پيامبر اکرم (ص) پس از هجرت به مدينه منوره و تشکيل نظام اسلامي، در آغازين روزهاي حضورش در اين شهر اقدام به ساختن مسجد نمود، تا پايگاه و محل گرد همايي و عبادت مسلمانان باشد.

مهاجراني که از مکه معظمه به مدينه منوره هجرت کرده وفاقد خانه و مسکن بودند، همين مسجد را خوابگاه خويش قرار دادند. اما پس از مدتي پيامبر(ص) آنان را از خوابيدن و بيتوته کردن در مسجد [به خاطر حفظ شئونات اسلامي و احترام به اماکن مقدس]بازداشت و دستور داد تابراي خويش خانه هايي بسازند و از مسجد بيرون روند.

مهاجران، خانه هايي در اطراف مسجد ساختند ولي هر کدام از آنان،دري به مسجد گشودند، تا ضمن ابراز علاقه مندي به مسجد، در رفت آمدو آنان به مسجد آسان شود و براي درک نماز جماعت رسول خدا(ص) توفيق بيشتري داشته باشند.

ازاين وضعيت، مدت چنداني نگذشته بود که جيريئل امين بر رسول خدا(ص) فرود آمد و به آن حضرت وحي کرد که خداوند سبحان مي خواهد مسجد پاک و نظيف بماند و رفت و آمد مسلمانان در آن،در حال پاکي و طهارت باشد،بدين جهت تمام درهايي که به آن گشوده شده است، بايد بسته شوند، جز در خانه علي(ع)، که از اين امراستثنااست.

پيامبر اکرم(ص) ،معاذبن جبل را مأموريت داد که اين خبر را به مسلمانان برساند وبگويد درهاي خودرا به سوي مسجدالنبي(ع) ببنديد.

معاذبن جبل پيام رسول خدا(ص) را به صحابه آن حضرت،از جمله ابوبکر،عمر،عثمان، طلحه، زبير، عبدالرحمن عباس و حمزه ابلاغ کردو همگي اطاعت کردند و در هاي خود را بستند.

برخي از آنان درصدد چانه زني بر آمده و براي خودامتياز اندکي طلب مي کردند.
روايت شده استکه عمربن خطاب پس از در يافت پيام رسول خدا(ص) به نزد آن حضرت رفت و به وي عرض کرد:يا رسول الله!دع لي بقدر ما انظراليک بعيني؛ اي رسول خدا(ص) ![من نيز به مانند ديگران در خانه ام را مي بندم ولي از تو خواهش دارم که]به اندازه ديدن چشم مرا معاف داري تا من ازآن سوراخي تورا وداخل مسجدرا بنگرم.پيامبر(ص) از پذيرش در خواست عمر بن خطاب امتناع نمود و فرمان داد که کلاً بايد بسته شود.تمام در هايي که به مسجد گشوده بودند،بسته شد. جز در خانه امام علي بن ابي طالب(ع) که پيامبر وي را از بستن در خانه اش استثنا نمود.

اين امربر برخي از صحابه کبارو ريش سفيدان همراه پيامبر(ص) گران آمد و پشت سر آن حضرت گلايه و شکوه نمودند. اين خبر به پيامبر اسلام(ص) رسيد.پيامبر(ص) روزي در مسجد مدينه براي آنان خطبه خواند و در ضمن آن فرمود:قد بلغني ما قلتم في سد الابواب، والله ما انا فعلت ذلک،ولکن الله فعله و ان الله اوحي الي موسي(ع) ان يتخذ بيتاً طهراً لا يجنب فيه،الا هوو هارون وابناه، يعني لايجامع فيه غير هم و ان الله اوحي الي ان اتخذ هذا البيت طهرا، لا ينکح فيه الاّ اناو علي و الحسن والحسين و الله ما انا امرت بسد ابوابکم ولا فتحت باب علي،بل الله امرني به؛

آن چه در باره بسته شدن در ها گفتيد، خبرش به من رسيد. به خدا سوگند من آن را انجام ندادم،بلکه اين فرمان الهي بود[که از طريق من به شما ابلاغ گرديد]. خداوند متعال به حضرت موسي(ع) وحي فرستاد که خانه پاکي را [براي عبادت و پرستش ] برگزيند و کسي در آن به جنابت نرسد مگر خود موسي(ع) و برادرش هارون(ع) و فرزندان هارون، يعني غير از آنان کسي در آن آميزش انجام ندهد. خداي سبحان به من نيز وحي فرستاد که اين خانه [مسجدالنبي]را پاکيزه نگه دارم و کسي در آن نکاح انجام ندهد[به حالت جنابت وارد نشود]جز من،علي،حسن و حسين[که از اين فرمان مستثنا شديم]. به خدا سوگند من بسته شدن در هاي شما را و باز بودن در خانه علي را فرمان ندادم،بلکه اين خداي بزرگ بود، که به من چنين فرماني داد.

به هر روي، تمام درها بسته شد جز درخانه پيامبر(ص) و در خانه علي(ع) و خداوند سبحان بار ديگر فضيلت و بر تري علي(ع) را پس از پيامبر(ص) برتمامي خلايق، از جمله بر همه اصحاب و ياران رسول خدا(ص) اثبات و آشکار نمود

مورخان و سيره نويسان، تاريخ دقيق اين واقعه را بيان نکردند، مگربرخي از آنان، که ان را در نهم ذي حجه ذکر کرده و سال وقوع را متذکر نشدند.



از برخي شواهد و قراين به دست مي آيد که اين واقعه در نهم ذي حجّه سال دوّم قمري به وقوع پيوست.