وفات ابوالعّباس سفّاح در سال 136 هجري قمري

ابوالعباس، عبدالله بن محمد بن علي بن عبدالله بن عباس، معروف به"سفاح"،نخستين کسي است که از طايفه بني عباس به خلافت رسيد.

درأواخر حکومت امويان، نهضتي بزر گ تحت پوشش "الرّضامن آل محمّد(ص) "بر ضد حکومت بني اميه، سراسرجهان اسلام را فراگرفت وهرروز نفرت مردم نسبت به امويان وعلاقه و محبتشان به هاشميان و وابستگان به خاندان رسالت ،زيادتر مي شد.

صحنه گردانان اين نهضت عظيم، فرزندزادگان امام حسن مجتبي(ع) ،معروف به بني الحسن (ع) واولادواحفاد عباس بن عبدالمطلب،عموي پيامبر اکرم (ص) بودند.

ابومسلم خراساني ،درخراسان و شرق عالم اسلام وابوسلمه خلال درمناطق عرب نشين ،داعيان بزرگ آنان بودند وبافراگير کردن نهضت،امويان راواداربه شکست نمودند وباکشتن مروان بن محمّد، معروف به مروان حمار، به خلافت امويان، پايان بخشيدند.امّا در تصاحب خلافت ،بني عباس پيش دستي کرده و آن رااز رقيب داخلي اش ،يعني بني الحسن ربوده وبراي خويش ازمردم بيعت گرفتند. ابوالعباس سفاح ،اوّلين خليفه عباسي است که در ربيع الاوّل سال 133 قمري ،زمام امور مسلمان را بدست گرفت.

در زمان او، هوادارانش باسپاهيان مروان بن محمد و بازماندگان آنان نبرد کردند و بني اميه را در شام،قتل عام نمودند.

ابوسلمه خلال،که در پيروزي نهضت عباسيان نقش به سزايي داشت ،پس ازاستقرار ابوالعباس سفاح در مقام خلافت،مورد کينه و خشم باطني وي قرار گرفت و ناجوانمردانه در تاريکي شب به قتل رسيد. سفاح، قتل وي را به گردن خوارج انداخت و از اين راه بر جنا يت خويش پرده اي پوشيد.

عاملان سفاح با مردم مناطق شهر هاي مختلف، رفتار خشن و سختي اعمال مي کردند و هر کسي را به بهانه هاي واهي به تيرو تيغ مي سپردند.دراين ميان، جنايت برادرش يحيي بن محمد درموصل و کشتن تعداد بيشمار از مردم و هتک نواميس آنان، چهره زشتي از زمام داري اين طايفه را از آغاز خلافتشان به مردم نشان داد.

آن طوري که نقل شد، وي نسبت به آل ابي طالب(ع) و علويان مبارز، اعم از بني الحسن(ع) و بني الحسين(ع) و ساير سادات منتسب به بيت رسالت و امامت، رفتاري نيکو داشت و به آنان احسان هاي زيادي مي نمود.

سر انجام،در دهم ذي حجّه، سال 136 قمري پس از نزديک به چهار سال خلافت،در شهر أنبار[واقع در کشور کنوني عراق] بدرود حيات گفت و در همان شهر به خاک سپرده شد.
پس از وي،برادرش منصور دوانقي بنا به وصيت او به خلافت رسيد.