تا چه اندازه ما به باطن روزه مى‌پردازيم كه نه تنها ظاهرمان روزه بگيرد و چيزى نخوريم و نياشاميم؛ بلكه سرّ و درون ما هم روزه بگيرد؟ نگذاريم خاطره‌اى در دل خطور كند كه خدا نمى‌پسندد. مبادا در دلْ بد كسى را بخواهيم. چنين نيست كه اگر خاطرات در دل عبور كرد، خداى سبحان نداند يا دل انسان تيره نشود. روزه عوام، خواص و اخص با هم متفاوت است. اگر ما روزه گرفتيم و به اين فكر بوديم كه، خداى ناكرده، كسى را برنجانيم يا به مقام و جاهى برسيم يا نتوانستيم خود را آماده كنيم كه اگر به جاه رسيديم، تفاوتى براى ما نداشته باشد، باطن ما روزه نگرفته است و چون باطن روزه نگرفته به باطن روزه نرسيده‌ايم.
 
مأخذ: (حكمت عبادات، ص 141)