بسیاری از ما، رسیدگی نكردن به وضع بچه و بي‌توجهی به او را از سوی پدر، چندان مهم نمي‌دانیم و گمان مي‌كنیم كه تاثیر زیادی بر سلامت و رشد او نمي‌گذارد؛ در حالی كه نتیجه تحقیقات گوناگون، خلاف این را نشان مي‌دهد.

یكی از تازه‌ترین این مطالعات كه نتايج آن چند روز قبل منتشر شد، مطالعه‌ای است كه نشان مي‌دهد افسردگی پدران باعث مي‌شود رشد كلامی كودكان عقب بیفتد. به گزارش بي‌بي‌سی، مطالعه انجام شده توسط محققان دانشگاه ویرجینیا این نتایج را به همراه داشته است.

در این مطالعه مشخص شده وقتی پدران افسرده هستند، كودكان 2 ساله آنها، به اندازه 5/1 كلمه كمتر از بقیه هم‌سن‌وسال‌هايشان، كلمه بلدند. این در حالی است كه متوسط تعداد كلماتی كه كودكان مورد مطالعه به كار مي‌بردند، تنها 20 كلمه بود.

توجیه این محققان این است كه پدران افسرده، كمتر برای حرف زدن و قصه گفتن برای بچه‌هايشان وقت مي‌گذارند و این موضوع سبب عقب‌ماندگی رشد كلامی آنها نسبت به بقیه مي‌شود. نكته جالب اینكه در این مطالعه، افسردگی مادران نقشی در رشد كلامی كودكان نداشت.

نتایج این مطالعه در آخرین شماره نشریه نیوساینتیست منتشر شده است و به‌نظر مي‌رسد اولین و آخرین مطالعه‌ای نباشد كه تاثیر پدران را در رشد فرزندان‌شان نشان مي‌دهد.

به‌عنوان مثال چندی پیش یافته‌های مطالعه‌ای منتشر شد كه نشان مي‌داد پدران كم‌سن‌وسال، احتمال بیشتری دارد كه صاحب نوزادانی با وزن كم موقع تولد شوند؛ شاخصی كه می تواند تا حدود زیادی نشان‌دهنده سلامت و رشد ناكافی دوران جنینی باشد.

براساس این مطالعه كه در دانشگاه اوتاوا انجام شده، مشخص شده كه اگر پدری 20 سال و كمتر داشته باشد، ‌احتمال تولد نوزاد با وزن كم 13 درصد، نوزاد با قد كوتاه 17درصد و تولد نوزاد پیش از موعد 15درصد افزایش خواهد یافت. همچنین در این مطالعه مشخص شده است كه پدران با سن و سال كم، ‌41 درصد بیشتر از سایرین احتمال دارد كه نوزادشان را در همان ماه اول زندگي‌اش از دست بدهند.

این مطالعه كه در نشریه «باروری انسانی» منتشر شده، تاكید دارد كه مردان كم‌تجربه، كمتر مي‌توانند همسرشان را از لحاظ عاطفی حمایت كنند و شاید همین امر، دلیلی باشد بر رشد كمتر فرزندشان و عقب ماندن او از نظر شاخص‌های رشد و سلامت. مطالعه دیگر، در مورد تاثیر رفتار پدران بر عادات غذایی بچه‌هاست.

در این مطالعه، نقش سبك‌های پدر و مادر در تربیت فرزندان‌شان، با نسبت وزن به قد آنها، یا همان نمایه توده بدنی(BMI)، مقایسه شده است. نتیجه كلی آن به این ترتیب بوده است كه پدرانی كه در مورد تربیت فرزندانشان آسان‌گیرتر یا بي‌قیدترند، فرزندانی دارند كه به نسبت قدشان چاق‌ترند؛ یعنی ناسالم‌ترند.

جالب اینكه سبك رفتار مادران، بسیار كمتر از پدران در چاقی و اضافه‌وزن كودكان مؤثر بود. این نتایج، بخشی از مطالعه جامعی است كه در بیمارستان رویال در ویكتوریای استرالیا انجام شده بود.

تمامی این مطالعات تاكید دارند كه با وجود نقش مهم مادران در رشد، سلامت و تربیت مناسب كودك، نباید از اهمیت تاثیر پدران بر این نكات غافل شد. موضوع وقتی جدي‌تر مي‌شود كه توجه كنیم گاهی اوقات فرزندان از پدرشان حرف‌شنوی و الگوپذیری بیشتری دارند و گاه یك اشاره یا دستور پدر، مي‌تواند تاثیری معادل ساعت‌ها حرص خوردن مادران را داشته باشد!

 

همشهری آنلاین