آيت اللَّه شيخ فضل اللَّه نوري در سال ۱۲۵۹ ق در تهران متولد شد. در جواني به همراه دايى و پدر زن خود حاج ميرزا حسين نوري، جهت تحصيل به نجف اشرف مهاجرت كرد. وي از شاگردان برجستهي ميرزاي شيرازي بود. شيخ فضل اللَّه براي مقابله با استبداد، به همراه آيات عظام طباطبايى و بهبهاني در دوران مشروطيت، اين جنبش را رهبري ميكرد. وي در مهاجرت كُبري شركت داشت و در تهيه، تنظيم و تدوين قانون اساسي و متمم آن سهيم بود، به طوري كه اصل دوم متمم به ابتكار او تهيه شد. يكي از اصول پيشنهادي شيخ فضل اللَّه، حضور پنج عالم مجتهد در مجلس بود تا قوانين ضد اسلامي به تصويب نمايندگان نرسد. او در جمادي الاولي سال ۱۳۲۵ تصميم گرفت يك كانون تبليغاتي عليه مشروطهي غير مشروعه ايجاد كند. اقدامات تبليغي شيخ با مخالفت مجلسيان مواجه شد و شيخ فضلاللَّه در حضرت عبدالعظيم تحصن اختيار كرد. شيخ فضل اللَّه سرانجام در ۱۲ رجب سال ۱۳۲۷ از جانب فاتحين دستگير و عصر ۱۳ رجب پس از يك محاكمهي كوتاه به مجازات مرگ محكوم شد. شيخ فضل اللَّه نوري سرانجام در سيزدهم رجب همان سال در ميدان توپخانهي تهران و در حضور هزاران نفر از مردم به دار آويخته شد. اكثريت كساني كه آن روز در پايين دارِ شيخِ شهيد جهت قتلِ او خوشحالي ميكردند، همانهايى بودند كه در ماههاي قبل در استقبالِ آن عالمِ مجاهد در بازگشت از تَحصُّن، حضور داشتند. شيخ فضل اللَّه نوري كه خود در ابتدا از حاميان اصلي مشروطه بود، به محض اين كه خطر انحراف اين نهضت را تشخيص داد، خواهان مشروطهي مشروعه شد و اين چنين مرگبار پاسخ خود را دريافت كرد. مقبرهي ايشان در صحن حرم مطهر حضرت معصومه(س) واقع شده است.