بنیتو موسولینی در آغاز قرن بیستم تفکراتی سوسیالیستی داشت که بر تقدم جامعه بر فرد و مالکیت عمومی مبتنی بود، اما در اواخر جنگ جهانی اول با چرخش ۱۸۰ درجه‌ای در عقایدش به تبلیغ افکار تند ناسیونالیستی، نژادپرستی و ملی‌گرایی پرداخت.
وی در ۲۳ مارس ۱۹۱۹ حزب فاشیست ایتالیا را تأسیس کرد. اعضای این حزب به تجدید قدرت امپراتوری روم قدیم معتقد بودند و چون لباس‌های سیاه بر تن می‌کردند به پیراهن سیاهان معروف شدند.
تفکر فاشیستی بر استقرار یک رژیم دیکتاتوری غیرپارلمانی و دشمنی با هر نوع آزادی استوار بود و در سیاست خارجی نیز مشیِ تجاوزکارانه را تبلیغ می‌کرد. فاشیسم بیش از آن که یک فلسفه یا ایدئولوژی سیاسی باشد، یک روش حکومت است که بر سه اصل حکومت فردی، قدرت و حاکمیت دولت و ناسیونالیسم افراطی بنا شده است.
در حکومت فاشیستی، فردی که در رأس حکومت قرار می‌گیرد مافوق قانون و واجب‌الاطاعه است. در این حکومت‌ها سازمان دولت با تکیه بر قدرت نظامی و گروه‌های فشار سیاسی و وسایل تبلیغاتی که در اختیار دولت است آزادی‌های فردی را محدود کرده و هرگونه حرکت مخالفی را سرکوب می‌کند.
همچنین فاشیسم به طور عام به رژیم‌های استبدادی متمرکزی اطلاق می‌شود که با ایدئولوژی تبعیض نژادی و ناسیونالیسم افراطی حکومت می‌کنند و با سرکوب مخالفین، ایجاد اختناق و سانسور عقاید و افکار مردم، حکومت خود را تداوم می‌بخشند.
موسولینی به کمک اعضای این حزب در اکتبر ۱۹۲۲ با شعار قدرت، اطاعت و عدالت، شهر رُم، پایتخت ایتالیا را تسخیر کرد و به مقام نخست‌وزیری رسید. موسولینی از آن پس در تعقیب اهداف حزب فاشیست، به تدریج همه امور داخلی و خارجی را تحت سیطره خود درآورد.
موسولینی به همراه هیتلر رهبر فاشیست آلمان، جنگ جهانی دوم را آغاز کرد، اما سرانجام در اواخر جنگ، توسط میهن‌پرستان ایتالیایی دستگیر و در ۲۸ آوریل ۱۹۴۵ تیرباران شد.