آغاز قيام حسين بن علي (شهيد فخّ) در سال 169 هجري قمري
پس از آن كه عباسيان در سال 132 قمري با شكست نهايي امويان، خلافت را از آن خود كرده و از مردم براي خويش بيعت گرفتند، گرچه در آغاز خلافتشان به رهبري ابوالعباس سفاح، با بني اعمام و همرزمان سابق خود، يعني علويان رابطه نيك و رفتاري پسنديده داشتند، ولي پس از مرگ سفاح و آغاز خلافت منصور دوانقي، اختلاف ميان بني عباس و علويان شدت گرفت و حاكمان وقت با بي رحمي تمام، علويان مبارز را سركوب كردند.
در عصر موسي الهادي [چهارمين خليفه عباسيان]، شيعيان و محبان اهل بيت(ع)، به ويژه علويان مبارز، به بهانه هايي واهي مورد آزار و اذيت عمر بن عبدالعزيز بن عبيدالله [از نوادگان عمر بن خطاب] عامل هادي عباسي در مدينه منوره، قرار مي گرفتند. تا اين كه آنان به تنگ آمده و تصميم به قيام بر ضد عباسيان گرفتند. رهبري اين قيام را حسين بن علي بن حسن مثلث بن حسن مثني بن امام حسن مجتبي(ع) بر عهده داشت.
آنان در سيزدهم ذي قعده قيامشان را با شعار "المرتضي من آل محمد(ص)" آغاز كردند و با نيروهاي عمر بن عبدالعزيز عمري درگير شده و آنان به شكست و عقب نشيني وادار كردند و سرانجام عمر بن عبدالعزيز عمري، از چنگ آنان گريخت و در نتيجه، شهر مدينه در اختيار علويان قرار گرفت و حسين بن علي با در اختيار گرفتن صندوق خانه بيت المال و تقسيم آن ميان مبارزان و مستمندان، به رتق و فتق امور پرداخت و خود را براي هجوم به مكه معظمه آماده نمود. علويان، پس ازيازده روز درنگ در مدينه، در 24 ذي قعده، عازم مكه معظمه شدند. وليكن در مكاني به نام "فخ" با سپاهيان هادي عباسي مواجه شده و پس از نبردي سنگين، متحمل شكست گرديدند و بسياري از آنان، از جمله خود حسين بن علي به شهادت رسيدند.
به ياري خداوند سبحان، در رويدادهاي ذي حجه، ماجراي نبرد علويان با عباسيان در سرزمين فخ را بيان خواهيم كرد.