تحت الحمایه در آمدن مجمع الجزايرمالديو در سال 1887 ميلادي
مجمع الجزايرمالديو در سال 1887 ميلادي به موجب قرارداد منعقده ميان سلطان آن سرزمين و دولت انگلستان به صورت سرزمين تحت الحمايه انگليس درآمد. دراين كشور كه ابتدا تحت سلطه پرتغالي ها و هلندي ها بود، سرانجام در سال 1965 ميلادي مستقل و به عضويت سازمان ملل متحد پذيرفته شد. مالديو با دويست و نودو هشت هزار كيلومترمربع مساحت در جنوب سواحل هند واقع است واز بيست هزار جزيره مرجاني تشكيل شده كه تنها دويست و پانزده جزيره آن مسكوني هستند. معروفترين اين جزاير، جزاير مال نام دارد كه كمى جنوبى تر از كانال «كارديوا» واقع است.
چون اين جزاير به خط استوا نزديكند و در آبهاى اقيانوسهند محصورند، آب و هواى گرم و مرطوب دراند.
در قرون اوليه هجرى، آئين اسلام توسط بازرگانان عرب باين سرزمين راه يافت. در قرن چهارم هجرى ابن بطوسه سياح مسلمان به مالديو آمد و گزارشى از اين ناحيه ارائه داد. در اوايل قرن شانزدهم با گسترش نفوذ پرتقالى ها در آسيا، مالديو نيز جزء نواحى مورد تصرف آنان درآمد. در قرن هفدهم ميلادى كه هلنديها بر آن استيلا يافتند، مالديو بخشى از سرى لانكا بود. بعد مالديو به تصرف انگلستان و فرانسه درآمد و در قرن نوزدهم با وجود سلطه انگلستان بر آن، حكومت نيمه مستقل سلطنتى بر آن حاكم بود. انگلستان در سال انگلستان در سال 1948م به مالديو خود مختارى داد و در سال 1953م نظام سلطنتى آن ملغى و نظام جمهورى جايگزين آن گرديد. مالديو در سال 1965م مستقل شد. اين كشور به لحاظ درآمد سرانه يكى از عقب افتاده ترين واحدهاى سياسى جهان است.
آخرين تقسيمات كشورى آن شامل 19 بخش است كه زير نظر يك كميته منتخب مردم به رياست مامور دولت مركزى اداره مى شود. 212000 نفر سكنه دارد كه 30% آن زندگى شهرى دارند. رشد سالانه جمعيت 4/3% و تراكم نسبى آن 4/711 در كيلومتر مربع است. مردم آن از نژاد دراويدى، سينهالى و عرب هستند. زبان رسمى آن ديوهى است و اكثرا مسلمان و سنى مذهبند. اقتصاد آن بر ماهيگيرى، كشاورزى و پذيرايى از كشتى هاى كشورهاى جهان استوار است. واحد پول آن روپيه مالديو مى باشد كه برابر با 100 دلارى است.

فروش جزاير فيليپين به آمریکا در سال 1898 ميلادي
در پي شكست ناوگان دريايي اسپانيا از آمريكا، جزاير فيليپين در مقابل بيست ميليون دلار به آمريكا فروخته شد. اندكي بعد اين كشور توسط ژاپن تصرف شد و در سال 1945 ميلادي مجدداً به استقلال دست يافت. اما حكومت آن توسط عُمال آمريكايي اداره مي شد. در سال 1947 ميلادي اين كشور پيماني نود و نه ساله با دولت آمريكا امضاء كرد كه به موجب آن آمريكا بيست و سه پايگاه استراتژيك نظامي در سراسر فيليپين ايجاد كرد. اين پيمان بعدها به يك پيمان بيست و پنج ساله تغيير نمود.