هلاكت زياد بن ابيه در سال 53 هجري قمري

زياد بن سميه، كه پدرش به درستي معلوم نبود، به زياد بن ابيه ]يعني زياد پسر پدرش[ معروف بود. پس از صلح امام حسن(ع)، زياد بن ابيه به معاويه بن ابي سفيان نزديك شد و به خاطر خشونت و صلابتي كه در او بود، مورد توجه معاويه قرار گرفت و معاويه با به راه انداختن انجمني از بزرگان خلافت بني اميه و گواه گرفتن از افراد سرشناس و معروف عرب مبني بر اين كه زياد در فراش پدرش ابي سفيان ديده به جهان گشوده بود، وي را فرزند ابي سفيان و برادر خويش معرفي كرد و حكومت عراق ]كوفه و بصره[ و توابع آن را به وي سپرد و وي را مأمور آزار و شكنجه شيعيان اميرمؤمنان علي بن ابي طالب(ع) نمود.

زياد بن ابيه كه خود زماني از ياران و فرماندهان نظامي سپاه امام علي(ع) بود و ياران و هواداران آن حضرت را به خوبي مي شناخت، در صدد قتل و غارت آنان برآمد و تعداد بي شماري از شيعيان را بي جرم و گناهي به قتل آورد و هر روز زندگي را بر كام آنان تلخ تر مي كرد.

سرانجام مبتلا به بيماري طاعون گرديد و دست وي بر اثر آن متورم شد و قصد بريدن آن را داشت كه با ديدن آتش و ابزار وسايل قطع، منصرف شد، ولي بيماري چنان وي را فشار آورده بود كه تعداد 150 نفر از پزشكان ماهر، از مداواي آن عاجز مانده بودند. گفته شد كه در درون وي، حرارتي از آن بيماري به وجود آمده بود، كه با هيچ نوشيدني و تزريق كردني، كاهش پيدا نمي كرد و سرانجام وي را به هلاكت رسانيد.

هلاكت ذلت بار وي، مصادف بود با سوم رمضان سال 53 قمري، در عصر خلافت غاصبانه برادر خوانده اش معاويه بن ابي سفيان.

وي را در مكاني به نام "ثويه" در بيرون شهر كوفه به گور سپردند.

علاوه بر اهالي عراق، مردم حجاز نيز از هلاكت وي شادمان شده و به شكر گذاري پراختند. چون وي قرار بود از سوي معاويه، حكومت حجاز را نيز به مجموعه سرزمين هاي تحت فرمانروايي خويش بيفزايد، كه با قدرت لايزال الهي، به اين آرزويش نرسيد.

 

 رحلت ميـرزا هـاشـم آملی در سال 1413 هـجری قمری

خلاصه ای از زندگی این بزرگ مرد عرصه دین و دانش:

ولادت :

ميـرزا هاشـم آملی در سال 1322 هجری قمری  در لاريجان آمل ديده به جهان گشـود.

تحصيلات :

تحصيلات مقـدماتـی را در آمل فـرا گـرفت و در سـال 1335 هجری قمری  زادگاه خـود را به عزم تحصيل در تهران ترك گفت. در بـدو ورود به تهران مـورد توجه مرحـوم مدرس كه آن زمان متـولی مدرسه عالـی سپهسالار (مـدرسه عالـی شهيـد مطهری) بـود واقع گـرديـد.

در اقامت ده ساله خـود در تهران پـس از فراگيری شرح لمعه و قـوانيـن، تـوانست، سطـوح عالی را از اساتيد بر جسته وقت فـرا گيـرد.

در سال 1345 هجری قمری  برای تكميل معلـومات رهسپار حـوزه عليمه قـم شد، در هميـن ايام با استقرار مرحـوم شيخ عبد الكريم حائری حوزه علميه قـم جان تازه ای به خود گرفته بود. ايشان با اشتياق خاصی در حوزه درس اساتيد بر جسته قـم حاضر و از خرمـن دانـش آن بزرگواران خوشه های علمی فراوانی چيد و اقامت ايشان در قم 5 سال طول كشيد.

در سال 1351 هجری قمری  بعد از سپـری شـدن اقامت در حوزه علميه قـم با اخذ درجه اجتهاد جهت ادامه تحصيل و درك محضر اساتيـد نجف، به آن ديار هجـرت و در جـوار مـولای متقيان اميـر مـومنـان علـی (عليه السلام) اقامت گزيد. ايـن دوره از حيات علمـی ايشان تأثير فـراوانـی در شكل گيـری درجات معنـوی و روحانـی ايشان داشت. مرحوم ميرزا هاشم آملـی در دوره اقـامت 30 سـاله خـود در حـوزه بزرگ نجف، توانست از محفل درس آيات عظام آن زمان استفاده برده و به مـراتب عالـی تـری از تقـوا و دانـش دست يـابد.

اساتيد :

ايشان از محضر بسياری از بزرگان استفاده نموده اند كه مهمترين آنها عبارتند از :

1 - شيخ عبدالكريم حائری.

2 - سيد محمد حجت.

3 - سيد علی يثربی كاشانی.

4 - شيخ محمد علی شاه آبادی.

5 - شيخ محمد حسين نائينی.

6 - آقا ضياء الدين عراقی.

7 - سيد ابوالحسن اصفهانی.

تدريس :

مرحوم ميرزا هاشم آملـی به تـوصيه اساتيد خود جهت بهره مندی فضلا و طلاب مشتاق به تدريـس درس (خارج) پرداخت و طولی نكشيد كه حـوزه درس ايشان مورد تـوجه انديشمندان عالـی مقام قرار گرفت و مـوفق شد عده زيادی را در همان ايام تـربيت و به درجه اجتهاد نائل گرداند. معظم له در 20 سال آخر اقامتـش در نجف توانست 3 دوره مكاسب و 4 دوره اصول شيخ مرتضی انصـاری را به شـاگـردان خـود تـدريـس نمـايد.

شاگردان :

گروهـی بسيار از محضر پر فيض ايشان بهرمند گرديده اند كه از آن ميان مي توان به :

1 - سيد جعفر كريمـی.

2 - شيخ عبد الله جـوادی آملـی.

3 - شيخ حسن حسـن زاده آملـی.

4 - شيخ محمد محمـدی گيلانی.

5 - سيد ابـوالفضل مـوسـوی تبريزی.

6 - شيخ اسماعيل صالحـی مازنـدرانـی.

7 - سيد علـی محقق داماد.

8 - سيد مصطفـی محقق داماد.

9 - شيخ صادق لاريجانی.

10 - شيخ عباس محفوظی.

11 - شيخ محمد سند.

اشاره نمود.

تأليفات :

از جمله آثار ايشان كه به رشته تحرير در آمـده و به طبع رسيده است به شرح زير می باشد :

1 ـ كتاب كشف الحقايق : تقـريـر درس بيع و خيارات.

2 ـ المعالم المأثوره در طهارت.

3 ـ مجمع الافكـار (دوره اصـول فقه در 5 جلد ).

4 ـ منتهی الافكـار ( حـاوی مبـاحث الفـاظ اصـول فقه )

5 ـ بـدايع الافكار ( يك دوره مباحث اصـول فقه تقرير درسـی آقا ضياء عراقی).

6 ـ كتاب الرهن.

7 - كتاب الاجاره.

8 - كتاب الصوم.

9 - رسالله النبيه.

10 ـ رسالله ای در خلل صلوة.

11 - حـاشيه ای بـر التحصيل بهمنيار.

12 - تعليقه عروه الوثقی.

13 ـ از آغاز بيع تا آخر مكاسب.

14 ـ دوره صلوة.

15 ـ دوره مباحث طهارت.

16 ـ دوره های متعدد اصول.

خصوصيات اخلاقی :

مرحوم ميرزا هاشم آملی از خصايص والای انسانی برخـوردار و متخلق به اخلاق الهی بـود. ايشـان در رفتار گفتـار به انبيـاء و ائمه اطهار (عليه السلام) اقتدا مـی كرد. خوش بيان، خوش بر خورد و خـوش اخلاق بـود. از تجمل پـرستـی و مظاهـر بزرگ نمائی سخت بي زار و متنفـر و با طلاب جـوان همان گـونه بـر خـورد مـی كـرد كه بـا بزرگان، به هميـن دليل در دل مؤمنان جای گرفته بود. در خانه اش هميشه به روی همگان باز بـود.

در سـرمـا و گـرمـا پيـاده از منزل به مسجـد اعظم جهت تـدريس مـیرفت. غالباً كارهای دفترشان را خـود انجام داده و حتـی در بسياری از مواقع خـود شخصاً به تلفـن جـواب میداد دوست داشت زندگی ايشان در گمنامی و خارج از هياهوی دنيای مادی سپری شـود.

مرحوم ميرزا هاشم آملـی به اهل بيت عصمت و طهارت (عليه السلام) بسيار علاقه مند بـوده و به آن ها عشق می ورزيد كمتر مـواقعی بـود كه نام مقدس انـوار را بشنود و اشكش جاری نشـود بخصـوص هر وقت نام مقدس علی (عليه السلام) را میآوردند اشك در ديدگانش حلقه میزد. هر گاه از خـواب بر می خواست به شـوق زيارت امير المؤمنيـن علی (عليه السلام) و به ياد روزهای خـوش اقـامت در جـوار مـرقـد مطهرش بـر حضـرت درود فـرستـاده و میفرمود : ( السلام عليك يا امير المومنين و رحمة الله و بركاته ).

شور و عشق معظم له به سرور شهيدان امام حسيـن (عليه السلام) غير قابل توصيف بود. مجلـس عزايی كه ايشان در ده شب اول ماه محرم در مسجد اعظم بر پا می كرد زبان زد همگان بـود. ايشان برای سادات احترام خاص قايل بـود و در مجالـس با تمام قد به پای آن ها بر مـی خاست.

خدمات :

مرحوم ميرزا هاشم آملـی به تربيت فقيه و تـدريـس فقه ارزش فـوق العاده نهاده و از مدتی قبل در ايـن فكر بـودند كه مدرسه ای برای تربيت فقيه تأسيـس كنند يعنی آن گروه از جوانان مستعد و با ذوق را كه مدتـی در فقه و اصـول كار كرده اند در اختيار گرفته و با تأميـن زندگی آنان را در مسير فقاهت قرار دهند به همين منظور مدرسه ولـی عصر (عجل الله تعالی فرجه) را تأسيـس كردند و تصميـم بـر آن داشتنـد كه اين مـدرسه را به (دارالفقاهه) اختصاص دهند.

مسافرت :

بعد از 30 سال تحقيق و تـدريـس در دانشگاه بزرگ جهان تشيع (نجف اشـرف) در سـال 1381 هجری قمری  به قصـد معالجه و ديـدار اقـوام و خـويشان و دوستـان و نيز به دعوت جمعی از اساتيـد و فضلای حـوزه علميه قـم به ايران باز گشت و در جـوار مرقد مطهر حضرت معصـومه (سلام الله عليها) در شهرستان قم به تدريس فقه و اصول پرداخت در هميـن فرصت عده زيادی از محققيـن حوزه به شركت در درس ايشان موفق شدند. در ايـن زمان كه يك سال از ارتحال زعيم بزرگ مرحوم سيد حسين بروجردی می گذشت، حوزه قـم بيـش از هر زمان ديگر نيازمند فقها و عالمان بزرگ بـود، ايشان با تلاش خستگی ناپذير لحظه ای از هدايت و ارشـاد بـاز نماند و به منـاسبت هـای مختلف به اشـاعه فقه و فقاهت شيعه پرداخت و ادامه اين راه و تخصصـی كردن ايـن رشته را زياد سفارش می فرمود.

وفات :

هفتـم اسفنـد ماه سال 1371 هجری شمسیبرابر با چهارم رمضان 1413 هجری قمری  كه طبيعت رو به تجـديـد حيـات میرفت و درختها و گلها در آستانه آرايـش و گل نثاری بـودند، ناگهان درخت برومند و باروری از بـوستان تشيع به خشكـی گرائيد و دانشمندان و انديشمنـدان را به سـوگ نشاند. روح بلند اين عالم بزرگ و ايـن روحانی خدمتگزار و دانش پرور، كه بيـش از نيـم قـرن در سنگر علـم و دانـش درس خـوانده و تدريـس كرده و شاگرد پرورش داده بـود، به ملكوت اعلی پيوست و پيكر پاكش را بعد از تشييع با شكوه در جوار كريمه اهل بيت حضرت معصومه (سلام الله عليها) به خاك سپردند.