حمله مسلمانان به دمشق در سال 14 هجري قمري
مسلمانان در عصر خليفه اول (ابوبكر بن ابي قحافه) پس از پيروزي هايي كه در نبرد با مسيحيان و سپاهيان روم در جبهه هاي غرب و مناطق شام، همانند أجنادين، بُصري و مرج صُفّر به دست آورده بودند، نيروهاي خويش را براي نبرد با مدافعان شهر بزرگ و تاريخي دمشق (مركز شام) متمركز كردند. آنان در شانزدهم محرم سال 14 قمري به دمشق هجوم آورده و آن را از چند سو به محاصره خويش در آوردند.
مدافعان شهر، تمامي درهاي شهر را بر روي مسلمانان بسته و در داخل شهر سنگر بندي كرده و آماده نبرد با مسلمانان شدند.
خالد بن وليد از سوي ابوبكر، فرماندهي مسلمانان مبارز منطقه شام را بر عهده داشت و به مدت شش ماه، اين شهر را در محاصره خويش نگه داشت.
سرانجام با آنان معاهده اي بست و طي صلحنامه اي آن را به سوي مسلمانان گشود. در همان ايام، ابوبكر از دنيا رفته و عمر بن خطاب جانشين وي گرديد. نخستين اقدامات عمر بن خطاب بركناري خالد بن وليد از فرماندهي سپاه شام و نصب ابوعبيده جراح به جاي وي بود. ولي ابوعبيده، به خاطر مصالحي امارت و فرماندهي خويش را تا پايان فتح دمشق پنهان نگه داشت.
فتح دمشق در ماه رجب سال چهاردهم قمري، در عصر عمر بن خطاب به وقوع پيوست و اين واقعه، ضربه سنگيني بر امپراتوري روم شرقي وارد ساخت و زمينه مناسبي براي پيشرفت هاي بعدي مسلمانان گرديد.