اخلاق اداري در زندگي كاري، كار كردن را شيرينوبا رضايت شغلي توأم ميكند و احساس رضايت مندي و خود شكوفايي از يك سو و رضايت مردم و پيشرفت امور و شكوفايي كار از ديگر سو را فراهم مينمايد. رشد و شكوفايي استعدادهاي انسان و جامعه در جهت كمال مطلق، در عرصه كار و عمل بر پايه اخلاق اداري است. فقدان اخلاق اداري يعني محور زمينه و بستر شكوفايي انسان و جامعه در جهت كمال مطلق. زوال اخلاق اداري يعني ظهور احساس ناخشنودي از خود و احساس بطالت و سقوط و هلاكت كه به صورت نمودهايي چون ترشرويي، برآشفتگي؛ بدرفتاري؛ بيحوصلگي؛ سست پيماني؛ كارگريزي و بيماريهاي روان تني، بروز ميكند.
امام علي(ع) در نامهاي به مالك اشتر او را به دقت در مجموعهاي از ويژگيها و خصوصيات در گزينش افراد سفارش ميكند كه حاصل اين دقت گزينش عاملاني است متخلق به اخلاقي نيك و انسانهايي گراميتر، با آبرو و با طمعي كمتر! همچنين در بخش ديگري از اين برنامه ميفرمايد: «پس دربارة كاتبان و دبيران خود بنگر و بهترينشان را بر سر كار بياور و نامههايي را كه در آن تدبيرها و رازهايت نهان است از جمع كاتبان و دبيران به كسي اختصاص ده كه به اخلاق از ديگران شايستهتر است»؟و در سخني بلند به جابر بن عبدالله انصاري فرموده است: «اي جابر! دين و دنيا به چهار چيز برپاست: دانايي كه دانش خود را به كار برد و ناداني كه از آموختن سرباز نزند و بخشندهاي كه در بخشش خود بخل نكند و درويشي كه آخرت خويش را به دنياي خود نفروشد. پس اگر دانشمند، دانش خود را تباه سازد، نادان به آموختن نپردازد و توانگر در بخشش خويش بخل ورزد، درويش آخرتش را به دنيا دربازد»؟[
اخلاق اداري نزد امام علي(ع) از چنان جايگاهي برخوردار بود كه آن حضرت در نخستين خطبة حكومتي خود، اساس اداره امور را بر آن معرفي مينمايد و صداقت و صراحت در كار را از جمله مهمترين مسائل اخلاقي در چنين عرصهاي مطرح مينمايد اميرمؤمنان علي(ع) آنچه را سفارش نموده خود پيش از بيان آن به ساحت عمل در آورده است و آنچه را پرهيز داده خود پيش از به زبان راندن در عرصه عمل از آن دوري نموده است و از اين رو سخنان ايشان حقايقي به عمل درآمده و راه رسمي قابل پيروي است چنانچه حضرتش فرموده است:«مردم، به خدا سوگند شما را به هيچ طاعتي وادار نميكنم مگر اينكه پيش از شما خودم به آن عمل ميكنم و شما را از معصيتي نهي نميكنم مگر اينكه پيش از شما خود از آن گناه كنارهگيري مينمايم».
پايگاه حوزه