حضرت آيت اللَّه العظمي سيدحسين طباطبايي بروجردي در حدود سال ۱۲۵۴ ش (۱۲۹۲ ق) در بروجرد به دنيا آمد و پس از فراگيري مقدمات در زادگاه خود راهي نجف اشرف گرديد. ايشان در نجف از استادان نامدار زمان از قبيل آخوند خراساني، شيخالشريعه اصفهاني و سيدمحمدكاظم يزدي استفاده برد و به مدارج والاي علمي و فقهي دست يافت. آيتاللَّه بروجردي پس از اخذ اجازات متعدد اجتهاد، در بروجرد سكني گزيد و به امور علمي و مذهبي پرداخت. اما پس از مدتي، به اصرار فضلاي حوزه علميه قم، در سال ۱۳۲۴ ش راهي آن حوزه مبارك گرديد و زعامت آن را به عهده گرفت. حضور ايشان بر مسند زعامت حوزه علميه مانع اجراي نقشههاي خائنانه رژيم پهلوي بود و شاه تا زمان حيات معظم له از اجراي برنامههاي ضد ديني خود به صورت آشكار اجتناب ميكرد. آيتاللَّه بروجردي سالهاي متمادي بر مسند تدريس تكيه زد و شاگردان فراواني را تربيت كرد كه حضرات آيات: شهيد مرتضي مطهري، سيد محمد حسيني بهشتي، جعفر سبحاني، عليپناه اشتهاردي، حسين نوري همداني، ناصر مكارم شيرازي، مجتبي محمدي عراقي، سيد مصطفي صفايي خوانساري و دهها عالم فاضل از آن جملهاند. همچنين آثار متعددي از اين فقيه فرزانه به يادگار ماندهاند كه برخي از آنها بدين قرارند: جامع احاديث شيعه، طبقات رجال و حاشيه بركفايه. سرانجام اين عالم رباني و مرجع عظيم در دهم فروردين سال ۱۳۴۰ ش برابر با ۱۳ شوال ۱۳۸۰ ق در ۸۶ سالگي درگذشت و پس از تشييعي باشكوه، در كنار مسجد اعظم قم كه از آثار ماندگار ايشان است به خاك سپرده شد.