وفات حضرت خديجه كبري(س) در سال دهم بعثت

اُمّ المؤمنين، حضرت خديجه كبري(س) دختر خويلد بن اسدبن عبدالعزي نخستين همسر رسول خدا(ص)، از زنان شريف، اصيل و نامدار عرب و اسلام مي باشد. وي با اين كه در عصر جاهليت، در مكه معظمه ديده به جهان گشود و در آن شهر قبيله گرا و طايفه مدار رشد و كمال يافت، در عفت، نجابت، طهارت، سخاوت، حسن معاشرت، صميميت، صداقت، مهر و وفا با همسر، كم نظير بود و وي را در آن عصر، طاهره و سيده نساء قريش مي خواندند و در اسلام يكي از چهار بانويي كه بر تمام بانوان بهشت فضيلت و برتري دارند، شناخته شد و جز دختر ارجمندش حضرت فاطمه زهرا(س)، هيچ بانويي اين مقام و فضيلت را نيافت.

وي پيش از ازدواج با رسول خدا(ص)، در آغاز با هند بن بناس تميمي، معروف به "ابوهاله" و پس از وي با عتيق بن عابد مخزومي ازدواج كرد و از هر دوي آن ها داراي فرزند شد. پس از مرگ همسر دوم، خديجه كبري(س) با درايت و خردمندي خويش صاحب دارايي فراوان شد و كاروان هاي متعددي براي بازرگاني به راه انداخت.

حضرت محمد(ص) كه پيش از بعثت، بنا به سفارش عمويش ابوطالب(ع) در يكي از سفرهاي كارگزاران خديجه شركت كرد و سود فراواني نصيب وي نموده بود، علاقه خديجه را به خويش جلب و زمينه ازدواج با وي را فراهم كرد.

خديجه كبري(س) در چهل سالگي با امين قريش، حضرت محمد(ص) كه در سنّ بيست و پنج سالگي بود ازدواج كرد و زندگي شرافتمندانه و اصيلي را پايه ريزي كردند، كه در تاريخ بشريت بي همتا و بي مانند است.

خديجه كبري(س) به پيامبر(ص) عشق و علاقه ويژه اي داشت و هنگامي كه آن حضرت مبعوث به رسالت شد، تمام توان و دارايي هاي خويش را در اختيار آن حضرت گذاشت، تا در راه اسلام و باروري آن هزينه كند. او نخستين زني بود كه به آن حضرت ايمان آورد و در اين راه مشقت ها و آزارهاي فراواني از سوي قريش و اهالي مكه متحمل گرديد.

وي تا زنده بود، در تمام صحنه ها يار و ياور رسول خدا(ص) و موجب تسلي قلب شريف آن حضرت بود و در روزگار سخت تبعيد در شعب ابي طالب، هيچ گاه آن حضرت را تنها نگذاشت و با تمام وجود از وي پشتيباني و نگه باني مي كرد.

سرانجام اين بانوي فداكار، پس از يك عمر تلاش و كوشش و 25 سال خدمت به رسول گرامي(ص) و دين مبين اسلام، پس از بازگشت از محاصره قريش در شعب ابي طالب به مكه معظمه، در دهم رمضان سال دهم بعثت، جان به جان آفرينان تسليم و روح مطهرش به اعلي عليين عروج نمود.

پيامبراكرم(ص) در مدت كوتاهي، دو يار و پشتيبان خويش، يعني عمويش ابوطالب و پس از وي، خديجه كبري(س) را از دست داد و از اين باب، بسيار اندوهگين و ماتم زده بودو روزگار سختي را پشت سر مي گذاشت. به همين جهت، آن سال را "عام الحزن" ]سال اندوه[ ناميدند.

پس از غسل و كفن بدن مطهر خديجه كبري(س)، پيامبر(ص) وي را در حجون مكه به خاك سپرد.

خديجه(س) در خانه پيامبر(ص) داراي دو پسر به نام هاي قاسم و عبدالله ]معروف به طيب و طاهر[ و چهار دختر به نام هاي زينب، رقيه، ام كلثوم و حضرت فاطمه زهرا(س) گرديد.

پيامبراكرم(ص) در شأن همسرش خديجه(س) فرمود: سوگند به خدا، پروردگار كسي را بهتر از خديجه نصيبم نكرد. زيرا در حالي كه مردم، كفر مي ورزيدند، او به من ايمان آورد؛ در حالي كه مردم تكذيبم مي كردند، او مرا تصديق كرد؛ در حالي كه مردم محرومم كرده بودند، او با دارايي هاي خود با من مساوات كرد و خداوند از او به من فرزنداني عطا كرد، كه از ساير همسرانم چنين موهبتي نصيبم نشد.

وصول نخستين نامه كوفيان به امام حسين(ع) در سال 60 هجري قمري

شهر كوفه، در عصر امام حسين(ع) از شهرهاي تازه تأسيس و پرجمعيت عراق و جهان اسلام بود و بيش از چهار سال مقر خلافت امام علي بن ابي طالب(ع) و كانون شيعيان مخلص و وفادار آن حضرت به شمار مي آمد. مؤمنان و دوستداران اهل بيت(ع) در اين شهر، در پيروي از امامان معصوم(ع) و فداكاري در راه اهداف آنان، هميشه پيش تاز و پر تحرك بودند؛ گرچه وجود افرادي دو چهره، منافق و سست ايمان در ميان آن ها، در مواقع حساس و خطرناك، زيان هاي زيادي متوجه اهل بيت(ع) نمود، ولي با اين حال، شيعيان و محبان اهل بيت(ع) در اين شهر، هميشه مورد توجه اهل بيت(ع) و حساسيت دشمنان اهل بيت(ع) و زمامداران غاصب عصر خويش قرار داشتند.

اهالي كوفه پس از آن كه از هجرت اعتراض آميز اباعبدالله الحسين(ع) از مدينه منوره به مكه معظمه با خبر شدند، انجمن هاي چندي برگزار كرده و به اين نتيجه رسيدند كه آن حضرت را به كوفه دعوت كرده و وي را ياري دهند و بار ديگر شاهد عدالت علوي، از سوي امام حسين(ع) در اين شهر باشند.

آنان، نامه هايي براي امام حسين(ع) نوشته و وي را به كوفه دعوت كردند. اسامي برخي از امضا كنندگان نامه ها عبارت بود از: حبيب بن مظاهر، سليمان بن صرد، مسيب بن نجبه، رفاعه بن شداد، شبث بن ربعي، حجّار بن ابجر، عبدالله بن وال، يزيد بن حارث، عروه بن قيس، عمرو بن حجاج و محمد بن عمر تميمي.

برخي از آن ها از ياران معروف حضرت علي(ع) و در ركاب آن حضرت بر عليه دشمنانش جنگ ها و نبردهايي كرده و هم اينك قصد ياري فرزندش امام حسين(ع) را نمودند.

به هر روي، نخستين نامه كوفيان در دهم ماه مبارك رمضان سال 60 قمري به دست امام حسين(ع) رسيد و از آن پس نامه هاي فراوان ديگري پي در پي به محضر آن حضرت ارسال مي شد. در برخي از اين نامه ها آمده بود: امّا بعد، باغ هاي كوفه سبز و خرم گشته و ميوه هاي آن رسيده است. هرگاه اراده ات تعلق گرفت، با لشگريان پيروزت به سوي ما بيا.

در نامه ديگر آمده بود: امّا بعد، با سرعت و به زودي به سوي ما حركت كن كه همه چشم انتظار توييم و به غير تو كس ديگر را نمي خواهيم.

امام حسين(ع) در آغاز، سكوت اختيار كرد و پاسخي به نامه هاي كوفيان نداد، تا اين كه نامه هاي آنان به حدود دوازده هزار عدد كه پاي هر يك از آن ها را چندين نفر و يا ده ها نفر امضا كرده بودند، رسيد. در آن زمان به آنان پاسخ مثبت داد و درخواستشان را پذيرفت.