جام جم آنلاين: وقتي يك هواپيماي در حال پرواز دچار نقص فني مي‌شود و تمام راه‌هاي فرود ايمن آن به بن‌بست مي‌رسد، چتر نجات مي‌تواند آخرين راه زنده ماندن سرنشينان و حتي خود پرنده آهنين باشد. نه تنها خلبانان تازه‌كار يا خلبانان هواپيماهاي نمايشي، بلكه هر خلباني ممكن است در شرايطي قرار گيرد كه ناگزير از استفاده از چتر نجات براي بازيابي هواپيماي خود و نجات جان مسافرانش باشد.

تابستان سال گذشته، وقتي كه دينو مولين (Dino Moline) در حال پرواز با هواپيماي آيروباتيك RANS S-9 خود در آرژانتين بود، هواپيما دچار نقص فني شد و خلبان هيچ راهي براي كنترل اين هواپيما و حتي پريدن به بيرون نداشت. او در اين زمان چتر نجات بزرگ هواپيماي خود را باز كرد تا هواپيما به آرامي روي زمين قرار گيرد و اينچنين شد كه او و هواپيماي كوچكش از اين حادثه جان سالم به در بردند.

ايده استفاده از چتر نجات براي بازيابي هواپيما، به سال‌ها پيش بازمي‌گردد. سال 1929 ميلادي، راسكو ترنر خلبان هواپيماهاي نمايشي هاليوود هواپيماي يك و نيم تني خود را پيش چشم 15 هزار نفر تماشاچي در سانتا آناي كاليفرنيا با استفاده از چتر نجات به نرمي به زمين نشاند. سال 1948 نيز باب فرانيوس چند بار هواپيماي خود را با چتر نجات بزرگي در نزديكي سان‌ديه‌گو به زمين نشاند.

فرزند فرانيوس در اين باره مي‌گويد: پدرم با هواپيما اوجگيري مي‌كرد و بعد موتور هواپيما را خاموش مي‌نمود و سپس با چتر نجات چرخي در آسمان مي‌زد. او در پايان چتر را از هواپيمايش آزاد مي‌كرد و با روشن كردن مجدد موتور هواپيمايش به پرواز عادي خود ادامه مي‌داد. البته باب فرانيوس شم تجاري ضعيفي داشت و هرگز به فكر تجاري‌سازي چترهاي‌نجات خود نيفتاد. فرزند وي مي‌گويد: هدف پدرم، تجربه چنين پروازهايي بود و او در واقع يك پيشرو در اين زمينه به شمار مي‌آيد و نه يك تاجر كه به دنبال درآمد از اين طريق بوده باشد. سال 1975 نيز وقتي بوريس پوپوف، كنترل گلايدر خود را از دست داد و از ارتفاع 400 پايي به سمت زمين سقوط ‌كرد، به اين فكر بود كه ‌اي كاش گلايدرش مجهز به پاراچوت بود. البته پوپوف از اين سقوط زنده بيرون آمد، چون هواپيماي گلايدرش روي درياچه مينه‌سوتا به زمين برخورد كرد. او مي‌گويد: من به زمين رسيدم در حالي كه احساسات عجيبي در وجودم شكل گرفته بود. پوپوف بعدا شركت سامانه‌هاي بازيافت بالستيك را بنيان گذاشت. چترهاي نجات بزرگ ساخت اين شركت براي هواپيماي سسنا 150 در 1993 به تأييد اداره هوانوردي فدرال (FAA) رسيدند.

منبع: airspacemag