بازنشستگی، حادثه مهمی در چرخه زندگی فرد است و افراد با بازنشسته شدن باید قادر به پذیرفتن این اندیشه شوند كه می توانند به طور موفق و با سربلندی به عنوان یك فرد كامل، بدون آن كه اشتغالی داشته باشند، به زندگی ادامه دهند.
این دوران، امكان تصمیم گیری گسترده ای را در مورد زندگی شخص فراهم می آورد كه اگر این تصمیمات خوب اتخاذ شوند، فرد، سازمان و جامعه در مجموع منتفع می شوند.
گروهی دوران بازنشستگی را به عنوان (نقش بی نقشی) می خوانند زمانی كه اگر آغاز آن با برنامه ریزی و دقت همراه نباشد، ثمری جز افسردگی و احساس بی حاصلی برای شخص بازنشسته به همراه نخواهد داشت.
برای مقابله با حس تنهایی در سالمندان، باید از شیوه های مشاوره شناختی با فرد و آموزش جامعه به منظور تغییر نگرش نسبت به سالمندی بهره گرفت.
بازنشستگان، منبعی از خاطرات و تجارب تلخ و شیرین گذشته هستند كه نباید بدون استفاده باقی بمانند.
رویكرد داستان گویی و نقل تجارب و خاطرات گذشته، توسط بازنشستگان، افزون بر این كه نسل حاضر را در جریان وقایع موثق گذشته قرار می دهد، باعث می شود تا آنان در جامعه نقش شایسته و به حقی برای خود به دست آورند.
توجه به نیازهای مادی و معنوی بازنشستگان، ایجاد زمینه هایی برای حضور پر فایده آنان در صحنه كارهای اجرایی با توجه به تجربیات، تخصص ها و توانایی ها، در نظر گرفتن امكاناتی برای گذراندن اوقات این عزیزان، ایجاد تشكل ها، انجمن ها و گردهمایی هایی با سرلوحه قرار دادن برنامه های فرهنگی و آموزشی متناسب با شرایط آنان، ایجاد تسهیلات بهداشتی درمانی، استفاده از وام ها و قرض الحسنه هایی مناسب با شرایط آنان و دادن نقش های پر رنگ و كلیدی در خانه و خانواده به آن ها از جمله امور ضروری و پر اهمیتی است كه برای سلامت روحی و روانی و جسمانی آنان توسط دولت و خانواده ها باید مد نظر قرار گیرد.
رضاپور