نجران، ناحيه اي است در سرزمين يمن، كه در منتهي اليه اين سرزمين در سمت مكه معظمه قرار دارد و نجران بن زيدان بن سباء بن يشجب، آن را بنا نهاد.

در صدر اسلام، اهالي اين ناحيه بر دين مسيحيت بوده و سران آن براي مباهله با پيامبر(ص) عازم مدينه منوره شدند، ولي پس از آن كه با صداقت و صميميت رسول خدا(ص) رو به رو شدند، پيمان صلحي با آن حضرت امضا و از آن پس در پناه حكومت اسلامي قرار گرفتند.

روايت شد كه پيامبر(ص)، به خاطر فتنه انگيزي هاي يهود و نصاري و ضديت آنان با اسلام و مسلمانان، سفارش كرد كه پس از وي، آنان را از جزيرة العرب اخراج و اين سرزمين بزرگ را از لوث وجود آنان خالي گردانيده و تنها مسلمانان را در آن، مقيم گردانند.

به همين جهت عمر بن خطاب (دومين خليفه مسلمين) در عصر خلافت خود، اهالي نجران را از يمن اخراج و آنان را به سرزمين عراق كوچانيد.

اما هنگامي كه حضرت علي(ع) به خلافت رسيد و جهت مبارزه با اصحاب جمل، عازم عراق شد و پس از پيروزي در جنگ جمل، مقر خلافت خود را به كوفه منتقل كرد، سران و بزرگان نجران پيمان نامه خويش با رسول خدا(ص) را گرفته و به خدمت اميرمؤمنان(ع) رسيدند و خواستار بازگشت به سرزمين سابق خويش، يعني نجران يمن شدند.

حضرت علي(ع) به خاطر مصالحي، درخواستشان را نپذيرفت و به آنان توصيه نمود، كه در نجران عراق باقي بمانند.

بدين جهت، پيمان نامه اي براي آنان نوشت و آنان را در باقي ماندن در سرزمين عراق، راضي گردانيد.

آن حضرت در دهم جمادي الثاني، سال 37 قمري اين پيمان نامه را براي مسيحيان نجران مقرر فرمود:

بسم الله الرحمن الرحيم. هذا كتاب من عبدالله علي بن ابي طالب امير المؤمنين لأهل النجرانية، انّكم اتيتموني بكتاب من نبيّ الله(ص) فيه شرط لكم علي انفسكم و اموالكم و انّي وفيت لكم بما كتب لكم محمد(ص) و ابوبكر و عمر، فمن أتي عليهم من المسلمين فليف لهم و لا يضاموا و لا يظلموا و لا ينتقض حق من حقوقهم.

و كتب عبدالله بن ابي رافع، لعشر خلون من جمادي الآخره، سنة سبع و ثلاثين، منذ ولج رسول الله(ص) المدينة.

اين پيمان نامه را كه كاتب آن حضرت، يعني عبيدالله، يا عبدالله بن ابي رافع تحرير نمود، سندي مهم براي حفظ و امنيت نصاراي نجران عراق گرديد.