اعمال و عبادات شب پانزدهم شعبان

شب پانزدهم شعبان از شب هاي با فضيلت سال است و پس از شب قدر، افضل ليالي است و خداوند سبحان اين شب را به بندگانش ارزاني داشت، تا روح و روان خويش را پالايش و گذشته ناپسند خويش را جبران و اصلاح كنند.

امام جعفرصادق(ع) فرمود: از پدرم امام محمدباقر(ع) درباره فضيلت شب نيمه شعبان پرسيده شد و آن حضرت در پاسخ فرمود: اين شب، پس از شب قدر، افضل شب ها است. در اين شب، خداوند سبحان فضل خويش را بر بندگانش عطا مي كند و به كَرَم خويش، آنان را مي آمرزد. پس تلاش و كوشش كنيد در اين شب براي تقرب به خدا، زيرا خداوند سبحان بر خودش لازم دانسته است كه هر كسي از وي حاجتي خواهد، وي را رد نكند و حاجتش را اجابت نمايد، مگر آن كه معصيتي را از وي بخواهد.

شب نيمه شعبان، شبي است كه خداوند متعال آن را در ازاي شب قدر كه براي پيامبر(ص) قرار داده بود، براي ما اهل بيت(ع) قرار داده است. پس تلاش كنيد در نيايش و ستايش پروردگار متعال، زيرا هر كسي در اين شب، صد بار تسبيح ]سبحان الله[، صد بار حمد ]الحمدالله[، صد بار تكبير ]الله اكبر[ و صد بار تهليل ]لا اله الا الله[ خواند، خداوند سبحان تمام گناهان گذشته اش را مي آمرزد و حاجت هاي دنيا و آخرتش را برآورده مي كند. چه حوائجي كه از خدا بخواهد و چه حاجت هايي كه از خدا نخواهد ولي به آن ها ياز داشته باشد، خداوند سبحان تفضّلاً تمامي حاجت هايش را برآورده مي كند.

به هر روي، اين شب عزيز و شريف، شب مغتنمي براي بندگان و صالحان است و از آن مي توانند بهره هاي وافر يابند.

در اين جا به برخي از اعمال عبادي اين شب بزرگ اشاره مي كنيم:

1-  غسل.

غسل شب نيمه شعبان، موجب تخفيف گناهان مي شود.

2- احياي شب.

زنده نگه داشتن شب نيمه شعبان و بيدار ماندن در آن و پرداختن به نماز، دعا و استغفار، چنان كه امام زين العابدين(ع) انجام مي دادند.

3-  زيارت امام حسين(ع).

زيارت امام حسين(ع) افضل اعمال شب نيمه شعبان و موجب آمرزش گناهان است.

4- بيتوته در كربلا.

اگر ممكن باشد، انسان در اين شب، در كربلا حضور يابد و در كنار مرقد مطهر امام حسين(ع) بيتوته كند و هزار بار سوره توحيد، هزار بار استغفار، هزار بار "الحمدلله" بگويد. پس از آن چهار ركعت نماز كند و در هر ركعتي هزار بار آيه الكرسي را قرائت كند.

5-  خواندن دعا.

دعاهاي زيادي براي اين شب وارد شد. از جمله دعاي: اللّهُمَّ بِحَقّ لَيْلَتِنا هذه و مولودها و …

6- خواندن دعاي كميل.

7-   نماز جعفر طيار.

8-  تسبيح و تحميد الهي و تكبير و تهليل.

9- خواندن نماز.

براي اين شب، نمازهاي گوناگوني ذكر گرديده است.

10-   روزه گرفتن در روز نيمه شعبان.

براي اطلاع بيشتر به كتاب هاي: الاقبال بالاعمال الحسنه (سيد بن طاووس)، ج3، ص 312؛ وقايع الايام (شيخ عباس قمي)، ص 343؛ مفاتيح الجنان (شيخ عباس قمي)، اعمال شب نيمه شعبان؛ ترجمه المراقبات (ميرزا جواد ملكي تبريزي)، ص 172؛ المزار (شيخ مفيد)، ص 42؛ الأمالي (شيخ طوسي)، ص 297؛ المزار (محمد بن مشهدي)، ص 347 و ص 403؛ بحارالانوار (علامه مجلسي)، ج 11، ص 32 و ج 88، ص 123 و ج 49، ص 85 و ص 90 مراجعه كنيد.

 

ميلاد فرخنده امام زمان(ع) در سال 255 هجري قمري

امام زمان(ع)، دوازدهمين و آخرين پيشوا و امام معصوم(ع) است كه پس از رحلت پيامبراكرم(ص) به مقام منيع امامت نايل آمد.

نامش محمد و كنيه اش ابوالقاسم، كه هم نام و هم كنيه پيامبراسلام(ص) مي باشد.

گفته شد كه در ايام غيبت آن حضرت، نام بردن وي به نام و كنيه اش جايز نيست، تا آن گاه كه خداوند منان قيامش را آشكار و حكومتش را برقرار كند.

لقب هاي آن حضرت عبارتند از: مهدي، منتظر، حجت، صاحب، صاحب الامر، صاحب الزّمان، قائم، قائم آل محمد، خاتم الاوصياء، خلف الصّالح، منتقم و ثائر.

لقب هاي ديگري نيز براي آن حضرت در منابع اسلامي بيان گرديده است.

شيعيان در دوران غيبت صغري، از وي به "ناحيه مقدسه" ياد مي نمودند.

پدرش امام حسن عسكري(ع)، امام يازدهم شيعيان و مادرش نرجس مي باشد.

براي مادرش نام هاي ديگري چون صيقل، ريحانه، سوسن، حكيمه و مليكه نيز گفته شده است.

مادرش مليكه دختر يشوعاي فرزند قيصر روم بود، كه معجزه آسا در جنگ ميان مسلمانان و روميان، اسير مسلمانان گرديد و يك راست در بغداد فرود آمد و از سوي فرستاده امام علي النقي(ع)، امام دهم شيعيان خريداري گرديد و در اختيار خواهرش حضرت حكيمه خاتون دختر امام جواد(ع) قرار گرفت و در اندك مدتي با احكام و معارف ديني و آموزه هاي مكتب اهل بيت(ع) آشنا گرديد و به يك بانوي شايسته و صالحه تبديل شد و لياقت همسري امام حسن عسكري(ع) را پيدا كرد و به ازدواج آن حضرت در آمد.

محل تولد امام زمان(ع) در شهر سامرّا، كه در آن زمان "سرّمن راي" مي گفتند و در خانه امام حسن عسكري(ع) به صورت نهان واقع گرديد.

درباره تاريخ تولدش، اتفاق چنداني ميان مورخان و سيره نگاران نيست. برخي پانزدهم شعبان، برخي هشتم شعبان و برخي بيست و سوم ماه رمضان را ذكر كرده اند و هم چنين برخي سال 255، برخي سال 256 و برخي ديگر 258 قمري را سال ولادت آن حضرت دانسته اند.

وليكن مشهور و معروف ميان شيعيان آن است، كه آن حضرت در پانزدهم شعبان سال 255 قمري ديده به جهان گشود و عالم هستي را با انوار تابناك خويش جلوه گر ساخت.

بدين جهت شيعيان، روز پانزدهم شعبان را روز عيد رسمي اعلان نموده و در آن روز به شكرانه نعمت بزرگ الهي به جشن و شادماني مي پردازند و خود را براي ظهور آن حضرت آماده مي كنند.

امام زمان(ع) از آغاز تولد خجسته خويش، به امر و مشيت الهي در پس پرده غيبت قرار گرفت و جز پدر گرامي اش امام حسن عسكري(ع) و مادرش نرجس و عمه پدرش حكيمه خاتون و برخي از خواص و نزديكان، نمي توانستند به طور آزاد و دلخواه وي را ديدار و زيارت كنند. زيرا خلفاي عباسي و عاملان و حاكمان ستم پيشه آنان، وجود شريف آن حضرت را مانع ستمگري و ترك تازي هاي خويش مي ديدند و فرعون وار در صدد يافتن مهدي موعود و كشتن وي برمي آمدند و اين شيوه ستمگرانه در طول تاريخ برقرار بود و در آينده نيز استمرار خواهد يافت، تا آن هنگامي كه خداوند متعال، اراده اش بر اين تعلق گيرد كه آن حضرت آشكار شود و قيام سراسري خويش را آغاز و حكومت واحد جهاني را برقرار كند.

غيبت امام زمان(ع) در دو مرحله صورت گرفت، كه به غيبت صغري و غيبت كبري معروف گرديد.

غيبت صغراي آن حضرت از زمان ولادتش در نيمه شعبان سال 255 تا سال 329 قمري، به هنگام وفات چهارمين وكيل آن حضرت، به مدت 74 سال و غيبت كبراي وي از سال 329 تاكنون ادامه يافته است و هم چنان ادامه پيدا مي كند تا زمان ظهور آن حضرت.

امام زمان(ع) از هشتم ربيع الاول سال 260 قمري، به هنگام شهادت پدر ارجمندش امام حسن عسكري(ع)، به مقام امامت و جانشيني پدر نايل آمد. وي آخرين امام معصوم است و امامتش هم چنان ادامه دارد.

درباره شخصيت، منقبت و ظهور و قيام آن حضرت و تشكيل حكومت واحد جهاني احاديث و روايات فراواني به صورت متواتر وارد گرديد و در اين جا تنها به نقل يك حديث نبوي، جهت تيمن و تبرك به نام شريف آن حضرت، بسنده مي كنيم.

قال رسول الله(ص): لو لم يبق من الدنيا الاّ يوم واحد، لطّول الله ذلك اليوم حتّي يبعث فيه رجلاً من ولدي، يواطي اسمه اسمي، يملأها عدلاً و قسطاً، كما ملئت ظلماً و جوراً.

 

 

وفات علي بن محمد سمري، آخرين نايب برگزيده امام زمان(ع) سال 329 هجري قمري

حضرت مهدي حجت بن الحسن(ع)، دوازدهمين و آخرين امام شيعيان، به امر پروردگار و مشيت الهي، عمري طولاني پيدا كرد و هم چنان زنده است، تا زماني كه خداوند سبحان وي را مأمور قيام بزرگ و تشكيل حكومت سراسري اسلامي نمايد و به دست تواناي او، قسط و عدل را در سراسر زمين برقرار و يكتاپرستي و عبوديت را فراگير نمايد.

امام زمان(ع) از آغاز زندگي خود، در حالت غيبت به سر مي برد و از منظر عموم مردم به دور است، اگر چه او در ميان مردم است و شاهد و ناظر كردار و رفتار آنان است.

آن حضرت دو نوع غيبت دارد كه به غيبت صغري و غيبت كبري معروف شده است.

در ايام غيبت صغري از سوي نايبان منصوب خويش با شيعيان در ارتباط بود. پس از شهادت امام حسن عسكري(ع) در هشتم ربيع الاول سال 260 قمري، تا پانزدهم شعبان سال 329 قمري، به مدت 69 سال، غيبت صغراي آن حضرت، ادامه يافت كه با محاسبه ايام غيبت آن حضرت در حيات پدرش امام حسن عسكري(ع) به مدت 74 سال خواهد شد و در اين مدت چهار تن از شخصيت هاي معروف و ممتاز شيعه به ترتيب، امر نيابت آن حضرت را بر عهده داشتند و واسطه مستقيم آن حضرت با شيعيان و عموم مردم بودند.

اين چهار شخصيت بزرگوار كه به "نواب اربعه" و "سفراي امام زمان(ع)" معروف گرديده اند، عبارتند از:

1-  عثمان بن سعيد عمروي، از هشتم ربيع الاول سال 260 تا حدود سال 265 قمري.

2-   محمد بن عثمان بن سعيد عمروي، از زمان وفات پدرش در حدود سال 265 تا آخر جمادي الآخر سال 304 قمري.

3-  حسين بن روح نوبختي، از زمان وفات محمد بن عثمان در جمادي الآخر سال 304 تا شعبان سال 326 قمري.

4-  علي بن محمد سمري، از زمان وفات حسين بن روح نوبختي در شعبان سال 326 تا 15 شعبان سال 329 قمري.

مدت نيابت علي بن محمد سمري، نسبت به سه نايب خاص ديگر، كمتر بود و تنها سه سال ادامه يافت، با اين كه نيابت عثمان بن سعيد، نخستين نايب امام زمان(ع) حداقل پنج سال و نيابت فرزندش محمد بن عثمان، به مدت چهل سال و نيابت حسين بن روح نوبختي به مدت بيست و دو سال به طول انجاميد.

شيخ صدوق(ره) از "حسن بن احمد مكتب" روايت كرد: در آن سالي كه ابوالحسن علي بن محمد سمري وفات يافت، من در بغداد بودم و چند روز پيش از وفاتش به محضرش شرفياب شدم. وي درآن روز، توقيعي از امام زمان(ع) بيرون آورد و براي مردم قرائت كرد. متن آن نامه مبارك چنين بود: بسم الله الرّحمن الرّحيم. يا علي بن محمد السمري! أعظم الله أجر اخوانك فيك، فانّك مَيّتٌ ما بينك و بين ستّه أيام، فاجمع أمرك و لا تُوصِ الي أحدٍ فيقوم مقامك بعد وفاتك، فقد وقعت الغيبه التّامّه فلا ظهور الاّ بعد اذن الله تعالي ذكرُهُ و ذلك بعد طول الأمد و قسوه القلوب و امتلاءِ الأرضِ جوراً و سيأتي مِن شيعتي مَن يَدّعي المشاهده، ألا فمن ادّعي المشاهده قبل خروج السّفياني و الصّيحه فهو كذّابٌ مُفترٍ، و لا حول و لا قوّه الاّ بالله العليّ العظيم.

يعني: بنام خدواند بخشاينده مهربان. اي علي بن محمد سمري! خداوند متعال به براداران ديني ات پاداشي عظيم درازدست دادنت، كرامت فرمايد. به درستي كه تو از امروز تا شش روز ديگر وفات خواهي يافت. پس خود را آماده ساز ولي به كسي وصيت (به نيابت) مكن كه قائم مقام تو، پس از وفاتت گردد. چه اين كه غيبت بزرگ آغاز گرديده است و مرا ظهوري نخواهد بود، مگر به اذن خداوند منان. ظهور من آن قدر به درازا خواهد كشيد، كه دل ها را قساوت فراگيرد و زمين از جور و ستم لبريز گردد و به زودي كساني از شيعيانم مي آيند و ادعاي مشاهده و ديدنم را مي نمايند. آگاه باشيد كه هر كس پيش از خروج سفياني و رسيدن صيحه آسماني، ادعاي مشاهده و ديدن مرا نمايد، دروغگو و افترا زننده است.

حسن بن احمد گفت: ما اين توقيع شريف را نوشته و نسخه برداري كرديم و از نزد علي بن محمد سمري بيرون رفتيم و شش روز ديگر، مجدداً به محضرش شرفياب شديم؛ ديديم وي در حال جان دادن است. در آن حال، يكي از هم نشينان از او پرسيد: وصي تو پس از وفاتت كيست؟

وي به آرامي پاسخ داد: لله أمر هو بالغه و قضي؛ خدا را امري است كه خود آن را به بلوغ و اتمام خواهد رسانيد.

اين جمله را گفت و روح از بدنش به رياض جنان پرواز كرد.

بدين سان با وفات علي بن محمد سمري، غيبت صغراي امام زمان(ع) به پايان رسيد و غيبت كبراي آن حضرت آغاز گرديد و از آن زمان تا كنون، آن حضرت نماينده و نايب خاصي تعيين نكرده است و شيعيان را به وكلاي عام و مراجع تقليد عظام ارجاع داده است. در يكي از توقيعات شريفه آن حضرت به محمد بن عثمان عمروي آمده است: و أمّا الحوادث الواقعه فارجعوا الي رواه حديثنا، فانّهم حجّتي عليكم و أنا حجّه الله عليهم.

 درباره تاريخ وفات علي بن محمد سمري، برخي پانزدهم شعبان سال 328 و برخي ديگر 15 شعبان سال 329 قمري را ذكر كرده اند.

 

نخستین آتش سوزی مسجد جامع اموی در سال 461 هجري قمری

در نیمه شعبان سال 461 قمری نخستین آتش سوزی گسترده در مسجد جامع اموی رخ داد.

مسجد جامع اموی یکی از شاهکارهای درخشان تمدن و فرهنگ اسلامی است که نه تنها قدمت و سابقه آن به دوران هزار و چهارصد ساله اسلامی محدود نمی شود بلکه ریشه و بنیانی دیرینه، به بلندای چهار هزار سال در تاریخ بشریت داشته و در حقیقت بیانگر سیر و تاریخچه تحول و دگرگونی ادیان و مذاهب است.

مکان این مسجد در چهار هزار سال پیش معبد آتش پرستان بوده است و پس از آن در اختیار مصریان و سپس یونانیان و بعد رومیان قرار گرفت. با گسترش مسیحیت در جهان و بویژه در شام، قسمتی از آن به کنیسه تبدیل گشت که به نام قدیس یوحنا خوانده می شد.

سرانجام در سال هفده هجری با فتح دوشق به وسیله مسلمانان، این آتشکده و بتکده به مسجد و محل عبادت ذات باریتعالی و خدای واحد گشت که البته نیمی از آن بر اساس مصالحه ای که صورت پذیرفت همچنان به صورت کلیسا باقی ماند. در زمان ولید بن عبدالملک با اعطای اموال فراوان به مسیحیان و حتی با تهدید و ارعاب آنان از مسجد خارج شده و نیمه غربی نیز ضمیمه مسجد گردید.

نخستین آتش سوزی گسترده در این مسجد در نیمه شعبان سال 461 قمری به وقوع پیوست، علت آن این بود که امیر سپاه مصر یعنی بدر الجمالی به دمشق وارده شده بود؛ بعلت درگیری که بین سپاهیان او رخ داد؛ دسته ای از آنان خانه ای در مجاورت جامع اموی را به آتش کشیدند و لذا آتش به مسجد سرایت کرد. مردم بلافاصله به خاموش کردن آن اقدام کردند ولی آتش از صحن گذشته و به شبستان و محراب و بالای قبه نیز رسید.

در طول تاریخ مجموعا پنج آتش سوزی در این مسجد به وقوع پیوست.

 

درگذشت « ابن حجّه حَمَوي» شاعرو مؤلف مسلمان در سال838هجري قمري

« ابن حجّه حَمَوي» شاعرو مؤلف مسلمان در سال838هجري قمري درگذشت. او درنوجواني حافظ قرآن شد و چون با دكمه سازي امرارمعاش مي‎كرد به اَزراري مشهوربود. وي خود را با شركت درمجالس علماي زادگاهش شهرحِماة آغازكرد و سپس به محضربزرگاني چون ابن خلدون راه يافت. ابن حجّه شاهد برخي ازحوادث و وقايع تاريخي ازجمله حريق شهردمشق بدست تيمورلنگ بود. او يكي از بزرگترين شاعران و اديبان دوره ممالك بشمارمي‎رفت و اشعارش آئينه تمام نماي ادبيات آن دوره است. «خَزانةُ الاَدب و غايةُ الاِرَب» ازجمله آثارابن حجّه حموي بشمارمي‎رود.

 

آغاز عمليات ثار الله در سال 1361 هجري شمسي

عمليات ثار الله با همكاري ارتش و سپاه پاسداران انقلاب اسلامي آغاز شد. عمليات ثار الله د رمنطقه عملياتي قصرشيرين انجام گرفت و هدف از اجراي آن ازاد سازي ارتفاعات منطقه قصر شيرين بودكه با موفقّيت به پايان رسيد .

 

شهادت سر لشگر خلبان عباس بابايي در سال 1366 هجري شمسي

سر لشگر خلبان عباس بابايي از سرداران مخلص بسيجي در مدت8 سال جنگ تحميلي، در سال 1366 هجري شمسي به شهادت رسيد. او سالها در پايگاه هوايي اصفهان مشغول به خدمت و پاسداري از دستاوردهاي انقلاب اسلامي بود. سر لشگر بابايي معاونت عمليات وقت نيروهاي هوايي ارتش جمهوري اسلامي ايران را بعهده داشت ودر يكي از ماموريتها به هنگام بازگشت مورد اصابت گلوله توپ واقع شد وبه شهادت رسيد .