«امیدوارم هر چه زودتر تمام مردم دنیا واکسن کرونا بزنند و این کرونا از بین برود و ما بچه‌ها به مدرسه برگردیم چون با بچه‌ها درس‌خواندن یک دنیای دیگر است. من فقط دعا می‌کنم سال دیگر مدارس آنلاین نباشد.»
به گزارش ایسنا، روزنامه ایران نوشت: ««دیگر نزدیک‌های ماه مهر است اما هیچ بویی از ماه مهر نمی‌آید. سال قبل فکر می‌کردم این آخرین سالی است که ما آنلاین درس می‌خوانیم اما این کابوس امسال هم ادامه دارد. امیدوارم هر چه زودتر تمام مردم دنیا واکسن کرونا بزنند و این کرونا از بین برود و ما بچه‌ها به مدرسه برگردیم چون با بچه‌ها درس‌خواندن یک دنیای دیگر است. من فقط دعا می‌کنم سال دیگر مدارس آنلاین نباشد.»
این را آراد صادقی، دانش‌آموز دبستانی، می‌گوید که مثل بقیه دانش‌آموزان، امسال دومین سالی است که بوی ماه مهر را از دور و به صورت مجازی حس می‌کند.
شروع ماه مهر آن ترانه کودکانه قدیمی را به یاد می‌آورد؛ همان که هم بچه‌های دیروز با آن خاطره دارند و هم بچه‌های امروز قرار است سال‌ها بعد با آن خاطره بازی کنند. بله، احتمالاً حدس زده‌اید کدام ترانه را می‌گویم: همشاگردی سلام.
نماهنگ‌هایی که همیشه با این ترانه کودکانه پخش می‌شد، دانش‌آموزان کوله به دوش و کیف به دستی را نشان می‌داد که راهی مدرسه شده‌اند. آنها زمانی که همکلاسی‌هایشان را می‌دیدند، دست در گردن همدیگر می‌انداختند و شادمانه به مسیرشان ادامه می‌دادند. زنگ مدرسه به صدا درمی‌آمد و آنها سر صف می‌ایستادند و راهی کلاس می‌شدند و سال تحصیلی جدید به این شکل آغاز می‌شد.
این تصاویر سال‌هاست در ذهن ما حک شده‌اند. پارسال اما سال تحصیلی جور دیگری شروع شد؛ متفاوت از هر سال دیگر و کل سال‌های تحصیلی تمام دانش‌آموزان؛ حتی آنها که دیگر پیر شده‌اند. کرونا معادلات زندگی را عوض کرد و شکل مدرسه رفتن را هم. امسال هم با این که دانش‌آموزان و خانواده‌هایشان امیدوار بودند دوباره کلاس‌ها حضوری شود اما کماکان باید با مدارس مجازی سر کرد تا دانش‌آموزان واکسینه شوند که البته با روند سریع واکسیناسیون امیدواری در مورد آن کم نیست و آن روز، دور به نظر نمی‌آید. با این حال عجالتاً باید بوی ماه مهر را مجازی استشمام کرد تا ببینیم بعداً چه می‌شود.
اما دانش‌آموزان درباره این شروع دوباره و البته مجازی چه می‌گویند؟ سانا عبداللهی ۱۰ ساله، می‌گوید: «من روز اول مدرسه را خیلی دوست دارم چون همه چیز جدید است. معلم جدید داریم و ممکن است همشاگردی‌های جدید هم داشته باشیم. البته بیشتر همشاگردی‌ها همان قبلی‌ها هستند اما همشاگردی جدید خیلی خوب است چون هیجان‌انگیز است و آدم می‌خواهد بفهمد قبلاً کدام مدرسه می‌رفته و چیزهای جدیدی از او بداند. غیر از آن در روز اول مدرسه شیرینی و شکلات به ما می‌دهند و همه‌اش تفریح است و معلم‌ها آن روز خیلی درس نمی‌دهند و به بچه‌ها سخت نمی‌گیرند. اما در کلاس مجازی از همان روز اول درس شروع می‌شود و تفریح هم نیست. همکلاسی‌ها را هم نمی‌توانیم از نزدیک ببینیم.»
مرسانا حیدری کلاس اولی هم این طور می‌گوید: «من خیلی خوشحالم که می‌خواهم به مدرسه بروم. امیدوارم این کرونا زودتر تمام شود و همه واکسن بزنند و من هم به مدرسه بروم و دوستان خوبی پیدا کنم. من از این که می‌خواهم به کلاس اول بروم خیلی خوشحال هستم.»
سیدمحمدماهان موسوی، ۱۳ ساله، می‌گوید: «وقتی کرونا آمد درس‌خواندن خیلی سخت شد. وقتی مدرسه می‌رفتیم می‌توانستیم درس‌ها را راحت‌تر یاد بگیریم ولی از وقتی کرونا آمده و مدارس آنلاین شده درس‌خواندن سخت‌تر است. البته معلم‌ها تمام تلاش‌شان را می‌کنند و من از همه معلم‌ها ممنونم.»
ویانا خلیلی هم می‌گوید: «من در کلاس آنلاین خیلی چیزی یاد نگرفتم و مجبور شدم تمام تابستان را ریاضی کار کنم. من مدرسه حضوری را خیلی دوست دارم چون زنگ تفریح دارد و آدم می‌تواند در زنگ تفریح خستگی در کند اما در مدرسه مجازی زنگ تفریح نداریم و فقط معلم خستگی در می‌کند تا بعداً درس بدهد. اما از یک جهت خوشحالم چون وقتی مدرسه آنلاین است می‌توانم در خانه دستشویی بروم و مجبور نیستم به دستشویی کثیف مدرسه بروم و دیگر این که در کلاس آنلاین می‌توانم آدامس بجوم.»
کسری دشت بیاض می‌گوید: «مدرسه‌های آنلاین سخت‌تر است چون اینترنت کند و گاهی وقت‌ها کلاس‌ها لغو می‌شود. ما در مدارس حضوری می‌توانیم دوستانمان و معلم‌هایمان را ببینیم اما ریسک زیادی هم دارد چون ممکن است ما ویروس کووید-۱۹ را منتقل کنیم و باعث بیماری اطرافیانمان شویم پس بهتر است تا وقتی کرونا از بین نرفته، مدارس آنلاین باقی بماند.»
طاها خنجری ۱۲ ساله هم می‌گوید: «به نظر من شیوه آموزش غیر مجازی مسلماً بهتر است چون وقتی ما با معلم ارتباط چشمی داریم بهتر می‌توانیم درس را یاد بگیریم. همچنین در آموزش غیر مجازی امکان تقلب کمتر است چون ما جلوی معلم امتحانمان را می‌دهیم و امکان تقلب کمتر است. به امید ریشه کن شدن کرونا.»
الناز بهرامی ۹ ساله هم دلش می‌خواهد زودتر به مدرسه برود چون فقط کلاس اول را مدرسه رفته و آن هم نصفه و نیمه. او می‌گوید: «من خیلی مدرسه را دوست دارم و همه‌اش یاد آن روزها می‌افتم که مدرسه می‌رفتیم و دلم می‌خواست کلاس دوم هم مدرسه می‌رفتم چون یک بار وقتی کلاس اول بودیم برف می‌آمد و خیلی خوب بود که با چتر به مدرسه می‌رفتیم و خیلی خوش گذشت.»
آرتین طالشی ۱۲ ساله می‌گوید: «ما به خاطر کرونا مدارس را غیر حضوری برگزار می‌کنیم و در خانه قرنطینه‌ایم. من مدارس حضوری را خیلی بیشتر دوست دارم چون می‌توانیم معلم را حضوری ببینیم و با معلم آشنا شویم و مطالب درسی را بهتر متوجه شویم و می‌توانیم با دوستانمان در مورد درس‌ها صحبت و مشورت کنیم و زنگ تفریح به حیاط مدرسه برویم و بازی کنیم و مدرسه شور و نشاط بیشتری دارد. پس بیاییم در خانه بمانیم تا این کرونا را هر چه زودتر شکست دهیم.»
برای ملودی ۱۱ ساله هم شروع سال تحصیلی جدید به صورت مجازی خسته‌کننده است چون اصلاً شبیه روز اول مدرسه نیست: «ما در خانه خودمان باید روز اول مدرسه را شروع کنیم و همه چیز مجازی است. در مدرسه می‌توانستیم پای تخته برویم یا وقتی معلم چیزی روی تخته می‌نوشت آن را توی دفترمان بنویسیم و اگر نمی‌رسیدیم بنویسیم، از معلم می‌خواستیم آن را پاک نکند تا بنویسیم و بعداً پاک کند. اما در کلاس مجازی اصلاً نمی‌توانیم راحت باشیم و خیلی موقع‌ها درس را خوب یاد نمی‌گیریم و چیزی هم نمی‌توانیم بگوییم. بعدش مادرم مجبور می‌شود در گروه از بقیه مادرها یا معلم بپرسد و برایم توضیح دهد. مخصوصاً ریاضی خیلی سخت است و آدم باید حتماً سر کلاس باشد چون این جوری مجازی خیلی یاد نمی‌گیرد. یک چیز دیگر هم هست، الان اصلاً معلوم نمی‌شود چه کسی شاگرد زرنگ است چون بعضی‌ها تقلب می‌کنند و امتحان‌شان را می‌دهند مادرشان برایشان بنویسد و نمره‌هایشان خیلی خوب می‌شود. اما اگر مدرسه حضوری بود، نمره‌شان این قدر خوب نمی‌شد.»
بوی ماه مهر را می‌شود احساس کرد، حالا چه حضوری و چه مجازی. گر چه حال و هوای این شروع مجازی مثل کلاس‌های حضوری و همیشگی مدارس نیست اما به هر حال شروعی تازه است؛ تازگی یعنی امید، امید به روزهای بهتری که می‌آیند.»