افتتاح بزرگترين پالايشگاه نفت سنگين جهان در بندرعباس (1376 ش)

در چهارم مرداد ماه 1376 بزرگ‏ترين پالايشگاه نفت سنگين جهان در بندرعباس كه از مرحله طراحي تا ساخت و نصب تجهيزات آن، توسط متخصصان و كارشناسان داخلي صورت گرفته بود به بهره‏برداري رسيد. اين پالايشگاه از جمله طرح‏هاي مهم صنعت نفت كشور بوده و براي بالا بردن ظرفيت توليد فرآورده‏هاي نفتي در كشور و تامين مصارف داخلي و صدور بخشي از آن به خارج طرح ريزي شده است. ظرفيت اين پالايشگاه با اشتغال زايي 1200 نفر، بيش از 230 هزار بشكه در روز مي‏باشد. اجراي عمليات طرح عظيم آب‏رساني از دريا به پالايشگاه به طور جداگانه و همزمان با عمليات اجرايي پالايشگاه با استفاده از امكانات گسترده صنعت نفت از جمله ويژگي‏هاي احداث آن مي‏باشد كه براي اولين بار در نوع خود صورت گرفته است.

ديدار مسؤولان ايراني با دبيركل سازمان ملل پس از قبول قطعنامه 598 (1367ش)

دبيركل سازمان ملل متحد به محض دريافت پذيرش رسمي قطعنامه 598 از سوي ايران، به تلاش وسيعي دست زد و پس از مشورت با اعضاي شوراي امنيت، رسماً از وزراي خارجه ايران و عراق دعوت كرد به منظور انجام مذاكرات مربوط به اجراي قطعنامه، بلافاصله به نيويورك سفر كنند تا از سوم مرداد 1367ش، ملاقات‏ها و مذاكرات لازم صورت گيرد. از اين رو هيئتي در رأس وزير وقتِ امور خارجه ايران در دوم مرداد راهي نيويورك گرديد و پس از ديدار و گفتگو با رييس شوراي امنيت، مذاكرات خود را با دبيركل سازمان ملل متحد آغاز كرد. اين مذاكرات كه جهت تعيين روز و شرايط آتش‏بس به اجرا درمي‏آمد، در حالي صورت گرفت كه روز قبل از آن، منافقين با حمايت ارتش عراق از مرز منطقه غرب گذشته و به اسلام آباد وارد شده بودند و به سمت كرمانشاه پيشروي مي‏كردند. سرانجام پس از ده جلسه ديدار و گفتگوي هيئت ايراني با دبير كل سازمان ملل در مورد زمان آتش‏بس و عقب‏نشيني دو طرف به مرزهاي بين‏المللي، اقدامات نهايي صورت گرفت. به اين ترتيب در 29 مرداد 1367ش برابر با 20 اوت 1988م آتش‏بس به طور رسمي برقرار شد.

مرگ "پير كورني" نويسنده و اديب معروف فرانسوي (1686م) (ر.ك: 10 مارس)

پيِر كورني، نخستين شاعر دراماتيك و داستاني قرن هفدهم، در ۱۰ مارس ۱۶۰۶م در شهر روان فرانسه به‌دنيا آمد. وي پس از پايان تحصيلات خود، ابتدا به شغل وكالت دعاوي پرداخت و پس از چندي به نمايش‏نامه‏نويسي روي آورد. كورني بعدها ساكن پاريس شد و زندگي خود را با سختي ادامه داد؛ با اين حال از كار دست نكشيد و به نوشتن ادامه داد. پيِر كورني به نمايش‏نامه‏نويسي علاقه بسيار داشت و در اين كار تا آنجا پيشرفت كرد كه بعدها پدر نمايش‏نامه‌نويسي فرانسه و بنيان‏گذار تئاتر كلاسيك در اين كشور لقب گرفت. كورني در اشعارش زباني ساده و روان را به‌كار مي‏گرفت و به‌همين دليل بسياري از اشعار او به‌صورت پند در ميان مردم فرانسه رواج يافته است. كورني در نمايش‏نامه‏هاي خود در پي توصيف روح بشر بود و نمايش روح بشر را جاي‏گزين نمايش ظواهر و افعال و حركات نمود. وي موضوع نمايش‏نامه‏هاي خود را از اساطير و تاريخ مي‏گرفت. قهرمانان آثار او از معيار عادي زندگي فراتر رفته، انسان‏هايى شجاع و بشردوست هستند و قدرت اراده و غرور و عقل را تا حد فوق بشر ارائه مي‏دهند. اين صفات اخلاقي در آثار كورني، با غريزه، احساس و سرشت آدمي به كشمكش مي‏پردازند. كورني در نمايش‏نامه‏هايش به‌جاي اظهار ناتواني و سستي در برابر سرنوشت، آزادي بشر و قدرت اراده او را ترسيم مي‏كرد و انسان برتر و دست‌يابي به اعتلاي بشري را مي‏ستود. كورني يك شاعر دراماتيك است گرچه چند نمايش‏نامه كمدي نيز نوشته است ولي شهرت او بيش‌تر در تراژدي مي‏باشد. او درحقيقت، تراژدي و حتي تئاتر كلاسيك جديد را خلق كرد و خود او آن را به جايى رساند كه برخي از آثارش در رأس اشعار دراماتيك زبان فرانسه قرار گرفته‏اند. كورني به‌سبب خلق شخصيت‏هاي بزرگ و خصوصيت‏هاي عالي تراژدي و به‌سبب عظمت سبك انشاء، شخصيتي برجسته و ممتاز به‌شمار مي‏آيد. هم‏چنين تراژدي‏هاي كورني كه غالباً شهرت جهاني دارند از عالي‏ترين نمونه‏هاي ادبيات كلاسيك جهان محسوب مي‏شدند. با اين حال، كورني در اواخر عمر در تهي‏دستي و گمنامي در ۲۶ ژوئيه ۱۶۸۶م در سن هشتاد سالگي درگذشت. اما بعدها با ساخت فيلم و تئاتر از آثار او، شهرت كورني فراگير شد. "هوراس"، "سيد" و "پوليوكت" از آثار مشهور اوست.

تولد "جورج برنارْدْ شاوْ" نويسنده مشهور ايرلندي (1856م)

جورج برنارد شاو نويسنده معروف ايرلندي، در 26 ژوئيه 1856م در خانواده‏اي فقير در دوبلين متولّد شد. برنارد در تحصيل شاگرد منظمي نبود، اما در خانه و نزد مادرش آموزش عميقي در موسيقي يافت و در موزه شهر نيز نقاشي آموخت. وي در 20 سالگي راهي لندن شد و سال‏هاي اوليه را در تنگ‏دستي گذراند. برنارد شاو در ابتدا به مقاله‏نويسي روزنامه روي آورد. تا اين‏كه در سال 1879م به نوشتن داستان و نمايش‏نامه پرداخت و در آن‏ها رنج و درد و تيرگي باطن جامعه خود را نشان داد. برنارد شاو پس از نگارش چند رمان، تصميم به چاپ آن‏ها گرفت ولي ناشري براي آن پيدا نكرد. در اين مدت به روزنامه‏نگاري، سرودن شعر و پيوستن به دسته‏هاي سياسي مشغول شد و كم‏كم با آثار ادبي و نظريه‏هاي فلاسفه آشنايى يافت. برنارد شاو از سال 1885م و به دنبال همكاري با روزنامه‏ها و هفته نامه‏ها به شهرت دست يافت و با اجراي نمايش‏نامه سرباز شكلاتي در سال 1893 در امريكا، شهرتي فراوان پيدا كرد. وي پس از بهبود اوضاع مالي، سفرهايى به دور دنيا نمود و آثار قلمي فراواني از خود به جاي نهاد. شيوه نگارش برنارد شاو، شيوه‏اي مستقيم بابياني روشن و صريح و داراي قدرت كلام است. بيان انديشه‏ها و مباحث خاص او، عاري از سنگيني خطابه‏اي يا دفاعي است. ذوق، خيال‏انگيزي، روح بذله‏گويى و طنزپردازي بر نوشته‏هايش غلبه دارد و در عين حال، با فصاحت همراه است. ديباچه‏هاي آثار نمايشي شاوْ، غالباً بسيار مهم و داراي مفاهيم عميق و انديشه‏هاي آزادي‏خواهانه است. شاو متفكري است كه در زمان خود، بيش از ديگران مورد انتقاد و عيجويى قرار گرفته، اما پيوسته توانسته است از استعداد شگرف خود در حاضر جوابي، استفاده كند و با پاسخ‏هاي قاطعي به رقيبان جواب دهد كه گاه با سخنان تلخ و گزنده همراه بوده است. برنارد شاو را مرد قرنِ خود به شمار آورده‏اند. وي داراي بهره هوشي بالا از عادي و معرفتي در همه زمينه‏ها و نبوغ و قريحه‏اي بزرگ داشت. استعداد او در شوخي و به مسخره گرفتنِ همه چيز، حتي به نمايش‏نامه‏هايى كه حاوي افكار جدّي بود، جاذبه‏اي دلپسند و سرگرم كننده مي‏بخشيد. شاو پيوسته مي‏خواست كه عامه مردم را به فكر وادارد و در تربيت آنان قدم پيش گذارَد. برنارد شاو در سال 1925م موفق به اخذ جايزه ادبي نوبل گرديد و اين جايزه باعث نفوذ فراوان وي در ميان مردم و مقامات شد. برنارد شاو، علاقه خاصي به دين اسلام داشت و بارها در نوشته‏هاي خود به بزرگي و اهميت اين آيين پاك اعتراف كرده است. آثار برنارد شاو شامل بيش از 5 نمايش‏نامه است با ارزش‏هاي متفاوت و چندين رمان و مقاله‏ها و رساله‏هاي فراوان درباره اقتصاد و سياست عصر و نقدهايى درباره موسيقي و تئاتر، نمايش‏نامه‏هاي شاو يا ازنوع كمدي است يا تراژدي كه مايه‏اي از كمدي دارد. بعضي نمايش‏نامه‏هاي او عبارتند از: شغل بانو وارن، مرد سرنوشت، بشر و حقوق بشر، كاترين بزرگ و ژاندارك مقدس. جنگ جهاني دوم و مرگ همسر و دوستان قديم موجب تيرگي سال‏هاي آخر زندگي برنارد شاو شد، اما او همچنان به كار ادامه داد و لحظه‏اي از كنجكاوي درباره چيزهاي تازه دست برنداشت تا اينكه سرانجام در دوم نوامبر 1950 در 94 سالگي درگذشت.