قتل عام بني اميه در شام توسط سپاهيان عباسي در سال 132 هجري قمری

مروان بن محمد بن مروان، معروف به مروان حمار، آخرين زمامدار بني اميه بود كه به مقام خلافت مسلمانان دست يازيد. وي، پس از خلع ابراهيم بن وليد در صفر سال 127 قمري، از مردم براي خويش بيعت گرفت و تا محرم سال 132 در اين منصب قرار داشت و در اين زمان به دست انقلابيون عباسي كشته شد و به حكومت پنج ساله مروان و خلافت نود و چند ساله امويان پايان داده شد.

سپاهيان بني عباس پس از فتح شهرهاي مختلف، به سوي دمشق رسپار شده و آن را در محاصره خويش گرفتند.

پنجاه هزار تن از مدافعان اموي، به فرماندهي وليد بن معاويه بن عبدالملك بن مروان، در برابر مهاجمان بي شمار عباسي به فرماندهي عبدالله بن علي بن عبدالله بن عباس قرار گرفتند و نبرد سنگيني ميان آنان به وقوع پيوست و سرانجام امويان متحمل شكست و اضمحلال شدند و عباسيان به قتل عام آنان پرداختند.

ابن ابي الحديد، در اين باره گفت: و قتل عبدالله بن علي بدمشق خلقا كثيراً من اصحاب مروان و موالي بني اميه و اتباعهم.

آن گاه عباسيان به سوي رود ابي فطرس در اردن هجوم آوردند و در اين مكان، كه بازماندگان اموي، از جمله خانواده و كسان مروان حمار را كه پناه گرفته بودند مورد تاخت و تاز خويش قرار داده و تعدادي از آنان را قتل عام كردند.

صاحب وقايع الايام در اين باره گفت: در اين روز (15 ذي قعده) سال 132، بني عباس جمع كثيري از بني اميه را در نهر اردن به قتل رسانيدند. پس از آن فرشي بر روي ايشان گسترانيدند و به طعام خوردن مشغول شدند، در حالي كه بني اميه ناله و اضطراب مي نمودند و در تحت ايشان جان مي دادند.