شهادت محمد بن ابي بكر در سال 38 هجري قمري
محمد بن ابي بكر، در اوائل ذي حجه سال دهم قمري در بين راه مدينه منوره و مكه معظمه، در ذوالحليفه، در مكاني به نم "بيداء" ديده به جهان گشود.
در آن ايام پدرش ابوبكر بن ابي قحافه و مادرش اسماء بنت عميس بسان بسياري از اصحاب رسول خدا(ص)، به همراه آن حضرت عازم مكه معظمه بوده، تا مراسم حج آن سال را، كه به حجة الوداع معروف گرديد، به جاي آورند.
شايان ذكر است كه اسماء بنت عميس، پيش از ابوبكر، همسر جعفر بن ابي طالب(ع) معروف به جعفر طيار بود، كه پس از شهادت وي در جنگ موته، همسر ابوبكر شد و محمد را به دنيا آورد. پس از مرگ ابوبكر در سال 13 هجري قمري، اسماء بنت عميس افتخار همسري اميرمؤمنان علي بن ابي طالب(ع) را پيدا كرد و فرزند خردسالش محمد را نيز به خانه امام علي(ع) برد و در مكتب تربيتي وي، بزرگش نمود.
محمد بن ابي بكر در محاصره قصر عثمان بن عفان و كشته شدن وي به دست انقلابيون مسلمان، نقش مهمي بر عهده داشت و پس از انتخاب شدن اميرمؤمنان(ع) به خلافت اسلامي، وي از اعضاي شرطة الخميس (فدائيان امام علي(ع)) بود. محمد بن ابي بكر در غائله اصحاب جمل در كنار مولايش امام علي(ع) با مخالفان و معاندان ولايت به سختي مي جنگيد و در برابر خواهر خويش عائشه بنت ابي بكر و برادر خود عبدالرحمن ابي بكر، مبارزه مي كرد و با ناكثين عصر خود، نبرد بي اماني به عمل آورد.
پس از واقعه جمل، وي از سوي امام علي(ع) به جاي شوهر عمه خود قيس بن سعد انصاري، به حكومت مصر منصوب گرديد.
وي، در هنگام جنگ صفين كه ميان سپاهيان امام علي(ع) و لشكريان معاويه بن ابي سفيان بر پا شده بود، از مصر سربازان را مجهز كرده و به همراه امكانات مالي و رزمي به ياري اميرمؤمنان(ع) در صفين مي فرستاد.
پس از واقعه صفين ميان او و معاوية بن ابي سفيان نامه هايي رد و بدل شد و معاويه از تطميع و تهديد او نااميد گرديد و به ناچار عمرو بن عاص را با سپاهي سنگين به نبرد او در مصر فرستاد.
محمد بن ابي بكر كه با تهاجم همه جانبه شاميان و عثمانيان روبرو شده بود، نامه اي به امام علي(ع) فرستاد و از او ياري طلبيد.
امام علي(ع) براي خنثي كردن فتنه هاي معاويه و عمرو بن عاص نامه اي به مالك اشتر نخعي فرستاد و او را به نزد خويش طلبيد و پس از حضور وي در كوفه، طي حكمي وي را به حكومت مصر منصوب كرد، تا با دليري و زيركي خويش بتواند در برابر تهاجم همه جانبه دشمن مقاومت كرده و محمد بن ابي بكر را از آن وضعيت نجات دهد.
اما متاسفانه، مالك اشتر در مسير مصر، در ناحيه "قلزم" به دست جاسوسان معاويه مسموم و شهيد گرديد و با شهادت او، نيروهاي دشمن دل گرم تر و ياران امام علي(ع) در مصر، منزوي تر گرديدند.
امام علي(ع) پس از آگاهي از شهادت مالك اشتر، نيروهاي ديگري از كوفه به فرماندهي كعب بن مالك همداني آماده حركت به مصر نمود، تا محمد بن ابي بكر را در نبرد با شاميان و عثمانيان ياري نمايند.
اما به خاطر فاصله طولاني كوفه تا مصر و نزديك بودن فاصله شام به مصر، توطئه هاي معاويه پيش از حركت جهادي سپاهيان امام علي(ع) مؤثر واقع گرديد.
معاويه، از يك سو هواداران عثمان مقتول، به سردمداري افرادي چون مسلمة بن مخلد و معاوية بن حديج را در داخل مصر بر ضد محمد بن ابي بكر وادار به شورش و جنگ داخلي كرد و از سوي ديگر، عمرو بن عاص را با شش هزار مرد جنگي براي نبرد با محمد بن ابي بكر به سوي مصر اعزام كرد.
محمد بن ابي بكر دليرانه در برابر سپاهيان دشمن مقاومت كرد و در اين بين بسياري از سپاهيان و فرماندهان او و هم چنين مخالفانش كشته شدند ولي كثرت دشمنان و مهاجمان، صحنه را به تدريج بر وي تنگ كرد و عاقبت او را در ميدان نبرد تنها نمود. سرانجام وي را دستگير و در غل و زنجيرش نمودند و به نزد عمرو بن عاص در فسطاط فرستادند. با اين كه برادرش عبدالرحمن بن ابي بكر در سپاه عمرو بن عاص بود، با اين حال نتوانست براي رهايي و آزادي او كاري انجام دهد. سرانجام با شكنجه هاي زياد روحي و جسمي، او را مظلومانه به شهادت رسانيده و بدن مقدسش را در شكم حيواني گذاشته و به دستور معاوية بن حديج سكوني جنايت كار، در آتش سوزانيدند.
پس از شهادت وي، مصر به تصرف شاميان در آمد و امام علي(ع) در شهادت او بسيار متاثر و ناراحت گرديد و در ضمن خطبه اي فرمود: ألا انّ محمد بن ابي بكر (رحمه الله) قد قتل، و تغلب ابن النابغة ـ يعني عمرو بن العاص- علي مصر، فعند الله نحتسب محمداً، فقد كان ممن ينتظر القضاء و يعمل للجزاء.
پس از آن واقعه جانسوز، امام علي(ع) لشكريان خود را كه به ياري محمد بن ابي بكر فرستاده بود و آنان به مقدار پنج فرسنگ از كوفه دور شده بودند، به كوفه بازگردانيد.
شيخ طوسي روايت كرد كه روزي محمد بن ابي بكر به امام علي(ع) عرض كرد: دستت را جلو بياور تا با تو بيعت كنم. امام علي(ع) فرمود: مگر با من بيعت نكرده بودي؟
گفت: چرا، بيعت كرده بودم و حال مي خواهم تجديد بيعت كنم.
آن گاه با امام علي(ع) بيعت كرد و به وي عرض كرد: اشهد انك امام مفترض طاعتك، و أنّ أبي في النّار. 

آزادی نخستين گروه از اسيران عراقي در سال1362هجري شمسي
دولت جمهوري اسلامي ايران نخستين گروه ازاسيران عراقي را 9ارديبهشت ماه سال 1362 هجري شمسي آزاد و به كشورشان منتقل كرد. دولت جمهوري اسلامي ايران پس ازتوافق دو طرف درگيرجنگ به اين كاراقدام كرد اما رژيم صدام برخلاف موافقتش اسيران ايراني را آزاد نكرد و ايران يك جانبه اسيران عراقي را آزاد ساخت.

درگذشت دكترغلامحسين صديقي استاد محقق و جامعه شناس در سال1370هجري شمسي
دكترغلامحسين صديقي استاد محقق و جامعه شناس صاحبنظر در سال1370هجري شمسي در 87سالگي درگذشت. دكترصديقي دررشته هاي فلسفه و جامعه شناسي ازفرانسه دكترا گرفت و بعد ازبازگشت به ايران دردانشگاه تهران به تدريس پرداخت. دكترصديقي ازاعضاي كميسيون ملي يونسكو بود. همچنين درتأسيس انجمن آثارملي و مؤسسه مطالعات و تحقيقات اجتماعي نقش بسزايي داشت. ازتأليفات مهم دكترصديقي «جنبشهاي ديني ايراني درقرون دوم و سوم هجري و تصحيح رساله هاي ابن سينا» را مي توان نام برد.

روز ملی شورا
نهم‎ اردیبهشت؛ پنجمین‎ سالروز تشكیل‎ شوراهای‎ اسلامی‎ كشور با عنوان روز ملی شوراها را گرامی می داریم.
اولین دوره برگزاری انتخابات شوراهای اسلامی شهر و روستا در هفتم اسفند سال 77 با حضور پرشور مردم در پای صندوقهای رای برگزار شد تا حقوق شهروندان از طریق تشکیل "پارلمان های محلی" محقق شود. به نظر کارشناسان امر قانون فعلی شوراها پاسخگوی نیاز شهرها، به خصوص کلان شهرهای کشور نیست و برای ارایه خدمات بهتر به شهروندان باید این قانون حاضر اصلاح گردد.
... و شاورهم فى الامر فإذا عزمت فتوکل على الله ... ؛
... اى پيامبر! در کارها با ايشان مشورت نما، وليکن آنچه خود تصميم گرفتى با توکل به خدا انجام ده .... آل عمران، آيه 159
در تقويم رسمى کشور ما (ايران) روز نهم ارديبهشت به عنوان روز شوراها ياد شده است. شورا يک اصل عقلى است که آموزه هاى دين اسلام در کتاب و سنت نيز بر آن صحه گذاشته است. انقلاب اسلامى ايران نيز که بر مبناى آموزه هاى اسلامى در چارچوب هدف سلبى خود با استبداد و خودرايى فرمانروايان به مبارزه برخاست و تحقق مشارکت عمومى مردم در تعيين سرنوشتشان را به عنوان يک هدف ايجابى برگزيد. اصل ارزشمند شورا را مورد توجه جدى قرار داد و قانون اساسى هنگامى که در بيان اصول کلى حاکم بر نظام جمهورى اسلامى در اصل ششم شيوه اداره امور کشور را بر آراء عمومى مبتنى کرد و روش آن را انتخابات قرارداد، به موازات اشاره به انتخاب رئيس جمهورى و نمايندگان مجلس شوراى اسلامى، از انتخاب اعضاى شوراهاى اسلامى نيز به عنوان ابزارى براى تحقق حاکميت مردم و تجلى اراده عمومى ياد کرده است.
به علاوه اين قانون در اصل هفتم نيز شوراها را از ارکان تصميم گيرى و اداره امور کشور ذکر کرده است. طبيعى است وقتى قانون اساسى جمهورى اسلامى در اصول کلى خود شورا را به عنوان ابزار تجلى اراده مردم و نهاد سياسى تصميم گيرنده مورد پذيرش قرار داده در اصول بعدى بيشتر به آن توجه کند بر همين اساس فصل هفتم اين قانون به شوراها اختصاص يافته است. در اين فصل طى اصول يکصدم تا يکصد و ششم وظايف، چگونگى انتخاب و ساير مسائل مربوط به شوراها مشخص شده است.
نهاد شورا با آن درجه از اهميت عقلى و اسلامى و اين ميزان از تأکيد قانون اساسى بر نقش و ضرورت آن در اداره امور جامعه به دلايل مختلف در 20 سال اول پس از پيروزى انقلاب چندان مورد توجه قرار نداشت به طورى که اولين انتخابات رسمى شوراها در چارچوب اجراى قانون اساسى روز هفتم اسفند 1377 يعنى 20 سال بعد از پيروزى انقلاب در چارچوب برنامه توسعه سياسى و گسترش نهادهاى مدنى و مشارکت عمومى برگزار شد و حدود 185 هزار نفر اعضاى اصلى و على البدل از سوى مردم برگزيده شدند و بالاخره در روز نهم ارديبهشت 1378 شوراهاى شهر و روستا به طور رسمى دوره چهار ساله مسئوليت خويش را براى تحقق بخشى از حاکميت مردم که عملى شدن آن در گرو فعاليت اين نهاد است آغاز کردند. اکنون پس از گذشت حدود دو سال از آغاز به کار شوراها چند نکته بيش از پيش آشکار شده است. بدون ترديد نوع برخورد جامعه ما با اين مسائل بر تقويت يا تضعيف نهاد شورا و چشم انداز آينده اين نهاد در اداره امور کشور بسيار تأثيرگذار است.
اين مسائل عبارتند از:
اول ـ مبانى و بسترهاى قانونى و حقوقى:
قانون اساسى جمهورى اسلامى تبيين شيوه انتخاب اعضاى شوراها، چگونگى وظايف و اختيارات و نحوه نظارت آنها را به قانون عادى محول کرده است. مجلس شوراى اسلامى از زمانى که براى اولين بار در آذر 1361 ماه قانون تشکيلات، وظايف و انتخابات شوراهاى اسلامى کشور را در 53 ماده به تصويب رساند تا زمانى که در خرداد ماه 1375 قانون کنونى شوراها را تصويب کرد، در دوره هاى مختلف قانون مزبور را در چندين مورد حک و اصلاح کرد اما اکنون که قانون شوراها در مرحله عمل به آزمون گذاشته شده از جهات مختلف کاستى هاى آن آشکار شده است. تحقق همه آنچه مدنظر تدوين کنندگان قانون اساسى از نهاد شورا بود در چارچوب قانون فعلى امکان پذير نيست، اين قانون نيازمند اصلاح است. اکنون اگرچه دست اندرکاران امور شوراها در وزارت کشور از تهيه و تنظيم لايحه اصلاح قانون شوراها خبر مى دهند اما با توجه به اينکه يک قانون خوب که زمينه عملى داشته باشد بايد تأييد عقل جمعى جامعه را نيز به همراه داشته باشد، بر همين اساس پيشنهاد مى شود وزارت کشور لايحه اصلاح قانون شوراها را قبل از تصويب در نهادهاى مربوطه منتشر کند تا در پرتو عقل جمعى جامعه و توسط کارشناسان حوزه هاى مختلف بيشتر صيقل خورد و از کاستى هاى احتمالى آن کاسته شود.
دوم ـ تحقق رفتار شورايى براى اعضاى شوراها:
شورا يک نهاد جمعى تصميم گيرى مبتنى بر شيوه دمکراسى است. در چنين چارچوبى جايى براى تک روى فردگرايانه باقى نمى ماند. بنابراين ضرورى است آن دسته از افرادى که با نگرش غير از اين به عضويت شوراها در آمده اند نگاه خويش را تغيير دهند. مردم نيز بايد اين نکته را مدنظر داشته باشند و در انتخابات آينده شوراها افرادى که داراى منش شورايى هستند براى اين نهادها انتخاب کنند.
سوم ـ ارتباط بين شوراها و ساير سازمانهاى اجرايى:
بدون ترديد با تأسيس شوراها قدرت بخشى از نهادهايى که در نبود شوراها وظايف آنها را بر عهده داشته اند کاهش يافته است. اين امر باعث نوعى چالش حفظ قدرت بين اين سازمانها از يک سو و شوراها براى کسب قدرت واقعى از سوى ديگر شده است.
اين چالش عملى با نوعى نگرش حداقل گرايانه و حداکثر گرايانه به قدرت شوراها همراه گشته است. از يک سو برخى سازمان هاى اجرايى کمترين وظايف و اختيار را براى شوراها قائل هستند و در سوى ديگر برخى اعضاى شوراها چنان اختيارات حداکثرى را براى خويش متصور مى شوند که در پرتو آن جايى براى وظايف و اختيارات ساير نهادهاى قانونى کشور باقى نمى ماند. حل اين مشکلات ضمن آن که با اصلاح قانون شوراها ارتباط دقيق دارد به اصلاح ذهنيت هاى مطلق گراى برخى دست اندرکاران نهادهاى اجرايى و نيز اعضاى شوراها نيازمند است.
چهارم ـ فراهم نمودن بسترهاى فرهنگى و اجتماعى فعاليت شوراها:
اگر بهترين قوانين براى فعاليت شوراها به تصويب برسد و اگر بهترين افراد داراى منش شورايى به عضويت اين نهادها درآيند و اگر ارتباط شوراها با ساير نهادها در بهترين سطح ممکن برقرار گردد، اما مردم به عنوان کسانى که اعضاى شوراها به عنوان نمايندگان آنها قصد تحقق اراده و حاکميت آنها را دارند در اين مسير جدى گرفته نشوند، بدون ترديد شوراها در نيل به اهداف خود ناتوان خواهند بود.
همراهى و همگامى مردم با شوراها نيز نيازمند فراهم بودن بسترهاى مناسب فرهنگى و اجتماعى است و فراهم نمودن اين بسترها نيز بيش از هر چيز بر عهده خود شوراهاست.

پيروزي مردم ويتنام بر متجاوزان آمريكايي
آمريكا تجاوزات بسيار كثيفي را در ويتنام انجام داد، براي مقابله با تجاوزات آمريكا در ويتنام نهضتهاي بزرگي به وجود آمد وسر انجام در 10 مه 1668 مذاكرات مقدماتي آتش بس بين نمايندگان جمهوري دموكراتيك ويتنام و نمايندگان ايالات متحده آمريكا در پاريس آغاز و در پس اجلاسهاي مكرر آتش بس برقرار شد، آمريكا متعهد شدكه از ويتنام خارج شود. سرانجام در سال 1973 مفتضحانه نيروهاي خود از ويتنام خارج كرد ,اين شكست مفتضحانه باعث شد تا در30 آوريل 1975 دولت دست نشانده آمريكا و در پي آن شهر سايگون پايتخت ويتنام جنوبي سقوط كند.

سلطنت پطركبير در سن10سالگي در روسيه سال1682ميلادي
پطركبير در10سالگي درروسيه سال1682ميلادي به سلطنت رسيد و سوفي خواهرش درمقام نايبُ السّلطنه اداره اموررا بدست گرفت. سوفي چندي بعد پطررا ازقصركرملين اخراج و او را به قريه اي نزديك مسكو تبعيد كرد. اما پطركبيرسرانجام با سپاهي برخواهرش سوفي شوريد و پيروزشد. پطربعد ازدستيابي به قدرت اقدامات اصلاحي بسيارانجام داد و درامورفرهنگي، اقتصادي و اجتماعي روسيه تحولات عظيمي پديد آورد.

تصرف بندر ونيز توسط نيروهاي متفق در سال1945ميلادي
بندرزيبا و تاريخي ونيزدر جنگ جهاني دوم در سال1945ميلادي به تصرف نيروهاي متفق درآمد. و نيزدرساحل شمال شرقي ايتاليا واقع است و درآخرين ماههاي جنگ جهاني دوم مقاومت خود را دربرابرقواي متفق از دست داد. اين بندرديدني خود ازممالك مستقل ايتاليا بشمارمي رفت و با نظام مستقل جمهوري اداره مي شد. گفتني است كه ونيزپس ازتصرف بدست قواي متفق بدستور ژنرال الكساندرفرمانده عالي متفقين درايتاليا ازغارت و خرابي نجات يافت و همه آثار تاريخي و هنري آن همچون فلورانس محفوظ ماند.