سريه حمزة بن عبدالمطلب(ع) در سال دوّم هجرى
پيامبر اكرم(ص) پس از استقرار در مدينه منوره و تشكيل حكومت اسلامى، بر آن شد كه دين اسلام را در ساير نقاط عربستان گسترش دهد و عربهاى شهرنشين، روستانشين و بيابانگرد را با اين پديده رهايى بخش آشنا گرداند. ولى وجود طايفه بزرگ قريش و متعصبان مقيم مكه و دشمنىهاى آشكار و پنهان آنان بر ضد پيامبر(ص) و مسلمانان مهاجر و انصار، هرگونه فعاليتهاى تبليغى پيامبر اكرم(ص) را با مشكلات فراوان روبرو مىكرد.
پيامبر(ص) در برابر دشمنىهاى آنان، اقدام به رزمايشهاى نظامى و قدرتى نمود. آن حضرت، براى نخستين بار، عموى خود، "حمزة بن عبدالمطلب(ع) " را در رأس سى نفر از رزمندگان اسلام به سوى ساحل درياى سرخ، محل عبور كاروان بازرگانى قريش اعزام كرد. رزمندگان مسلمان در دو دسته 15 نفرى، كه دستهاى به مهاجران و دستهاى ديگر به انصار مدينه تعلق داشت، تنظيم يافته بودند.
آنان به ساحل دريا رسيده و در آن جا با سيصد تن از بازرگانان مكه، به سرپرستى "ابوجهل" كه از شام به مكه بر مىگشتند، روبرو شدند. مسلمانان آماده نبرد با كفار قريش شده و قصد مصادره دارايىهاى آنان را نمودند. ولى يكى از سرشناسان عرب، به نام "مَجدى بن عمرو" كه هم با مسلمانان و هم با قريش هم پيمان بود، پا در ميانى كرد و با تلاشهاى فراوان خويش، از وقوع نبرد ميان دو طرف جلوگيرى كرد و هركدام از آن دو گروه را به سوى شهرشان هدايت نمود. بدين جهت، ابوجهل و بازرگانان قريش، به سوى مكه و حمزة بن عبدالمطلب(ع) و ساير رزمندگان مسلمان عازم مدينه گرديدند و پيامبر اسلام(ص) از اين ماجرا آگاه نمودند و پيامبر(ص) از كردار آنان اظهار خرسندى فرمود.