عيد نوروز، ريشه در سنتهاي اقوام ايراني دارد كه به گذشته بسيار دور منتهي ميگردد و به نوشته تاريخ نگاران، پس از اسلام با تصرفات و تغييراتي كه در آن به عمل آمده تاكنون در ميان ايرانيان باقي مانده است. ايرانيان باستان معتقد بودند كه در ايام نوروز، ارواح مردگان به خانهها باز ميگردند. به اين جهت مردم بايد خانههاي خود را در اين ايام، پاكيزه كنند، فرشهاي زيبا بگسترانند و غذاي خوب طبخ نمايند. در صدر اسلام، ايرانياني كه در مركز خلافت به سر ميبردند طبق سنت ملي خويش به اين عيد پايبند بودند. در خبر است كه براي اميرالمومنين(ع) هديه نوروزي آوردند و نيز امام صادق(ع) فرمود: "در عيد نوروز حق تعالي در روز اَلَست، از ارواح بندگان پيمان گرفته است كه او را به يگانگي بپرستند و براي او شريكي قرار ندهند. اين روز، اولين روز طلوع آفتاب، اولين روزِ وزيدن بادها و رويش گياهان مي‌باشد. در اين روز، جبرئيل بر حضرت رسول، وحي آورد و بعثت پيامبر از اين روز آغاز شد و پيامبر اسلام(ص)، در چنين روزي، بتهاي كافران را نابود كرد، روزي است كه پيامبر اكرم(ص) در غدير خم براي ولايت اميرالمومنين(ع) از مردم پيمان گرفت. روزي كه آن حضرت بر خوارج نهروان پيروز شد و روزي است كه قائم ما اهلبيت(ع) ظهور خواهد كرد." (بحار، ج ۵۶، ص ۱۱۹) سيدبن طاووس كه از دانشمندان بزرگ شيعه است درباره نوروز مينويسد: "و در چنين روزي مردم بايد همانند روز مبعث و غدير، با دعا و نماز و روزه به سپاسگزاري از افاضه نعمت بزرگ هستي بپردازند و با استعمال بهترين عطرها و پوشيدن تميزترين جامهها به استقبال آن روند.