همام الدين تبريزي پسر علائي متولد ۵۹۸ هجري از مشاهير سخنوران تبريز و از ندماي مخصوص خواجه شمس الدين محمد صاحبديوان جويني وزير آباقاآن و خواجه رشيد الدين فضل الله همداني بود و مدتي وزارت آذربايجان را نيز داشته است. بنا بنوشته عبدالعلي فخرالزماني در سال ۶۷۶ كه شمس الدين صاحبديوان جويني از طرف آباقاآن براي ضبط اموال معين الدين پروانه بروم رفته است همام نيز از جمله همراهان وي بود و نيز در ۷۰۶ ازجمله كسانيست كه بتفسير خواجه رشيدالدين فضل الله همداني ( وزير غازانخان اولجايتو ، ابوسعيد ) نويسنده جامع التواريخ تفريظ نوشته است.
مجموعه آثار او عبارتست از اشعار عربي در حدود ۱۸۰ بيت در مدح مولانا نجم الدين عبدالغفار و قاضي القضاه محي الدين و قطب الدين شيرازي و شيخ ابراهيم بن سعد الدين حموي جويني و صاحبديوان شمس الدين محمد جويني و خواجه رشيدالدين فضل الله و اشعار فارسي او در حدود ۱۸۰۰ بيت ( جمع اشعار عربي و فارسي در حدود ۲۰۰۰ بيت) قسمتي در توحيد و نعمت رسول اكرم و مدح غازان و قسمتي از غزليات و مثنوي صحبت نامه است كه بنام شرف الدين هارون پسر شمس الدين جويني سروده است.
در محاوره و انشاء و حسن خط استاد بود و با سعدي كه بنا بروايت دولتشاه سمرقندي در اواخر قرن هفتم هجري به تبريز آمده بود، ملاقات كرده است. ديوان همام پس از مرگش بامر خواجه رشيدالدين فضل الله جمع آوري شده است.
همام ۱۱۶ سال عمر كرده، در ۲۵ صفر ۷۱۴ وفات يافته است ولي در مقدمه يكي از ديوانهاي همام، عمر او را ۷۸ سال نوشته اند و مرگ او را چنين مي نويسند كه روزي همام بحمام رفت و پس از استحمام در صفه بالاي گرمخانه نشست ناگهان او را غشي عارض شد و در خزانه گرم افتاد چون او را بيرون آوردند وفات كرده بود.