امام حسين(ع) پس از آن كه از درخواست عامل مدينه براي بيعت با يزيد بن معاويه امتناع كرد و به صورت اعتراض آميز، شهر مدينه را ترك و به سوي مكه حركت كرد، در شب جمعه، سوم شعبان سال 60 هجري قمري وارد مكه معظمه گرديد و به هنگام ورود، اين آيه را تلاوت مي كرد: و لَمّا تَوَجّهَ تِلْقاءَ مَدْيَن قالَ عَسي رَبّي اَنْ يَهْدِيَني سَواءَ السَّبيل.

حركت آن حضرت از مدينه، در 28 رجب و ورودش به مكه در سوم شعبان و در كل، به مدت پنج روز در راه بود.

پس از آن كه وارد مكه معظمه گرديد، اهالي اين شهر مقدس به استقبالش شتافتند. بزرگان و صاحب نفوذان مكه ]اعم از ساكنان دايمي و زايران و حاجيان[ هر روز به زيارتش رفته و از محضر پرفيض وي بهره مند مي شدند.

عبدالله بن زبير كه يك روز پيش از حركت آن حضرت از مدينه، به سوي مكه گريخته و در اين مكان مقدس، پناه گرفته بود، اميد بسيار داشت كه اهالي مكه وي را در مبارزه با يزيد بن معاويه همراهي كرده و وي را در دست يابي به حكومت ياري كنند. ولي با تشريف فرمايي امام حسين(ع) به مكه، اكثر مردم با امام حسين(ع) ارتباط برقرار كرده و از اهداف و انگيزه هايش باخبر شدند و بدين لحاظ عبدالله بن زبير را به حاشيه راندند. بدين جهت عبدالله بن زبير در باطن، از آمدن امام حسين(ع) به مكه معظه، ناخرسند بود و دلش مي خواست كه آن حضرت به هر بهانه اي، اين شهر را ترك كند و زمينه را براي بلند پروازي هاي وي فراهم نمايد. امام حسين(ع) بدون در نظر گرفتن جاه طلبي هاي عبدالله بن زبير و سخت گيري هاي عاملان و مأموران يزيد، به روشن گري مسلمانان در مكه پرداخت.

آن حضرت از سوم شعبان تا هشتم ذي حجه، به مدت چهار ماه و پنج روز در مكه معظمه اقامت نمود و پس از آن كه با دعوت انبوه و سراسري كوفيان مواجه گرديد، در هشتم ذي حجه سال 60 قمري، مكه معظمه را به قصد كوفه ترك كرد.