتمان را به آسودگي اش وصل کرده ايم ورهايي برايمان غيرممکن شده است دل بکنيم وچشم خواب زده ازسرماي زمستاني مان را بگشاييم مي توانيم به تپش پنهان زمين گوش بسپاريم و حيات دوباره زندگي را که ازديدگان ما پنهان است بروشني دريابيم. زمين ملتهب زايش دوباره زيبايي هاي تحسين برانگيزخويش است و پيشاپيش براي درد ممتد آفرينش وخلق دوباره شکوفه هاي نوررس صبوري مي کند.
بي شک هرکس به فراخورعمرش بيشماربهارورويش طبيعت را تجربه کرده ودرکناردلبستگي هاي هميشگي اش ازکنارشکوفه هاي رنگارنگي عبورکرده که براي چند روزبيشتربودن وديده شدن خود را عاشق ترين مظاهرمتولد شده طبيعت نشان مي دهند وحتي ازنوازش هاي بي رحمانه عابران پياده، رو پنهان نمي کنند تا نشانه اي ازوجود دوباره به جان آمده طبيعت باشند. اما به واقع چه تعداد ازما آدم ها به اندازه تحول بنيادي طبيعت درهربهار، تازه شدن را به معناي واقعي تجربه مي کنيم وبراي نگهداشت هميشگي اش دل مي سوزانيم؟ چه تعداد ازما بهارواقعي را به خانه درونمان راه مي دهيم و پنجره غبارگرفته دلمان را بسوي نسيم خنک وروح نوازش مي گشاييم تا قدري ازسنگيني نيازهاي انساني مان کنده شويم و بتوانيم سبکي و بي وزني را تجربه کنيم ؟ براستي درکنارعظيم ترين حادثه خلقت چند بهارتوانسته ايم عطرخوش حيات را سوغات بدست آمده اي براي روزهاي نوونيامده مان کنيم؟
بهاربا زيبايي هاي وصف ناپذيرش روح زيبايي جو وکمال خواه آدمي را به تکاپو و هيجان وامي دارد و نمودي عيني ازاراده استوارپرودگارعالميان را دربرابرديدگان تمام موجودات هستي به نمايش مي گذارد تا هرکس به فراخورنيازوحال دروني اش توشه اي بردارد. بهارآنچنان درتمام لحظات زندگي همه ريشه مي دواند که کمترکسي است که بتواند براحتي وبي توجه ازکنارحضورسبزش بگذرد. اينگونه است که رويش هرکدام اززيبايي هاي بهارنشانه اي مي شود اززندگي که درتمام عالم حيات جاري است وهمه چيزرا دردل خود به حرکتي بسوي دوردست ها وکمال دعوت مي کند. حرکت توقف ناپذيري که مي بايد با تمام وجود با آن همراه شد وبسراغ ناشناخته هايي رفت که درکشان آدمي را ازسکوت و انزوا خارج مي کند واورا به جهان بيني واقعي تري اززندگي مي رساند.
به مانند روزگاران گذشته سالي با همه فرازوفرودهايش سپري شده وزمان همه اتفاقات را پشت سرخود گذاشته است. گروهي ادامه عمرشان به دقايق آينده زندگي نپيوسته وپا ازجمع زندگان بيرون نهاده اند وبودن را با تمام دلبستگي هايش براي باقي ماندگان گذاشته اند. گروه بيشماري هم درجمع زندگان، پيشتاززندگي هستند که همچنان درجريان است وبسوي زمان پيش روگام برمي دارد. مي بايد خودمان را آماده اين دوران گذارکنيم و چشمي به آسمان و چشمي ديگربه زمين، درست درتلاقي عبورزمان بايستيم وبدون لحظه اي ترديد به همراه همه ثانيه هاي اول سال نوهمه دقايقي که ازشتاب زمان عقب مانده ايم را جبران کنيم وبا عمق جانمان پا درامتداد مسيرآينده بگذاريم. اينگونه است که بهاربا همه سبزي وروشني اش به استقبالمان مي آيد وما همراه هميشگي لحظات ناب وتکرارناشدني اش مي شويم. بهاري که تا زمين وزمان برقراراست وزندگي دراين کره خاکي جريان دارد هرباروبه هرشکل که براي هرکس آشکارشود هيچ گاه رنگ کهنگي وتکراربه خود نمي گيرد.
ضياء آراسته