اعمال و عبادات شب هفدهم ماه مبارك رمضان

 اين شب، از شب هاي برجسته ماه مبارك رمضان و شبي است كه در بامداد آن، واقعه "نبرد بدر" و پيروزي پيامبراسلام(ص) بر مشركان و كافران، با ياري پروردگار منان واقع گرديد.

اعمال عبادي اين شب عزيز عبارتند از:

1-  غسل

2-   خواندن دعاي: سبحان العزيز بقدرته، المالك بغلبته …

3-   خواندن دعاي: يا صاحب محمّد صلّي الله عليه و آله يوم حُنين و يا مُبير الجبّارين …

4-  خواندن دعاي: اللهم هذا شهر رمضان، الّذي أنزلت فيه القرآن …

5-  شكر خدا و دادن صدقه در روز هفدهم.

6- خواندن دو ركعت نماز، كه در ركعت اول، پس از حمد، هر سوره اي مي خواهد بخواند و در ركعت دوم، پس حمد، يكصد بار سوره توحيد (قل هو الله احد) را قرائت كند و پس از سلام، صد بار بگويد: لا اله الا الله.

 

وقوع غزوه بدر در سال دوم هجري قمري

هنگامي كه رسول خدا(ص) از شدت آزار و اذيت اهالي مكه، ناچار گرديد كه به مدينه منوره هجرت نمايد و پس از هجرت، نخستين نظام حكومتي اسلامي را در اين شهر بر پا نمايد؛ دشمني اهالي مكه، به ويژه قريش و سران قبايل و طوايف اين شهر نسبت به آن حضرت و مسلمانان مدينه فزوني يافت و سرانجام تصميم به يورش نظامي به سوي مدينه گرفتند.

سران قريش، مانند عتبه، شيبه، وليد بن عتبه، ابوجهل، ابوالبختري و نوفل بن خويلد، رهبري سپاه كفر و شرك را بر عهده داشتند و تعداد افراد آنان، نهصد و پنجاه تن بود و هر روز ده يا نه شتر براي اطعام سپاهيان مي كشتند.

پيامبراكرم(ص) در روز دوازدهم ماه مبارك رمضان سال دوم قمري با تعدادي از يارانش به سوي كاروان قريش به سرپرستي ابوسفيان، رهسپار شد و در ميان راه با تصميم قريش مبني بر هجوم آنان به سوي مدينه با خبر گرديد و به سوي آنان حركت كرد و زودتر از قريش به سرزمين بدر و چاه هاي آن رسيد و چاه ها را به تصرف خويش در آورد. از آن سو، سپاه قريش نيز به بدر رسيده و در برابر سپاهيان اسلام قرار گرفتند. تعداد مسلمانان، سيصد و سيزده تن؛ حدود يك سوم سپاهيان كفر و شرك بود. در آغاز نبرد انفرادي و بسياري سپس درگيري گروهي به وقوع پيوست و سپاهيان اسلام با رهبري خردمندانه پيامبر(ص)، مشركان و كافران را با شكستي سخت روبرو كرده و از بزرگان و فرماندهان آنان را كشتند، عده اي را زخمي و عده اي را اسير كردند و مابقي، به سوي مكه عقب نشيني كرده و پيام پيروزي اسلام و شكست خفت بار كفر و شرك را به اهالي مكه رسانيدند.

در اين نبرد، دلاوري هاي حضرت علي(ع) و حمزه سيدالشهداء به همراه ساير فرماندهان بسيار چشمگير بود.

تعداد كشته هاي مشركان در اين واقعه، بيش از هفتاد نفر بود  كه اسامي برخي از آن ها بدين قرار است: حنظله بن ابي سفيان، حارث بن حضرمي، عامر بن حضرمي، عُمير بن أبي عمير، عبيده بن سعيد بن عاص، عاص بن سعيد، عقبه بن ابي معيط، عتبه بن ربيعه، وليد بن عتبه، شيبه بن ربيعه، عامر بن عبدالله، حارث بن عامر، حارث بن ربيعه، ابوالبختري، نوفل بن خويلد، نضر بن حارث، ابوجهل، عاص بن هشام، مسعود بن اميه، اميه بن خلف، علي بن اميه و …

گفتني است كه از ميان هفتاد و چهار كشته مشركان قريش، تعداد 22 نفر به دست امام علي(ع) به هلاكت رسيدند.

اما اسيران آنان نيز بيش از هفتاد تن بودند كه اسامي برخي از آنان عبارت است از: وليد بن عتبه، عمرو بن ربيع، خالد بن وليد، هشام بن وليد، عكرمه بن ابي جهل، اُبي بن ابي خلف و غيره، كه تعداد دو نفر از آنان به دستور پيامبر اعدام و مابقي فديه داده و پس از مدتي آزاد شدند.

بسياري از آيات سوره انفال و آياتي از سوره دخان، فرقان، حج، مؤمنون، قمر، اعراف، مزمل، اسراء، يونس، ابراهيم، مؤمنون، سجده و صافات درباره اين واقعه نازل گرديده اند.

تاريخ وقوع اين واقعه در روز هفدهم و به روايتي روز نوزدهم و به روايتي ديگر روز دهم ماه رمضان بوده است.

 

 وفات عايشه در مدينه در سال 58 هجري قمري

عايشه دختر ابوبكر بن ابي قحافه، سومين زني بود كه به همسري رسول خدا(ص) افتخار يافت. وي يك سال و به قول طبري دو سال و نيم پيش از هجرت به مدينه، از سوي پدرش ابوبكر به نامزدي پيامبر(ص) درآمد و كمتر از يك سال پس از هجرت آنان به مدينه منوره، در سن نه سالگي، همسر پيامبر(ص) شد و به خانه آن حضرت منتقل گرديد. عايشه به مدت نه سال با پيامبر(ص) زندگي كرد و به هنگام رحلت آن حضرت، هيجده ساله بود. پس از پيامبر(ص) به مدت چهل و هفت و يا چهل و هشت سال زندگي كرد و سرانجام در 66 سالگي و در هفدهم رمضان سال 57 و يا 58 قمري در مدينه وفات يافت و ابوهريره، جانشنين مروان بن حكم بر وي نماز گذارد و در بقيع به خاك سپرده شد.

گفتني است وي به مانند حفصه بنت عمر، در ايام حيات رسول خدا(ص) با درخواست ها و انتظارات بي جا از پيامبر(ص) و فخرفروشي بر ساير همسران رسول خدا(ص)، رنجش خاطر آن حضرت را فراهم مي كرد و حتي آن حضرت به خاطر رفتار نكوهيده آنان، به مدت يك ماه از آنان كناره گيري كرد و به صورت تنها در حجره اي به سر مي برد.

پس از رحلت پيامبر(ص) به خاطر برخورداري از امتياز همسري رسول خدا(ص) و دختر خليفه وقت بودن، به موقعيت هاي اقتصادي و اجتماعي دست يازيد.

وي مخالف سرسخت عثمان بن عفان (سومين خليفه مسلمين) بود و مردم را بر ضد وي مي شورانيد. وليكن پس از قتل عثمان به دست انقلابيون و انتخاب حضرت علي(ع) به خلافت اسلامي، با آن حضرت نيز از در ناسازگاري وارد شد و به بهانه خون خواهي عثمان، جنگ بزرگ جمل را به راه انداخت و در اين راه از اصحاب معروف رسول خدا(ص) مانند طلحه و زبير بهره جست و ده ها هزار تن از مسلمانان ]اعم از موافقان و مخالفان خويش را[ به كشتن داد و سرانجام با شكست فضاحت بار مواجه و با سرافكندگي به مدينه برگشت.

عايشه، هم سن و سال حضرت فاطمه زهرا(س) دختر رسول خدا(ص) بود و چون عشق و علاقه زياد رسول خدا(ص) به دخترش و دامادش علي(ع) و فرزندانشان حسن(ع) و حسين(ع) را مي ديد، در باطن ناراحت و عصباني مي شد و چون خود داراي هيچ فرزندي نشده بود، وجود فرزندان فاطمه زهرا(س) برايش بسيار دشوار بود. براي جبران اين كمبود روحي، خواهرزاده اش عبدالله بن زبير را به نزد خويش آورد و او را از خردسالي نگهداري كرد و بدين جهت به "ام عبدالله" معروف شد.

وي در عهد رسول خدا(ص) نيز گاهي ناراحتي هاي خويش را نسبت به امام علي(ع) و همسرش زهرا(س) آشكار مي كرد.

روايت شد كه علي(ع) روزي بر پيامبر(ص) وارد گرديد و در نزد آن حضرت، همسرش عايشه نيز نشسته بود و علي(ع) ميان پيامبر(ص) و عايشه نشست. عايشه كه از نشستن آن حضرت در آن جا ناراحت شده بود، به صورت اعتراض آميز گفت: آيا غير از نزديكي من جايي براي نشستن ات نبود؟

پيش از آن كه حضرت علي(ع) پاسخش را بدهد، پيامبر(ص) پاسخ محكمي به وي داد. آن حضرت، دست خود را بر دوش علي(ع) گذاشت و فرمود: ساكت باش ]عايشه[! با اذيت كردن برادرم، مرا آزار مده. زيرا او امير مؤمنان، سيد مسلمانان و پيشوا و مهتر پيشتازان در روز قيامت است. او بر روي صراط مي ايستد و دوستانش را وارد بهشت و دشمنانش را داخل جهنم مي اندازد.

حضرت علي(ع) در جريان جنگ جمل، نامه اي براي عايشه نوشت و شخصيت وي را بدين گونه توصيف كرد: اما بعد فانك خرجت من بيتك عاصيه لله تعالي و لرسوله(ص)، تطلبين امرا كان عنك موضوعاً، ثم تزعمين انّك تريدين الاصلاح بين النّاس فخبّريني ما للنّساء و قود العساكر؟ و زعمت انك طالبه بدم عثمان، و عثمان رجل من بني اميه و انت امراه من بني تميم بن مره، ولعمري ان الذي عرضك للبلاء و حملك علي المعصيه لأعظم اليك ذنباً من قتله عثمان، و ما غضبت حتي اغضبت و لا هجت حتي هيّجت، فاتقي الله يا عايشه! و ارجعي الي منزلك و اسبلي عليك سترك. والسلام.

 

رحلت سيد فِخار بن مَعدّ موسوی  در سال 630 هجری قمری

خلاصه ای از زندگی این بزرگ مرد عرصه دین و دانش:

ولادت:سيد شمس الدين، فِخار بن مَعَدّ موسوی، از علمای بزرگوار قرن ششم و هفتم هجری و از بزرگان شهر حله است، شهری كه در قرون متمادی مهد علم و عالمان بوده است.

او از فرزندان ابراهيم مجاب، نوه امام كاظم عليه السلام است. نسب وی با ده واسطه به امام هفتم شيعيان، حضرت موسی بن جعفر عليهماالسلام می رسد.

خاندان: خاندان ابن معد نيز مانند بسياری از بزرگان حله، سراسر مجد و عظمت و افتخار است.

پدر او از بزرگان و شخصيت های برجسته زمان خويش به شمار می رفت و سيد فخار در ابتدا افتخار شاگردی محضر پدر را داشت.

سيد دو برادر داشت، يكی احمد بن معد كه مردی پرهيزكار و با تقوا وشاعر بود و ديگر محمد بن معد كه مانند برادر خويش از فقهای اماميه و علمای حله قلمداد می شد.

فرزند او عبد الحميد بن فخار بن معد نيز از فضلا و محدثين شيعه بوده و كتابی نيز از او نقل شده است.

علی بن عبد الحميد هم كه نوه سيد فخار است از جمله فقها و نامداران عصر خويش بوده و كتاب ارزشمند "الأنوار المضيئة" در شرح زندگانی و فضائل امام عصر حجة بن الحسن عجل الله تعالی فرجه الشريف از او به يادگار مانده است كه يكی از منابع و مآخذ بحار الانوار هم می باشد.

اساتيد: سيد فخار بن معد كه در مهد علم و دانش پرورش يافته بود به اساتيد آن ديار اكتفا نكرد و برای كسب دانش به كربلا، نجف، كوفه و بغداد نيز مهاجرت نمود و از اساتيد آن شهرها نيز بهره ها برگرفت.

در كتب رجال بيش از 20 نفر از بزرگان نام برده شده كه سيد از آنان اجازه نقل حديث گرفته، از جمله:

1 - پدر بزرگوارش معد بن فخار موسوی

2 - ابن ادريس حلی م 598 هجری

3 - شاذان بن جبرئيل قمی

4 - ابو منصور، حسن بن معيه علوی

5 - يحيی بن حسن بن بطريق حلی صاحب كتاب "العمدة"

6 - ابن سكون حلی

7 - سيد قريش بن مهنّا

8 - محمد بن علی بن شهر آشوب مازندرانی نويسنده كتاب المناقب

شاگردان: در دامان اين عالم بزرگوار علما و فقهای بزرگی پرورش يافته اند كه هر يك چون خورشيدی در آسمان بی انتهای علم و اجتهاد می درخشند از جمله:

1 - فرزندش سيد عبد الحميد بن فخار

2 - محقق حلی، صاحب كتاب "شرايع الإسلام"

3 - شيخ سديد الدين حلی، پدر علامه حلی

4 - سيد رضی الدين، علی بن طاووس

5 - سيد جمال الدين، احمد بن طاووس

6 - شيخ يحيی بن احمد حلی، پسر عموی محقق حلی

 

تأليفات:آنچه از كتب و نوشته های فخار بن معد به دست آمده عبارتند از:

1 - الحجة علی الذاهب إلی تكفير أبي طالب، يا إيمان أبي طالب عليه السلام

2 - الروضة في الفضائل و المعجزات

3 - المقباس في فضائل بني العباس

وفات: اين عالم بزرگوار كه بزرگترين افتخارش خدمت به خاندان و عترت پيامبر اكرم صلی الله عليه وآله بود و عمر خويش را در اين راه صرف نمود، در سال 630 هجری و در شب هفدهم ماه مبارك رمضان به سوی معبود شتافت و پيكر مطهر او را در كربلای معلاّ و در جوار بارگاه سيد الشهداء عليه السلام به خاك سپردند.

 

درگذشت ابن زمسلكاني فقيه، قاضي، محدث، اديب و شاعر در سال727 هجري قمري

ابن زمسلكاني فقيه، قاضي، محدث، اديب و شاعر دمشقي در سال727 هجري قمري درگذشت. ابن زمسلكاني در سال 707 هجري نظارت بيمارستان نوري و توليت خزانه عالي و ديوان نائب السلطنه شام را به عهده گرفت. همچنين وكالت بيت المال و كتابت ديوان انشا دمشق را به عهده دار بود. ابن زمسلكاني در دارالحديث اشرفيه حديث، فقه و تفسير تدريس مي‏كرد و از سال 724 هجري كه به مقام قاضي القضات حلب انتخاب شده تدريس را همچنان ادامه داد. «البرهان الكاشف عن اعجاز القرآن» از آثار مهم ابن زمسلكاني به شمار مي‏رود.

 

تولد « ابوريحان بيروني» در سال 354هجري شمسي

« ابوريحان بيروني» دانشمند بزرگ ايران زمين در عرصه هاي رياضيات، نجوم و فيزيك در سال 354هجري شمسي در بيرون شهر خوارزم متولد شد. بيروني از جمله بزرگترين دانشمندان دوره اسلامي واز نوابغ روزگار خود به شمار مي رفت. وي علاوه بر علوم رياضي،نجوم و فيزيك در رشته هاي تاريخ وجغرافيا و گاه شماري و زبان شناسي نيز استادي صاحبنظر بود. بيروني محققي هوشمند و نكته سنج بود وسنن و عقايد ملل را بدقت مطالعه مي كرد و سپس با بيطرفي و بدون تعصب درباره آنها قضاوت مي كرد. او از 20 سالگي به سير و سفر پرداخت و با بزرگاني چون خجندي و ابولوفاي بوزجاني ملاقات كرد. از آثار بسيار ارزشمند ابوريحان بيروني «آثارالباقيه؛ تحقيق ماللهند و التفهيم» را مي توان بر شمرد.

 

تظاهرات در تهران و دیگر شهرها بر علیه رژیم پهلوی در سال 1357 هجري شمسي

مردم مسلمان و مبارز ايران تظاهرات عظيمي در تهران و ديگر ساير شهرهابر پا كردند. مردم انقلابي در حالي تظاهرات كردند كه رژيم پهلوي آنان را ازبرگزاري كردن هر گونه راهپيمايي و تظاهرات منع كرده بود . تظاهرات اين روز مقدمات راهپيمايي عظيم و تاريخي روز 17شهريور را فراهم آورد.

 

امضای پيمان اتحاد بزرگ سياسي اروپا در سال 1701 ميلادي

نمايندگان 3 دولت اروپايي در سال 1701 ميلادي ؛ در لاهه هلند پيمان اتحاد بزرگ سياسي اروپا را امضاء كردند. دولتهاي انگلستان، هلند و آلمان اين پيمان را بر ضد فرانسه و اسپانيا منعقد كردند و نتيجه اين اتحاد ؛ وقوع جنگهاي 13 ساله در اروپا بود .

 

استقلال كشور برزيل در سال 1822ميلادي 

كشور برزيل از سلطه پرتغال رهايي يافت و در سال 1822ميلادي استقلال خود را اعلام كرد. برزيل از كشورهاي آرام آمريكاي لاتين در قرن 19 ميلادي بود اما پس از حمله ناپلئون بناپارت به كشورهاي اروپايي ناآرامي در اروپا بروز كرد و اين ناآرامي در برزيل تاثير گذاشت زيرا پس از تصرف پرتغال بدست ناپلئون خانواده سلطنتي پرتغال به برزيا گريخت و دربار پرتغال به پايتخت برزيل منتقل شد. بعد از شكست ناپلئون ژان ششم شاه پرتغال به كشورش بازگشت اما پسرش در مقام نايب السلطنه در برزيل به حكومت پرداخت. او مدتي طولاني با نام پدروي اول بر برزيل حكمراني كرد اما از سال 1822 ميلادي حكومت برزيل مستقل شد.

 

وقوع قيام تاريخي «بوكسورها» در سال 1899 ميلادي

قيام تاريخي «بوكسورها» در سال 1899 ميلادي در چين بوقوع پيوست. بوكسورها لقب گروهي از نظاميان چيني موسوم به «آي ـ هو ـ چوآن» يا «مشت هاي هماهنگ عادل» بود كه در مخالفت بادخالتهاي روزافزون دولتهاي غربي و ژاپن در امور كشور چين، قيام كردند. از جمله اقدامات بوكسورها تصرف سفارتخانه هاي دولتهاي غربي در شهر پكن و مبارزه شديد با فعاليت هاي مبلّغان مذهبي اروپايي بود. اما سرانجام قيام ضد استعماري بوكسورها را نيروهاي متحد اروپايي، آمريكايي و ژاپني در چين سركوب كردند و دولت چين مجبور شد كه غرامت سنگيني به آنها بپردازد.

 

بمباران شهر لندن توسط 6000 هواپیمای بمب افکن آلمانی در سال 1940 ميلادي

600هواپيمايي بمب افكن آلماني شهر لندن را در سال 1940 ميلادي بمباران كردند. بمب افكن هاي آلماني با 400 هواپيماي شكاري محافظت مي شدند. اين بمباران كه بدستور مارشال گورنيگ وزير هواپيمايي آلمان نازي صورت گرفت 11ساعت بطول انجاميد. در اين حادثه بيش از نيمي از شهر لندن ويران شد و عده ريادي از مردم اين شهر جان خود را از دست دادند.