درگذشت ابوعبدالله محمد بن خالد طيالسي - سال 259 هجري قمري
در كتاب "رجال النّجاشي" درباره طيالسي آمده است: ابوعبدالله، محمد بن خالد بن عمر طيالسي تميمي، در كوفه و در منطقه "صحراء جرم" ساكن و داراي تأليفي به نام "كتاب النوادر" بود. ابن نوح به نقل از ابن سفيان و او به نقل از حميد بن زياد، به من خبر داد كه محمد بن خالد طيالسي در شب چهارشنبه، سه روز مانده به آخر جمادي الآخر، سال 259، در حالي كه 97 سال از عمرش گذشته بود، بدرود حيات گفت.
شيخ حسن صاحب المعالم و آيت الله خويي، به نقل از مرحوم شيخ طوسي(ره)، وي را از اصحاب امام موسي كاظم(ع) دانسته اند و درباره وي گفته اند: طيالسي تميمي، كه وضعيتش چندان روشن نيست، از شيعيان كوفه و از علما و دانشمندان اين منطقه به شمار مي آمد و افرادي چون علي بن حسن بن فضال، سعد بن عبدالله و حميد بن زياد از او نقل حديث مي كردند. هم چنين او از افرادي چون سيف بن عميره و صالح بن عقبه رواياتي را نقل كرد. 

قرارداد اماسیه و تقسیم گرجستان و ارمنستان میان ایران و عثمانی
درپی یک رشته زد و خورد میان عثمانی و ایران که 23 سال طول کشید، 29 ماه می 1555 شاه طهماسب یکم و سلطان سلیمان در اماسیه Amasya یک قرارداد صلح امضاء کردند. طمع سلطان سلیمان به ارمنستان و گرجستان عامل این زد و خوردها بود. طبق قرارداد اماسیه، گرجستان و ارمنستان متساویا میان ایران و عثمانی قسمت شدند. در تقسیم بین النهرین (عراق جلگه ای امروز)، سهم عثمانی بیشتر از ایران تعیین شد. چون کربلا و نجف در منطقه متعلق به عثمانی قرارگرفته بود، این دولت رفت و آمد آزاد ایرانیان به این دو شهر جهت زیارت را تضمین کرد. با امضای این قرارداد بود که عثمانی از طریق بین النهرین به خلیج فارس راه یافت. بااینکه این قرارداد خطوط مرزی و حدود هر کشور را دقیقا روشن نکرد، صلح اماسیه 20 سال دوام یافت.