وفات ابراهيم پسر حضرت محمد(ص) در سال دهم هجري قمري

پيامبراكرم(ص) داراي دو پسر به نام هاي: عبدالله و قاسم، معروف به طيب و طاهر و چهار دختر به نام هاي: زينب، رقيه، ام كلثوم و حضرت فاطمه زهرا(س) بود، كه همگي از خديجه كبري(س) بودند و در مكه معظمه ديده به جهان گشوده بودند. از همسران ديگر، فرزندي نداشت مگر از ماريه قبطيه.

مقوقس پادشاه مصر در سال هفتم قمري به همراه پاسخ نامه پيامبر(ص)، كنيزي به نام "ماريه" را براي آن حضرت ارسال نمود. اين كنيز كه به همسري پيامبراكرم(ص) افتخار يافت، در سال هشتم قمري، فرزندي پسر براي آن حضرت به ارمغان آورد.

پيامبر(ص) نام مولود خويش را ابراهيم گذاشت و وي را بسيار دوست مي داشت. اما اين كودك خردسال و محبوب پيامبر(ص)، عمر چنداني نكرد و در كمتر از دو سالگي وفات يافت. وي به مدت يك سال و ده ماه و هشت روز و به روايتي ديگر، يكسال و شش ماه و چند روز زندگي كرد و سپس بيمار شد و در همان بيماري، در 18 رجب سال دهم قمري بدرود حيات گفت.

پيامبر(ص) در مرگ وي، بسيار اندوهگين شد. از امام جعفرصادق(ع) روايت شد: هنگامي كه ابراهيم رحلت كرد، اشك از ديدگان پيامبر(ص) جاري شد و در آن حال فرمود: ديده مي گريد و دل اندوهناك است، ولي چيزي كه باعث خشم پروردگار گردد، نمي گوييم. سپس به فرزندش ابراهيم فرمود: اي ابراهيم! در مرگ تو ما اندوهگين هستيم.

برخي از صحابه پيامبر(ص) كه شاهد حالت اندوه و گريه رسول خدا(ص) بودند، تعجب كرده و زبان به اعتراض گشودند و به آن حضرت عرض كردند: شما ما را از گريه بر مردگان نهي مي نموديد، اكنون چگونه در سوگ فرزند خود اشك مي ريزيد؟

پيامبراكرم(ص) در پاسخ آنان فرمود: من هرگز نگفته ام كه در مرگ عزيزان خود گريه نكنيد، زيرا اين احساسات نشانه دلسوزي و مهرباني و ترحم است و شخصي كه دلش بر حال ديگران نسوزد، مورد رحمت الهي قرار نمي گيرد. من گفته ام كه در مرگ عزيزان، شيون نكنيد و سخنان كفرآميز و يا سخناني كه بوي اعتراض مي دهد نگوييد و از شدت اندوه، لباس هاي خود را پاره ننماييد.

اميرمؤمنان علي بن ابي طالب(ع) به دستور رسول اكرم(ص)، بدن ابراهيم را غسل داد و كفن نمود. آن گاه گروهي از اصحاب پيامبر(ص)، جنازه ابراهيم را تشييع كرده و در قبرستان بقيع به خاك سپردند.