انسان‌های زیادی بر روی زمین احساس تنهایی می‌کنند، در این صورت تنها کافی است کمی به عظیم‌ترین ستاره‌های جهان هستی بیاندیشند که بسیار درخشانند، اما براساس جدیدترین یافته‌های اخترشناسان، همه عمر خود را تنها زندگی کرده‌اند
شاید فکر کنید برای ساخته شدن ستاره‌ای با عظمتی چند ده برابر خورشید، به کارخانه ستاره سازی پیچیده و بزرگی نیاز باشد، مانند پرورشگاه عظیم ستاره‌ای مملو از ستاره‌های نوزاد که در حال بلعیدن گازهای سحابی‌های جوشان هستند. با این حال بر اساس یافته‌های جدید اخترشناسان دانشگاه میشیگان، برخی از بزرگ‌ترین ستاره‌ها در حالی به بزرگ‌ترین و بالاترین سطح درخشش و تابناکی خود می‌رسند که کاملا تنها هستند.
اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل به بررسی هشت ستاره غول پیکر در ابر ماژلانی کوچک که هر یک 20 تا 50 بار بزرگ‌تر از خورشید هستند پرداختند. ابر ماژلانی کوچک یکی از نزدیک‌ترین همسایه‌های کیهانی کهکشان راه شیری به شمار می‌رود.
پنج ستاره از این هشت ستاره عظیم هیچ ستاره همسایه‌ای نداشتند و سه ستاره دیگر در خوشه‌های کوچکی متشکل از 10 ستاره یا کمتر زندگی می‌کردند. این یافته نشان می‌دهد این نمونه از ستاره‌ها در منطقه‌ای از فضا رشد می‌کنند که در آن تنها بوده و خواهر و برادری ندارند.
مطالعه بر روی ستاره‌های عظیم در درک انسان از چگونگی شکل‌گیری کهکشان‌ها و حتی چگونگی آغاز حیات بر روی زمین از اهمیت زیادی برخوردار است یک ابرنواختر از میان این ستاره‌های غول پیکر می‌تواند عناصر بسیار سنگینی تولید کند که بر روی زمین به وفور دیده می‌شوند. عناصری که سیاره‌ها و حیات بر روی زمین را تشکیل داده‌اند، همانطور که اخترشناس، "کارل ساگان" گفته ما همه بخشی از ستاره‌ها هستیم.
مباحثات داغی بر سر ابعاد خوشه‌های ستاره‌ای و ستاره‌های عظیمی که در آنها حیات هست، وجود دارد. آیا بزرگ‌ترین خوشه‌های ستاره‌ای باید مالک غول پیکرترین ستاره‌های جهان باشند؟ دلیل تایید این فرضیه وجود حجم بالایی از مواد پر چگال برای ساختن ستاره‌های عظیم در خوشه‌های بزرگ بوده اما مطالعات جدید با این فرضیه در تناقض است.
به گزارش خبرگزاری مهر، محققان آگاهند که تعداد محدودی از ستاره‌ها نمی‌توانند تمامی واقعیت را در این باره بیان کنند زیرا ممکن است ستاره‌های انتخاب شده ستاره‌های یتیمی باشند که از خوشه‌های بزرگ‌تر جدا شده و به این نقطه از فضا آمده باشند.
با وجود اینکه که دو ستاره از نمونه‌های مورد مطالعه از جایی دیگر از جهان به این نقطه از فضا آمده بودند، بقیه ستاره‌ها توسط توده‌ای رقیق از گازها احاطه شده بودند به شکلی که اخترشناسان را به این فکر انداختند که این ستاره‌ها مدتها است که در این منطقه از فضا حضور داشته اند.